NEHYAM✨ ( TAMAMLANDI)

Bölüm 23

" Nehir sen bana nasıl yalan söyleyebilirsin. Hala daha aklım almıyor" çok öfkeliydi. "Hem de böyle bir konuda! Söyle bana şimdi nasıl olacak. Tüm bunları nasıl aşacağız" şut bit kahkaha attım. Gülmemek elde değildi.

" Yamaç senin aklın yerinde mi. Soy adımı söylemedim diye ben mi suçlu oluyorum. Ya sana diyorum ki o adam ailemin katili. Sen kalkmış bana yalan diyorsun. Söyle artık! Ailemin ölümüyle alakanız var mı?'' konuşmuyordu. suskunluğu deli edecek cinstendi.

" Yamaç bana cevap ver. Ailemin ölümüyle alakanız var mı dedim sana" göğsünden ittirmeye başlamıştım. Cevap vermiyordu. Bu ne demek oluyordu şimdi. Kabul mu etmiş oluyordu ona dediğim şeyleri. Gözlerimden yaşlar süzülürken kendimi yere bıraktım. Duvar kenarına çökmüştüm. Elimi karnıma sardım. Ailemin katilinden çocuk sahibi olmuştum.

" Ailemin katilinin bebeğini karnımda taşıyorum" çok fazla donuk söylemiştim. Yamaç yanıma oturdu. Belini duvara yasladı. Elini karnıma koydu. " Bilmediğin bir sürü şey var" ona döndüm. " Bana hayır yapmadık diyemiyorsun" gözlerini kapattı. " Diyemiyorum" bende gözlerimi kapattım. Ağlamalarım hıçkırıklara dönüşmüştü.

" Daha birkaç gün önce bana evet demiştin. Evlenecektik. Şimdi ise gitmek istiyorsun" bana bunu kendisi yapmıştı. Bizi bu halde kendisi getirmişti.

" Bizi bu hale sen getirdin" gülme sesi geldi.

" Bizi bu hale sen getirdin Nehir" hayatım boyunca her tür muammeleyi gördüğüm halde susmuştum. Ama bu suçlama çok fazlaydı. Bu yüzden suçlanmaya niyetim yoktu.

Bu yaşıma kadar yalnız gelmiştim. Tüm sorunun bende olduğunu düşünmüştüm hep. Onların ölümüne ben sebep oldum diyordum kendime. Lanetim yüzümden olmuş olacaktı hep bunlar. Kimi sevdiysem bir bir ölüyordu. İlk önce kardeşim daha sonra annem babam ve en sonda sevdiğim adam. Oysa lanetim çukur yüzündendi.

" Gitmek istiyorum" gözlerimi yavaşça açtım. Bakışları beni buldu. Çok fazla sinirli bakıyordu. Bunu kalbime inat yapacaktım. Burada, bu evde duramazdım. Ben Yamaçın yanında duramazdım.
" Hayır gidemezsin" tebessüm ettim. " Senden izin istemiyorum Yamaç. Burada kalmaya niyetim yok" duvara tutuna tutuna ayağa kalktım. Yürüyeceğim sırada karnıma sancı girdi. Elimi belime koyup inledim.

Yamaç hızla yanıma gelip koluma girdi. " Nehir iyi misin neler oluyor" bilmiyordum ne olduğunu. Bildiğim tek şey canımın acıdığıydı. O an ikinci sancı girdi. Sesli bir şekilde bağırdım. Dayanacak gücüm kalmamıştı. Ağrım git gide artıyordu. Yamaçtan destek alıyordum artık. Sultan hanım ve Karaca hızla yanımıza geldiler.

" Oğlum ne oluyor" beni gördüğünde endişelenmeye başladı. " Nehir kızım iyi misin" başımı iki yana salladım. Yamaç Karacaya döndü. " Karaca aşağıya söyle arabayı hazır etsinler. Hastaneye gidiyoruz. Sende geleceksin benimle" Karaca hızla aşağıya indi. Bir anda havalandım. Yamaç kucağına almıştı. Başımı göğsüne dayadım.

" Nehir sakin ol. Oğlumuza bir şey olmayacak" ona inanmak istiyordum. Tüm bu olanlara rağmen inanmayı seçmiştim.

" O benim tek dayanağım Yamaç. Ona bir şey olmasın. Lütfen iyi olsun, dayanamam" konuşmadı. Cevap vermeye de halim yoktu. Uyku kendisine doğru çekiyordu. Yamaçın baş döndüren kokusunda uyumayı tercih ettim. Onun göğsünde, kokusunda, karnımda bebeğiyle uyuyordum.

***********

" Uyanıyor" kafamın içinden uğultu şeklinde sesler geliyordu. Elimi havaya kaldırıp başıma götürdüm. Çok fazla ağrıyordu. Gözlerimi daha açamamıştım. Başımın ağrısı fena şekilde gözlerime etki etmişti. İnleyerek kafamı ovalamaya başladım.