Amore #2: Withered Epitome of Beauty

WEOB 31

Namagitan ang katahimikan sa buong biyahe at hindi ako naasiwa kahit na wala ni isa sa amin ang nagbalak na magsalita. Komportable ako, walang tumubong hiya sa buo kong katawan ngayong kasama ko si Tres.

I'm always natural when we're together. Pakiramdam ko nga ay naiintindihan niya ako kahit na hindi ko ibinubuka ang aking bibig. Ramdam ko rin ang kanyang presensya, na kahit walang kahit anong ingay kaming ginagawa ay alam kong nand'yan talaga siya. Kaya hindi ko rin maiwasang maisip kung paano kami nagsimulang dalawa at nahantong sa ganito.

I don't know why I'm beginning to be historical. Ang alam ko lang ay gusto kong balikan ang nakaraan—kung paano nagtapo ang landas namin ni Tres. Gabi noon at kasalukuyan akong nagmamaneho sa kung saan pagkatapos makita ulit si Vin. Hanggang sa mapadpad ako sa isang convenient store kung saan ko iniyak ang lahat sa isang estranghero. Hindi ko inisip na mawalan ako ng pera, gamit, o manakaw 'yong pinag-ipunan kong motor. Basta makaiyak sa bisig ng isang tao, payts na!

If I didn't cry back then, if I wasn't devastated or brokenhearted, would I see Psalm Threyson Altoveros? Will he end up driving me home to my condo? Will he end up taking care of me? Will he have my phone number and text me with so much humour? Will we meet in the university after that 'being a drunkard scene?' Will we part ways and cross paths once again after seven years?

I do not know. I am not the one who's spinning the wheel of luck. I am just a puppet of my own emotions. I am just a character that was made by God... but I am real, I can feel pain.

Hindi ko rin maiwasang mapaisip na sobra ko siyang sinaktan sa huling araw namin sa Pradera Verde. We were so happy, until that one last day came and I inflicted too much misery on Tres because I was so selfish. Pinasaya niya ako at hindi pinabayaan pero wala man lang akong isinukling kabutihan sa kanya.

I thought of Tres most of the time even if we're together now, iniisip ko pa rin siya. Thinking of why he vanished... Ayaw kong magtanong, gusto kong siya mismo ang magsabi sa akin. Pero alam ko namang kung hindi siya sasagot, alam ng taong bayan ang sagot at ako ang ituturo nila. Because I didn't choose him over Vin. I was so slow and I didn't know that I was choosing between the two of them. Not with whom will take me home, but with whom this confused heart beats that time.

Ngayon, gusto ko na lang talaga siyang tanungin kung bakit biglaan siyang umalis. Ayaw ko nang magpatali sa ego ko na kung ayaw magsabi ng isang tao, e 'di h'wag. I wanted to know why and maybe I should change this mindset of mine—to wait for them to explain. Kasi kung maghihintay pa ako, kailan iyon masasagot? Hanggang kailan ako maghihintay? O may mahihintay pa ba ako? Hindi ko alam... kaya nga kailangan kong magtanong.

Noong nakalipas na pitong taon, mas nangibabaw ang saya ko kapag kapiling si Tres. Pero sinaktan ko siya. May ambon pa lang noon nang masiraan kami ng sasakyan ni Tres sa Pradera Wakepark. Hanggang sa bigla na lang bumuhos ang malakas na ulan at nabasa siya ng todo; ako naman ay nagpasilong sa waiting shed.

I didn't want to leave him but because I want convenience, I didn't stay with him in that worst situation. I was so bad. Literally, that I didn't even think of what he will feel if I leave.

Ano kayang nangyari sa kanya sa oras na 'yon?

My heart constricted at that sudden thought. Napayuko na lamang ako at pinaglaruan ang daliri ng aking mga kamay, hindi mapakali dahil sa kung ano-anung bagay na pumapasok sa aking isipan. Ipinikit ko ang aking mata at dahan-dahang pinakawalan ang mabigat na damdamin na lumulukob sa aking sistema.

"Scyther..." Tawag ni Tres sa akin. Nilingon ko siya at nagtapo ulit ang aming mga mata, "...should I turn on the radio?"

Isang mahinang tango lang ang iginawad ko sa kanya sabay tipid na ngumiti.