NEHYAM✨ ( TAMAMLANDI)

Bölüm 10

" Hamile"

Yamaçın dediği şeyi idrak etmeye çalışıyordum. Bu kadarını yapmış olamazdı. Aslında şaşırmamam gerekiyordu. Sonuç olarak bu adam sürekli Efsunun yanına gidip duruyordu.

" Olacağı buydu zaten. Size küçük ailenizle mutluluklar" hastaneden ayrılmak için hareketlendiğimde Arık önüme geçti.

" Nehir nereye gidiyorsun"  Arığı önümden ittirdim.

" Bırak Allah aşkına. Beni kaçırdığın o gün tehdit eden sen değil miydin? Üzerime yürümemiş miydin? Şimdi neden onlar olmamış gibi iyi davranıyorsun. Bu kadar zaman içinde ne değişmiş olabilir. Nasıl beni sevebilirsin. Sende onun gibisin ikinizde uzak durun benden"  Yamaça doğru döndüm.

" Benim yanımda olamadın, bari onun yanında kal" Yamaç kolumu tuttu.

" Nereye gidiyorsun" tebessüm ettim.

" Siz karşıma çıkmadan önce yanımda olan kişiye gidiyorum. Uzun zamandır sizin yüzünüzden onu göremiyordum. Sizden uzak olmak herkes için en iyisi" kolumu çekip hastaneden ayrıldım. Ağlama dürtülerim başlarken koşarak hastanenin arka taraflarında bir sokağa girdim. Bulduğum ilk banka oturup ağlamaya başladım. Aklıma eski anılar geliyordu. Yamaçın bana dediği şeyler...

FLASHBACK

Yatağın üzerinde oturmuş telefona bakarken bir hareketlilik hissettim. Yamaç yatağa uzanmış bana bakıyordu. Hafif gülümseyerek anlamaya çalıştım.

" Hayırdır birine mi benzettin. Neden öyle bakıyorsun" yüzü bir an garip bir hal aldı.

" O ne demek. Sana bakmam için illa bir sebep mi olması gerekiyor"  omuz silktim.

"Ihh bakma öyle. Sevmem ben bana bakılmasını" gülmeye başladı.

" Ihh mı" bende gülmeye başladım.

" Bana biraz kendini anlatsana Nehir. Senin hakkında hiçbir şey bilmiyorum. Baksana beraberiz ama birbirimizi hiç tanımıyoruz"  buruk bir şekilde gülümsedim.

" Seni yeteri kadar tanıdığımı düşünüyorum fakat evet sen beni hiç tanımıyorsun" hmm dedi.

" Nehir bana kendini anlat. Ailemi biliyorsun zaten ama ben senin hakkında bir şey bilmiyorum" buruk bir şekilde gülümsedim.

" Ailem yok benim Yamaç. Yalnız takılıyorum işte. Hepsi de öldü. Ama kardeşim" gözüm istemsiz olarak dolmuştu.

" O benim yüzümden öldü. O topun peşinden gitmeseydim oynamak için o havuza yaklaşmayıp boğulmayacaktı. Onunla beraber umudum kayboldu benim. Onun ölümü diğer ölümlerin başlangıcıydı" gülümseyerek uzandığı yerden kalkıp yanıma oturdu.

" olanlar senin suçun değildi. Kardeşinin ölmesi gerekiyormuş ve ölmüş. Kendini suçlama. Başka yerde başka zamanda da olabilirmiş" elimi tuttu.

" Nehir yaraları sarmak kolay değil biliyorum fakat biz bir araya geldiysek bir sebebi olmalı. Bizim umudumuz var" gülümsedim.

" yaralar öyle ha diyince sarılmıyor be koçovalı" elimi karnıma götürdü.

" Eğer umudumuz varsa sararız Nehir" beni kendisine çekip sarıldı. Başıma öpücük kondurdu. Mutlu olduğumu hissediyordum.

*************

Hıçkırıklarım kesilmiyordu. Bana umudumuz var demişti. Yaralarımızı beraber saracağız demişti. Şimdi ise bir başkasının umudu olacaktı. Başkasının yaralarını saracaktı. Göz yaşlarımı sile sile ayağa kalktım. Daha fazla bu sorumluluğun altına giremezdim. Benim ömür boyu Yamaça katlanma şansım yoktu. Onların bu iğrençlikleri kendilerine kalacaktı.