NEHYAM✨ ( TAMAMLANDI)

FİNAL

Bölümü Final şarkımızla başlatmak istedim💔

Hayat karmaşık bir hale gelmeden önce ne yapabilirdik ki. Oturup nasıl düzeleceğini mi konuşacaktık ya da başa gelen çekilir mi diyecektik, bilmiyorum. Bu güne kadar nasıl geldik onu da bilmiyorum. Bildiğim tek bir şey varsa o da yalnız olmadığımdı. Son bir kez çevreme baktım, bana bakan insanları gözetledim. Hepsi de gözlerinin içleri gülerek bizleri izliyordu. Kucağımdaki oğluma bakarak dolan gözlerimin akmasını engelledim. Bugün bizim en güzel günümüz olmalıydı çünkü, bugün Umut bir yaşına giriyordu. Doğduğundan bu güne kadar bir sürü şey yaşanmıştı. Canımız yanmıştı, kayıplar vermiştik ama en sonunda ucu bucağı olmayan bu savaşı sonlandırmıştık. Oğlum tişörtümü çekiştirirken gülerek döndüm. Sinirli bir şekilde bakıyordu bana. Elinde duran oyuncağını yere düşürmüştü. Yavaşça eğilip oyuncağı elime aldım.

" İlk önce temizleyelim. Ondan sonra istediğin kadar oynarsın Umutum" yanağına sulu bir öpücük kondurup Karacaya döndüm. Elinde duran telefonla bir şeyler yapıyor daha doğrusu sinirleniyordu.

" Karaca?" Hızla bana döndüğünde telefonu cebine koydu. Umuta bakıp gülümsedi.

" Oy benim meleğim mi gelmek istemiş bana" bir anda soru dolu gözlerle bakmaya başladı.

" Nehir Umut bana teyze desin bence" gülmeye başlamıştım, bunu beklemiyordum.

" O niyeymiş" Bir Umuta bir de kendisine baktı.

" Ya baksana kuzeni olmak için çok yaşlıyım. En azından teyzesi olayım, bana teyze desin" gülerek kafa salladım.

" Teyde" kafamı kaldırıp şaşkınlıkla Umuta baktım.

" Yok artık. Oğlum sen daha anne demedin ne teydesi" Umut bir kez daha konuştu.

" Teyde" gülmeden duramıyordum. Bir yandan da Karaca Umutu kucağına aldı.

" Rahat bırakın oğlumu, o istediğini söyleyebilir" Yamaç arkamızdan geliyordu. Yanımıza geldiğinde arkama geçip başını omzuma dayadı. Derin bir nefes aldı.

" Umutun doğduğu günü hatırlıyorumda, tam bir kabustu. Belki de Arık olmasaydı şu an hiç birimiz hayatta olmayacaktık. Ona can borcumuz varken o canından oldu" boş gözlerle ona bakıyordum. Aklım eskiye, bir yıl öncesine gitmişti.

1 YIL ÖNCE

" Umut ne Yamaç söylesene. Oğluma bir şey mi oldu" tam da o sırada yataktan kalkmaya çalışıyordum. Canımın acısını umursamadan, göz yaşlarım akarken oturur poziyona geldim. Tam da o anda Yamaç kollarımdan yavaşça tutup geri yatırdı.

" Nehir dur bir dakika" yatağın ucuna oturup telefonuna bir şeyler yazmaya başladı. Ne yapmaya çalıştığını anlamıyordum fakat sabretmem gerekiyordu. Telefonu bana uzattığında yazdığı şeyi okudum.

Erdenetler burada da buldu bizi. Umut yaşıyor. Hatta şu an başka bir arabayla yurt dışında güvenilir bir hastaneye sevk ediyoruz. Onun hayatını riske atamazdım. Seni de göndereceğim, içine girdiğimiz bu savaşın son bulması gerekiyor artık

Gözlerim dolarken kafamı iki yana salladım. Buradan gitmeyecektim, onu yalnız bırakamazdım. Telefona bende yazmaya başladım.

Seni yalnız başına bırakmayacağım. Oğlum için en iyisi buysa eğer, her şey bittiğinde onun yanına öyle gidelim. Bu saatten sonra yalnız kalmak yok Yamaç koçovalı

Bakışları benimle sabitlenirken derin bir nefes alıp verdi. Kafasını bu sefer olumlu anlamda salladı. Anladığım kadarıyla buradan gitmemiz gerekiyordu fakat benim ağrım vardı.