17. Το απαγορευμένο δασος

148 15 0
                                    

"Που πηγαίνεις;" με ρωτάει γεμάτος απορία και μετακινεί το σώμα του ακριβώς μπροστά από το δικό μου. Σουφρώνω έντονα τα μάτια μου και προσπαθώ να ξεφύγω από τα μακρυά του χέρια.

"Για όνομα, δεν χρειάζεται να σου δίνω αναφορά για το τι πρόκειται να κάνω" του λέω νευριασμένη και κάνω την κίνηση να τον βαρεσω έτσι ώστε να τον κάνω κάπως να κουνηθεί από τη θέση του. Όπως ήδη είχα φανταστεί τα αντανακλαστικά του είναι πιο δυνατά και γρήγορα από τα δικά μου. Το χλωμό του χέρι τυλίγει απότομα τον αγκώνα μου και τα σώματα μας για ακόμη μια φορά βρίσκονται αντιμέτωπα μεταξύ τους.

"Δεν μπορώ να σε αφήσω να βγεις μόνη σου έξω, άλλωστε έχει νυχτώσει και είναι πολύ επικίνδυνα" τα μάτια του είναι καρφωμένα πάνω στο πρόσωπο μου και για κακή μου τυχη πρέπει να ξεφύγω από το μυώδες σώμα του άμεσα, ειδάλλως δεν θα μπορέσω να φέρω πίσω την Λούνα. Θα πάει στο Λονδίνο και δεν θα μπορέσω να την ξαναδώ. Το λυπητερό είναι πως δεν την αποχαιρέτησα καν.

"Αχ να χαρείς Ντράκο πήγαινε να περάσεις καλά με την Πάνσυ και άσε  με εμένα. Στη τελική τι σε νοιάζει;" του φωνάζω καθώς παλεύω αποτυχημένα με δυνατές κινήσεις να τον σπρώξω. Μένει όμως ακλόνητος.

"Απλά πες μου πού πηγαίνεις" επιμένει να του πω και αρχίζω να πιστεύω οτι είναι η μοναδική ελπίδα που έχω για να με αφήσει να βγω έξω. Γιατί κάνει έτσι; Δεν είναι ούτε κηδεμόνας μου ούτε τίποτα.

"Απέβαλαν τη Λούνα και πρέπει να πάω να την βρω. Το τρένο για το Λονδίνο φεύγει τώρα και αν έχει αναχωρήσει επειδή εσύ με κάνεις να αργοπορω με το δήθεν ενδιαφέρον σου για τη σωματική μου ακεραιότητα, ορκίζομαι στη μνήμη των γονιών μου όταν γυρίσω απογοητευμένη θα σε στραγγαλήσω με τα ιδια μου τα χέρια. Και σε πληροφορω πως δεν δίνω δεκάρα αν αποβληθω και αργότερα με μεταφέρουν στις φυλακές του Αζκαμπαν. Τουλάχιστον θα σε έχω ξεφορτωθεί. Κατάλαβες; Κάνε πέρα τώρα, αρκετά με καθυστέρησες" συνεχίζω να φωνάζω και τον σπρώχνω ξανά όμως πάλι δεν μπορώ να κουνήσω το σώμα μου. Είναι σκεπτικός για λίγο και φαίνεται να μην τον νοιάζει η προειδοποίηση και απειλή που μόλις του είπα. Χαμογελάει διάπλατα μη πιστεύοντας πως είμαι ικανή για κάτι τέτοιο.

"Θα έρθω μαζί σου, απλά σταματά να παριστάνεις τον ψυχάκια δολοφόνο που διψάει για αίμα" λέει ο Ντράκο χωρίς να χάνει το χαμόγελο από την έκφραση του. Ακουμπάει τώρα το ένα του χέρι στο πόμολο της πόρτας και σκέφτεται λιγάκι πριν το ανοίξει.

stay draco Hikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin