Amore #2: Withered Epitome of Beauty

WEOB 32

I inhaled for some air as my eyes started to welled up with tears. Ang mga sinabi ni Tres sa akin ay tagos hanggang sa aking laman.

He's assuring me about everything and my heart felt so at ease. I felt secured. I felt alive. And I trusted him with what he said that he will always be there for me.

"Tres..." I softly called his name and bit my bottom lip.

Nakatingala pa rin siya sa akin, ang bawat paghinga niya ay nagbibigay ng libo-libong boltahe sa buo kong katawan. His breath fanned my neck where his face was buried in an angle.

"Hmm..." Tres hummed in a very low baritone but mesmerizing voice.

Nagtaas siya ng dalawang kilay at inilayo ang mukha sa aking leeg. Now, he's towering over me. Nakayuko na ang ulo niya at ang kanyang mga mata ay nakatuon lang sa akin na para bang wala na siyang ibang nakikita kundi ako lamang.

Bumuka ang bibig niya pero agad niya rin itong naitikom nang bigyan ko ulit siya ng mahigpit na yakap.

"Tres, thank you..." Naiiyak kong saad at suminghot ng ilang beses. "Thank you for waiting for me. Thank you for not leaving my side. Thank you for still fighting even if I've caused you so much pain..."

Hindi siya nagsalita. Hinahaplos lamang ng kaniyang kamay ang aking likod and it feels so comforting.

Miss na miss rin kita, Tres. Kung alam mo lang, noong bigla kang nawala pitong taon na ang nakakalipas, ikaw ang iniisip ko. Ikaw ang hinahanap ko. Ang pangalan mo ang gusto kong ipagsigawan sa lahat ng tao, nagbabaka-sakaling magpakita kang muli sa aking harapan.

Palagi kong itinatanong sa isip ko kung ayos ka lang ba, kung nasaan ka na, at kung kinalimutan mo na ba ako. Kahit na nandoon sa tabi ko si Vin noong mga oras na 'yon, ang mukha mo pa rin ang sumasagi sa isipan ko.

I knew it was wrong for me to do that. To force myself on loving someone who's there for me when you're not. To fill my heart with joy that didn't even overflow. It's not empty but it's not also full.

Napunan nga ako ng pagmamahal sa ibang tao pero kulang naman iyon dahil hindi siya ang kailangan ko. I was too late to realize that I only wanted to clear everything between Vin and me. That was what my heart want but my mind didn't easily comprehends it.

But now, I understand everything. That this heart of mine, even seven years ago, only beats for you, Tres. Wala ng iba. Sigurado ako. Siguradong-sigurado na.

Hindi siya bumitaw sa pagkakayakap sa akin pero wala na sa aking balikat ang kaniyang baba. Ngayon ay nakatingin lamang siya ng deretso sa akin at muli kong sinalubong ang kanyang mga mata.

His brown orbs scintillate as the light from the florescent narrowed down his face. I let my hands slide down, memorizing every details of his face. From his thick eyebrows, long lashes, pointed nose, redddish plump lips and down to his delectable jaw line.

Tres smiled contentedly which took my breath away. My heart suddenly rose to its abnormal rate of beating. Nawala ang kaniyang mata dahil sa pagngiti niya. I saw his 24 white pair of teeth and it make him look more handsome.

"Guwapo mo naman..." I mumbled and nuzzled my face on his chest where I can loudly hear how our heart beats in synchronization.

Tres chuckled. "Talaga ba? Guwapo ako?"

Nakita ko ang pagtataas-baba niya ng kaniyang kilay. Ngumisi ako na naging dahilan upang siya ay mabahag sa kaniyang inaakto. Nakita ko pa ang pagpula ng kaniyang magkabilang tenga, mukhang nahihiya.

"Oo naman, noon ka pa naman talaga guwapo."

"So, naguwapohan ka na sa 'kin noon?" Pinanliitan niya ako ng mata at saka binigyan ako ng nanunuyang tingin.