SOLDAT

1.2

"Neredeydin Harry?"

Harry'nin hava almaya gidiyorum diyip Dunkirk'e gitmesi üzerinden 4 gün geçmişti. Annesi de bıkmadan 4 gündür o gün nereye gittiğini soruyordu.

"Hiçbir yerde"

Kahvaltıdan sonra odasına girer girmez annesi tarafından tekrar sıkıştırılmıştı.

"Fransa'daydın değil mi?"

Harry seslice nefesini bırakıp eline okumak için aldığı kitabını yatağa fırlattı. Artık dayanamıyordu.

"Evet, oradaydım. Ben bir askerim anne. Orada olmalıydım"

"Askerlik falan umrunda değil senin"

Genç adam alayla gülümsedi.

"Ne cürret! Ben ülkesine ve görevine son derece bağlı bir askerim"

Annesi kafasını iki yana salladı. Aralarındaki mesafeyi kapatıp oğlunun ellerini tuttu.

"Harry..."

Kendisiyle beraber yatağa oturttu.

"Sen hastasın. Bu durum bir hastalık"

Genç adam inanamayarak annesine baktı.

"Hasta mıyım?"

"Evet! Bu sana normal mı geliyor? Bir erkekle...oh tanrım! Travma yaşıyorsun sen biliyorum. Bu bir travma. O günden sonra...tanıdık bir doktor biliyorum. Ağzını bıçak açmaz. Ona gidebiliriz kimsenin haberi de olmaz. Olur mu Harry? Olur mu?

Harry ellerini annesinden kurtarıp ayağa fırladı.

"Odamdan çık"

Dolan gözlerini odada gezdirerek yaşları geri göndermeye çalıştı. Zaten annesine de bakmak istemiyordu. Kadın oturduğu yerden kalkıp kapıya ilerledi. Çıkmadan son kez oğluna baktı.

"Ya benimle doktora gelirsin Harry ya da ben bu konuyu babana açarım. Sen de biliyorsun ki baban öğrendikten sonra o adamın bir an evvel savaşta ölmesi onun için başına gelmiş en hayırlı olay olur"

Odadan çıkıp kapıyı yavaşça arkasından kapattı. Annesine söylediği için kendisine çok sinirliydi. Kafam yerinde değildi, ilaç etkisindeydim dese inandırabilir miydi? Yatağına oturup elleriyle yüzünü kapattı. Deli gibi korkuyordu. Babasının öğrenmesi felaket olurdu. İyice daraldığını hissetti. Boğazında bir baskı vardı. Doğru düzgün nefes alamıyordu. Oturduğu yerden hızla kalkıp penceresini açtı. Dunkirk'ten sonra rahat rahat dışarı çıkamamıştı. Her hareketi çalışanlar tarafından izleniyordu. Açık pencere de Harry'e yeterli gelmeyince genç adam odadan çıktı.

"Harry"

Ablasının sesini duyunca o tarafa döndü.

"Dışarı mı çıkıyorsun?"

"Deneyeceğim"

"Çabuk ol ve kimseye görünmemeye çalış. Annem, çalışanlardan çıktığını görürlerse haber vermelerini istedi biliyorsun"

Evet biliyordu.

"Sağ ol abla"

Uzun koridoru hızla geçti. Kimsenin olmadığından emin olunca evden çıktı. Koca ülke onu deli gibi boğuyordu. Nefes almak için dışarı çıkmıştı ama yine de rahatladığını hissetmiyordu. Evden iyice uzaklaştıktan kısa süre sonra bir tane araba yanından ilerlemeye başladı. Yavaşladıkça aynı şekilde yavaşlıyor, koşmaya başlayınca hızlanıyordu. Harry adımlarını durdurup arabaya döndü. Aynı şekilde araç da durdu. Silahını yanına almadığı için kendisine küfür etti.