İKİ KADIN BİR ADAM & KELEBEĞİN AŞKI

GEÇMİŞ

Herkese merhaba,

Bölümü ancak bitirebildim.

Lütfen okuyan herkes oy atabilir mi?

Allah aşkına çok mu zor bir yorum yazmak ya da oy vermek.

Neyse...

Ayrıca oy veren okuyucularıma çok teşekkür ederim, inşallah siz de emeklerinizin karşılığını alırsınız. Tekrar teşekkür ederim...

Keyifli okumalar...

✨✨✨

Bir önceki bölümden hatırlatma
........

Beni cevapsız bırakıp bu sefer gözlerini Tuğrul'a çevirdi.

" Emanetimi buldum." dedi.

Tuğrul'un yüzü kireç gibi oldu, elimi tutan eli soğudu.

" Yaşıyor muymuş?" dedi canı acıyan biri gibi.

İkisinin bakışmalarını izledim.

" Nefes alıyor." dedi.

" Nerede?" Tuğrul'un ifadesi öfkeye büründüğünde Mirza'nın mavileri yıkık dökük bir hal aldı. Sol gözünden bir yaş akıp gitti. Yutkunamadı sanki.

" Castel'de. Nani için çalışıyormuş. Bana emanet edilen kadın on üç yıldır bir genel evde çalıştırılıyormuş. " deyip orta sehbada ne var ne yok her şeyi yere fırlattı. Korkuyla geriye doğru sıçradım. Öfkeyle tekrar tekrar tekrar aynı şeyleri yineledi.

" Bana emanet etmişti!  "

Tuğrul ise şoka girmiş gibiydi. Başımı ellerinin arasına alıp " O. Yaşıyor." deyip duruyordu.

Omzuna dokunup " Kim?" diye defalarca sordum. Ansızın başını kaldırıp gözlerime acı çeker gibi bakıp  " Serra yaşıyormuş. " dediğinde şaşırma sırası bendeydi.

Serra, yaşıyordu!

...........................................................................

&&&

19. BÖLÜM

&

Bahar'dan

Hala şaşkındım, Tuğrul'un omzuna dokundum.  " Tuğrul." , kahvelerinin beni bulmasını bekledim.

Mirza aniden ayağa kalkıp kapıya ilerledi. " Akşam onu getireceğim." dediğinde,  Tuğrul önünü kesti.  " Ufuk'un ölümüne sebep olmuş hiç kimseyi hayatımda istemiyorum." dediğinde,

Mirza'nın kaşları çatılıp öfkeyle soludu, " Ufuk'un benden istediği son şey onu korumamdı.  Kardeşim dediğin adam, sevdiği kızı kurtarmamı istedi. Hepimiz onu ölmüş sanırken on üç yıl boyunca o genelevde neler yaşamıştır, aklın alıyor mu? "
" O olmasaydı, Ufuk yaşıyor olurdu! Onun ne bok yaşadığı umrumda değil. Gebermiş olmasını yeğlerdim! "

" Siktir git, o zaman Tuğrul! Onu görmek zorunda değilsin! Onu hayatına alacak olan adam benim. Eğer geçmişle yüzleşemeyecek kadar cesaretin yoksa bu eve gelmezsin olur biter. "

Tuğrul yumruklarını sıktı, öfkesini görebiliyordum. Fakat Mirza'nın da ne hissettiğini görebilseydi belki bu kadar acımasız sözler söylemezdi.