stay draco

23. Η περγαμηνή της καθηγήτριας ΜακΓκοναγκαλ.

"Νέλλη... Πως δεν το σκέφτηκα πιο νωρίς;" άκουσα τη χαρακτηριστική φωνή του Ντράκο να εισβάλλει στα αυτιά μου και γύρισα την πλάτη κοιτάζοντας τον με οσο το δυνατόν πιο δολοφονικό βλέμμα μπορούσα. Τα γαλάζια μάτια του διαπερασαν τα δικά μου και ξαφνικά διακρίθηκε κάποια ανασηκωση των φρυδιών στο χλωμό πρόσωπο του.

"Χα χα πολύ αστείο Μαλφόι" τον ειρωνεύτηκε η Ερμιόνη και τοποθέτησε τα χέρια της στους ώμους μου για να με γυρίσει μπροστά. Αγνόησα ο,τι ειπώθηκε πίσω από την πλάτη μου και εστίασα στον καθηγητή Λούπιν ο οποίος είχε προχωρήσει στις απαντήσεις των άλλων παιδιών.

"Λοιπόν, βλέπω πως είμαστε σε μια καλή φόρμα."είπε ενθουσιασμένος και γύρισε ξανά την πλάτη του στον μαυροπίνακα. Έγραψε γρήγορα τη λέξη Λυκάνθρωπος στην επιφάνεια του με μια ολόλευκη κιμωλία και ύστερα κοίταξε όλους εμάς.

"Επειδή μας απομένει ελάχιστος χρόνος και ο διευθυντής Ντραμπλντορ μου ζήτησε να σας αφήσω λίγα λεπτά πριν λήξει το μάθημα, θα ήθελα να ψάξετε και να βρείτε πληροφορίες για τους Λυκανθρώπους. Θα ήταν σημαντική αρχή για να αποκτήσετε καλές βάσεις. Είστε ελεύθεροι. Μαζευτείτε όλοι στη μεγάλη τραπεζαρία." εκφώνησε και ακολούθησε ένας θόρυβος από την βιαστική φυγή των συμμαθητών μου. Εγώ όμως κάθησα εκεί. Ήθελα να του πω ένα μεγάλο ευχαριστώ για την πράξη του. Αν δεν με έσωζε από τις φλόγες, ίσως να μην ήμουν μαζί τους τώρα.

Μάζεψε το χοντρό του, πολυδιαβασμένο βιβλίο και κατέβηκε το σκαλοπάτι που χώριζε την έδρα από τα άλλα θρανία. Εντόπισε εμένα να κάθομαι στο μπροστινό θρανίο χωρις να έχω το μέλημα να σηκωθώ.

"Νέλλη έχεις κάποια ερώτηση;" με ρώτησε ήρεμα χωρίς να διστάζει να χρησιμοποιήσει το καινούριο μου ψευδώνυμο. Πλησίασε για να με δει καλύτερα και να καταλάβει ίσως από τους μορφασμούς ποιο ήταν το πρόβλημα. Δεν έκανα τίποτα παρά μόνο εγνεψα αποφατικά.

"Απλά ήθελα... ήθελα να σας πω πως είμαι ευγνώμων που με βοηθήσατε... Βασικά με σώσατε. Ευχαριστώ πάρα πολύ. Σας είμαι υπόχρεη" είπα με κατεβασμένο το κεφάλι. Ήμουν πραγματικά πολύ ντροπαλή και εκείνη τη στιγμή. Αυτό το χαρακτηριστικό μου εκτοξεύθηκε στην επιφάνεια, κάτι που δεν αφήνω να συμβεί συχνα. Ένιωσα τα μάγουλα μου να αναψοκοκκινίζουν.

"Μην με ευχαριστείς. Ήταν το καλύτερο που θα μπορούσα να κάνω για μια μαθήτρια ή έναν μαθητή. Μην ξεχνάς είμαστε υπεύθυνοι για τη σωματική σας ακεραιότητα." άγγιξε τον ώμο μου για να με χαλαρώσει. "Τώρα πρέπει να πάς στην τραπεζαρία. Δεν νομίζω να θέλεις να χάσεις μια τόσο σημαντική ανακοίνωση." Τα λόγια του με έβαλαν σε σκέψεις. Τι τόσο σημαντικό είχε να ανακοινώσει ο διευθυντής Ντραμπλντορ;