Someone Borrowed (Completed)

PART 9

Finally letting him go

"Pa. I don't like here. Let's go somewhere else to eat." I almost pleaded my father just to get out in this restaurant.

"Oh but why?" He asked innocently. Napatingin naman ako ulit sa direksyon nila Wayne kaya napasunod si papa ng tingin. Kitang kita ko ang biglaang pagtigas ng kanyang panga dahil sa nakita. "Okay. Let's go." Hinila niya na ako palabas pero bago pa man kami makalabas ay narinig ko ang pangalan ko mula kay Wayne kaya napahinto ako sa paghila ni papa. Kunot noo naman siyang napatingin sa akin. "Don't. I heard him too. But don't. Have pity on yourself Selena. A man who can't fight for a girl is not worth having for. That's just that honey. So let's go." Sabi niya sa akin kaya napatango tango akong yumuko dahil sa muling pagbuhos ng mga luha ko. I didn't even bother to look back. Nakarating kami sa kotse ng walang imikan ni papa. Only his heavy breathing can be heard inside the car hanggang sa makabalik  kami ng condo. Napagdesisyunan din namin na huwag na lang kumain sa labas dahil sa muli nanamang pag kukrus ng landas ng lalakeng pilit ko ng kinakalimutan. I stayed in silence and cried again for the nth time while my father stared at me in sympathy. "Cry until you can no longer cry. Ilabas mo lahat hanggang sa maubos. Selena. I told you. Staying here won't give you any good. Bumalik na tayo sa L.A anak." Naaawang sabi ni papa na lalong ikinaluha ko. Because I can't. And I don't want to.

"No. I'm staying. I can't run forever papa. I need to face the pain until I get numb. I need to feel everything." Kumbinsi ko sa kanya pati na din sa sarili ko. Lumapit naman siya sa akin at tahimik lang na niyakap ako. Umiyak nanaman ako hanggang sa nakatulog ako pagkatapos.

"We need to convince her to come with us. I can't see my daughter like that. The pain we've done to her before is enough. I can't see her in pain again. Please. Help me convince our child." Boses ni mama ang nagpagising sa akin. Dahil sa pagtataka ay napamulat ako ng mga mata.

"Mama?" Hindi sigurado ko pang tanong. Akala ko next week pa talaga siya darating kaya naman ang makita siyang nandito ngayon ay parang hindi totoo. Napatingin naman silang dalawa ni papa sa akin at ngumiti silang dalawa.

"Selena. How do you feel baby?" Malambing at nag aalalang tanong sa akin ni mama bago umupo sa kama noong umupo na ako.

"I'm fine ma. Hindi naman ako nahospital para tanungin ninyo ako ng ganyan." I tried lightening up the mood.

"You are. But only in the outside. Not in the inside. It's in here that you are okay." Turo niya sa ulo ko. "But not here." Turo niya sa puso ko pagkatapos.

"I'll be fine." My voice cracked and I almost cried but I tried to control my outburst.

"Yes you'll be fine. Only when you go back in L.A with us" sabi ni mama sa akin.

"Ma. I'm good here. Don't worry okay. Madrama lang ako nitong mga nagdaang mga buwan. But i can handle. Siyanga po pala. Akala ko ba next week ka pa uuwi?" Pag iiba ko ng usapan.

"Don't change the topic Selena. You don't do that to me. But to answer you,fine, I came earlier than my flight date because I'm worried about you. Your father kept on telling me that you're always crying every night. You can't forget him totally if you are still here. Nakalimutan mo naman siya noon diba?" She said worridly.

"I will be fine ma, pa. Don't worry. I'm a strong woman right?" I smiled to at least lessen their worries. Wala naman na silang nagawa pa. Lumipas ang ilang linggo. Pinilit ko naman ang sarili kong huwag ng umiyak kahit hindi nila ako nakikita, at nagawa ko naman. Umiwas na din muna ako sa mga barkada ko na panay ang tawag sa akin kaya nagpalit ako ng sim ng wala sa oras. Lumapit ako ng condo ng wala din sa plano. At sa mga araw na kasama ko ang mga magulang ko, kahit papaano ay nakakalimot ako ng mga problema. Iginugol ko ang oras ko sa trabaho sa kumpanya, kay mama na palagi ang yayang mamasyal sa mall para magpaganda daw lalo kay papa, at para sa sarili ko. I tried to do what a normal single girl usually does, and that is to date someone. At doon ko nakilala si Bryan, may ari ng Sky airways. Gwapo, matangkad, mabait, gentleman, para ngang si Christian Grey. At parang pelikula lang ang peg ko. Andaming nagkakagusto sa lalakeng iyon pero ako ang napansin. Kaya naman hindi na din ako nagpatumpik tunpik pa noong ayain niya akong mag dinner. Pumayag ako agad agad. And I did not regret anything. Dahil sa kanya nakakangiti at nakakatawa na ulit ako. I am a liar if I say that I am not attracted to him because hell, I am really attracted to him. And hindi na din ako magtataka kung lumalim pa ang nararamdaman ko sa kanya. Pero sa ngayon ayaw ko munang malaman nila Brooke ang tungkol sa amin. Tama ng si mama at papa muna ang nakakaalam ng nangyayari sa akin.

"You really look stunning every single day." He praised me, AGAIN. Binuksan niya ang passenger's seat para sa akin.

"And you look so damn gorgeous every single day too." I said smiling before I entered into his car. He smiled and suddenly kissed me on my cheek. 

"Ikaw ha? Hindi pe kete shenesheget eh." Malandi kong sabi sa kanya kaya humalakhak siya at muli nanaman akong hinalikan sa pisngi bago isinara ang pinto at umikot sa kabila. Sinundan ko siya ng tingin na nakangiti.

"I can wait Selena. Even if you don't give me assurances." Nakangiti niyang sabi sa akin ng makasakay siya at binubuhay ang makina ng sasakyan.

"Siguraduhin mo lany Bry." I teased.

"Yep." Ngingiti ngiti naman niyang sabi sa akin. I was really touched of what he said kanina lang. Gosh he never fails to be sweet to me everyday that I'm with him kahit pa ilang araw palang kami magkakilala. 

"Can you still wait kahit pa isang taon? Dalawang taon? O tatlong taon?" Pang aasar ko nanaman sa kanya.

"Yes! I can wait forever." Desidido talagang sabi niya kaya napalapad lalo ang pagkakangiti ko.

"Thank you my own version guy of Mr. Grey." I said sincerely.

"You are welcome, my own version girl of Anastasia Steel." He answered back and held my hand and kiss it. I have the urge to embrace this guy but he's driving so I chose not to. God is really good. He always gives us the ones we really deserve. And with that I realized that I'm finally letting him go, and give Bryan a chance. I'm letting my first love because of this guy's help. No he's not a rebound, he just came at the wrong time, but with the right reason. And that is to make me realize that love is just all around even for the once broken people like me. He picked every piece of me and tried fixing it for me in just a short period of time.