WEOB 22

207 5 0
                                    

"I love you, baby. I may not be vocal for those past months but I am trying. I am always smitten by you—when you smile, laugh hard or even cry for a million of times. You make every minute stop like there was only us in this world. You give me the best. You answered everything I keep on pondering in my mind. You make each second worth every single time. You are always what you are. You are always true to yourself, that's why I'm so into you, Scyther Azinette..."

I wipe the tears in my eyes as I look up on Vinnian who's towering over me. I couldn't help it. His words make my heart beat erratically.

Mataman kong tinitigan ang kanyang kabuuan, trying to imprint him in my head. Hist jet black hair turns to a darker shade of brown when the light struck it. His blue eyes shined like how the waves from the pristine ocean crashed to the shoreline.

Makapal ang kilay at ang mga pilik-mata niya. He has this pointed nose and oh, those delectable lips which I wanted to explore and get drowned of. His whole being screamed perfection—I couldn't help but get awed by his god-like beauty.

Pero... bakit? Why does those words left his mouth? Why does it sound so wrong but somewhat right in my ears?

"Para ka namang nagpapaalam n'yan!" I joked and chuckled slightly. Hinampas ko pa ng mahina ang braso ng nobyo ko.

Hindi siya ngumiti. He just seriously stared at me. "I am."

"Ano?"

Dumagundong ang kaba sa dibdib ko. I can feel that my heartbeat surpasses its normal beats per minute. Napahawak agad ako doon para pakalmahing muli ang sarili ko pero hindi gumana. Patuloy lang iyon sa pagkabog—pabilis nang pabilis na parang nilalagutan na ako ng hininga.

Bigla ko namang naramdaman ang bikig sa aking lalamunan. Masakit. Nawawalan ako ng hangin. I swallowed for how many times but the lump in my throat didn't even disappear. I bit my lower lip and tasted my own blood. The hint of pain rippled through my veins and crawled down my heart.

Did I hear him right? Kasi hindi ko alam kung tama ba talaga ang pandinig ko o nabibingi lang ako.

We fell silent for a while, only the blaring honks of cars keeps our auditory system occupied. My knees got weak, only to notice that I'm already knealing on the sidewalk.

Vin help me stand up but I can't; not with this state of being. He crouched and tried to look into my eyes, nanginig lamang ang labi ko at paunti-unting nanubig ang mata ko.

"You are leaving?" I bitterly asked; trying to be brave to get an answer which I really am not ready to listen to. Pero kailangan. Dahil dapat. Dahil ito lang ang paraan para malaman ko kung ano talaga ang itinatago ng kanyang mga mata.

He slowly nod his head, hindi na makatingin ng diretso sa 'kin. "I am leaving. Aalis ako, Azi... because I need to."

I heard how my heart shattered like ceramics. Napailing ako at mas lalong tumulo ang mga ikinukubli ko pang luha.

Alam mo 'yong pakiramdam na kahit hinahanda mo na ang sarili mo sa masakit na pagbagsak, masakit pa rin dahil hindi ang bisig niya ang pagbabagsakan mo? Dahil kahit alam mong oo ang isasagot niya sa bandang huli, hindi mo pa rin kayang putulin ang puso mong nakatali na sa kanya.

How would I even do that when he's already etched on my system?! Paano ko iwawala 'tong nararamdaman ko, ngayong alam kong malakas na ang tama ko sa kanya? I bit my bottom lip but the wail and pain escaped my lips.

Nanginig naman ang buo kong balat nang umugoy ang hangin sa malakas na paraan na para bang sinampal ang buo kong katawan at pinapamulat ako sa katotohanang... wala na talaga.

Amore #2: Withered Epitome of BeautyTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon