NEHYAM✨ ( TAMAMLANDI)

Bölüm 25 - Zaman-

Beğeni ve yorum atmayı unutmayın❤️

YAMAÇ DAN

Efsunun kolunu sertçe kavradım. Ne oldu da Nehir gitti anlamıyordum.

" Ona ne söyledin" sakin konuşmaya çalışıyordum fakat beni takmıyordu. Karşımda yürek yemiş bir kadın duruyordu. Kolunu biraz daha sıktım. İnatla geri çekti.

" Lanet olsun Efsun bana cevap ver ona ne söyledin" şuh bir kahkaha attı.

" Gerçekleri söyledim. Senin bana anlattığından bahsettim oldu mu. O da dayanamadı buna" sinirlerime hakim olamıyordum. Bu kadın neyden bahsediyordu.

" Ne saçmalıyorsun sen. Ne gerçeği. Ben sana bir şey anlatmadım" sinsi sinsi gülümsedi. " Ama o bunu bilmiyor. Senin bana her şeyi anlattığını ona anlatmadığını düşünüyor" o anın siniriyle kolundan tutup hızla koltuğa doğru ittirdim. Ama o an ne olduysa kendini sehpaya çarptırdı. Yerde acılar içinde kıvranmaya başladı. Gözünden yaş geliyordu.

" Bebeğim" bu kadarını da yapmış olamazdı!

NEHİR DEN

" Emin misin" Hakanın uzattığı peçeteyi elime alıp göz yaşlarımı sildim. Korkuyordum. Yapacağım bu hamle belki de tüm hayatımı baştan sona etkileyecekti.

" Bilmiyorum" daha çok ağlamaya başladım. Hakan sürekli peçete getiriyordu fakat getirdikleri bir türlü yeterli olamıyordu. Hıçkırarak ağlamaya başladım. Canım çok fazla yanıyordu. Biz tüm bunları haketmemiştik.

" Bana sürekli zaman diyip duruyor" aklıma Efsun geliyordu. " Ya hadi onu geçtim. Sen ne diye benim hakkımda olan bir mevzuyu Efsuna anlatırsın" ellerimi parçalamak üzereydim.

" Hakan ben anlamıyorum. Canım çok fazla yanıyor. Ya Efsun yanıma gelip ' Yamaç bana anlattı, sanada anlatacaktır' dedi. Bu nasıl küçük düşürücü bir şey biliyor musun" delirmek üzereydim. Bana anlatmayıp da ona anlattığı ne olabilirdi anlamıyordum. Elim kolum bir türlü yerinde durmuyordu. Hakan bir anda omuzlarımdan tutup sabitledi.

" Nehir ne olursa olsun atlamaman gereken bir konu var" bakışları karnımı buldu. " Sen hamilesin. Bir oğlunuz olacak. Ve senin vereceğin karar belki de onun hayatını baştan sona değiştirecek. Dikkatli ol!" Ne demeye çalıştığını anlıyordum fakat o beni anlamıyordu. Ne yaşadığımı, ne hissettiğimi bilmiyordu.

" Hakan bana istediğini de. Nankör de bencil de ama oğlumla ilgili nasihat verme. Ben ne yapıyorsam onun için yapıyorum zaten. Yaşadığımız hayata baksana. Onu bu şekilde mi dünyaya getireyim. Yamaç ve Efsunla mı. Daha ben tüm bunları kaldıramıyorken o ne yapacak. Küçücük aklıyla anlayabilecek mi Yamaçın haremini" etrafımda yürüyordum.

Buradan gitme kararı almıştım. Şimdi de Hakanın evinde bu kararı düşünüyordum. Uzaklara gidecektim. Oğlumun aklı erene kadar da gelmeyecektim. Belki o zaman oğluma bazı şeyleri açıklayabilirdim. Ama şimdi olmazdı. Şimdi onu bu şekilde dünyaya getiremezdim. Hakan yanıma doğru gelip elimi tuttu. Bana destek olmak istiyor gibiydi.

" Nehir ne karar verirsen ver senin yanında olacağım. Ama bu şekide yapma. Bak sabahtan beri kaç oldu" cebinden telefonunu çıkartıp gösterdi.

" Yamaç seni arıyor. Sana ulaşamıyor. Onunla konuş.  Belki o zaman düzelir" anlamak istemiyordu. Onunla konuşursam buradan gidemezdim. Beni engellerdi. Hayatım boyunca belki de ilk kez düzgün bir karar alıyordum.

" Hakan onunla konuşmayacağım. Eğer benim yerime sen konuşursan da yüzüne bakmam. Anlamak istemiyorsan anlama fakat beni engellemeye kalkma, gideceğim" eşyalarımın olduğu odaya çıktım zaten çok bir eşyam yoktu. Parasız pulsuz değildim. İlla ki bir şekilde baştan yaşamanın yolunu bulacaktım. Tüm bunlarla bu şekilde baş etmeyecektim. Her ne olursa olsun Nehir Melikoğluydum ben. Telefonumdan yurt dışında yaşayan eski aile dostumuzun numarasını tuşladım.