[Przed poprawkami]
Nieśmiałość bywa uciążliwa, tak było w tym przypadku. Gdyby nie złamanie ciążącej na nich bariery, w życiu nie pomyśleliby że to co miało miejsce, kiedyś nastąpi. Dziewczyna z idealnym życiem, po niedługim czasie traci ten czas. M...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
𖣔
Nim Kennie i Aaron pozbierali się po żałobie minęło wiele czasu. Chłopiec wrócił na trzeci rok nauki, a jego mama zajęła się pracą. Poświęcali się swoim zajęciom w 100 procentach by odciągnąć swoją uwagę od śmierci Syriusza. Najczęściej kończyło się to sukcesem, ale często było też inaczej i już do końca dnia chodzili przygnębieni. Kendrze było zwłaszcza trudno pogodzić się z prawdą, czasem wciąż odruchowo wołała go żeby przyszedł na obiad, lub gdy oglądała film błądziła ręką w poszukiwaniu jego dłoni. Kiedy się na tym przyłapywała, w jej oczach pojawiały się łzy i zaczynała się cała trząś. Trudności jakie miała na swojej drodze, nie łatwo było ominąć. Aaron zaś w takim czasie zamykał się w dormitorium lub łazience i przeglądał zdjęcia które zdążył zrobić z ojcem. Miał jednakże pocieszenie, wkrótce urodzi mu się siostra. Ostatnie pocieszenie dla dwójki Black'ów. Mimo że na całym świecie znikało coraz więcej ludzi i czarodziei, oni często o tym zapominali i myśleli tylko o śmierci Syriusza. Ciężkie czasy jakiś czas temu nastały, nie łatwo tego nie zauważyć.
Charlotte coraz częściej dostawała listy od Adary i Reginy, a sama pisała do nich kilka razy dziennie by dowiedzieć się co u nich i czy wszystko w porządku. Córki również pytały ją o jej samopoczucie, oraz czy ich brat przyszedł już na świat. Niestety rodzina wciąż na niego oczekiwała. To samo tyczyło się Black'ów.
Był bardzo śnieżny dzień, a na polu było bardzo zimno. Niedługo miały być święta, toteż nastrój już zawitał. Lotte i Kennie przeglądały albumy z zdjęciami od samego rana. Bowiem Lupin'owie mieli specjalną półkę w domowej bibliotece na takie sentymentalne książki. Było ich sporo, co więc przeglądanie zajmowało im dużo czasu. W pewnym momencie natknęły się na zdjęcie które przedstawiało je, rozmawiające o imionach dla dzieci. Spojrzały po sobie a później wstały z wygodnej kanapy i usiadły przy stole wyciągając pergaminy i pióra.
- Jak mogłyśmy zapomnieć - westchnęła Lottie znad pergaminu.
- Zdarza się - mruknęła Ken.
- Masz już jakiś pomysł? - zapytała dziewczyna sama wpadając na świetny pomysł. Klasnęła w ręce, odłożyła rzeczy które miała przed sobą na swoje miejsce i podparła się łokciami o stół.
- Zastanawiam się nad Jolie.
- Bardzo ładne imię.
- A Ty? Wymyśliłaś już?
- Tak... - wywróciła oczami z podekscytowania brunetka.
- Jakie?
- Johnny.
- Czy Remus nie ma tak na drugie? - blondynka podrapała się po głowie, a Remus jak na zawołanie wyłonił się zza jednych drzwi.
- On ma na drugie John - wyjaśniła Charlotte robiąc sobie herbatę.
- No właśnie - powiedział Lunatyk siadając do stołu.
- To nie jest to samo? - zapytała zdezorientowana Kendra.
- Nie - rzekła Lottie uśmiechając się pod nosem.
Reszta dnia opierała się wyłącznie na oglądaniu filmów, lub krótkich rozmowach które zwykle kończyły się głośnymi westchnieniami. Ostatnio trudno było nie rozmawiać na temat obecnego świata czarodziei, a nawet mugoli.
Był ciepły i słoneczny dzień. Charlotte siedziała w kuchni i pisała list do córek, a obok niej Kendra czytała proroka codziennego. Cisze przerwała sowa pukająca w jedno z okien. Lotte wstała i odebrała kopertę. Chwilę później musiała ją odłożyć by zajrzeć do śpiącego w kołysce Johnnego. Gdy wróciła zobaczyła że jej przyjaciółka otworzyła jej list za nią.
- Ej! To moje - oburzyła się.
- Proszę. Był na nim duży napis ważne, więc uznałam że warto go przeczytać jak najszybciej - broniła się blondynka. Brunetka usiadła powoli na wprost niej uważnie śledząc pergamin wzrokiem po raz kolejny.
- Pisz do Aarona żeby szybko zebrał rzeczy i czekał na Reginę i Adarę pod drzwiami gabinetu profesor McGonagall - powiedziała pośpiesznie Charlotte biorąc czysty kawałek pergaminu i zaczynając coś na nim pisać.
- Co się dzieje? - zapytała zdziwiona Kendra, na co przyjaciółka podała jej jedną ręką list - Mają identyczne pismo co Ty - zauważyła zaczynając czytać treść.
Gdy tylko zdała sobie sprawę z tego co się dzieje, wzięła pergamin i nabazgrała coś na szybko wkładając go po chwili do koperty. Podeszła do okna i podała go sowie Lupin'ów, która miała dostarczyć list do jej syna. To samo uczyniła Charlotte. Napisała krótko i na temat by jak najszybciej spostrzec że jej córkom nic się nie stało. Gdy usłyszała płacz niemowlęcia, pobiegła do pokoiku Johnnego i wróciła do jadalni z chłopcem na rękach, przechadzając się nerwowo po pomieszczeniu. Nie zniosłaby faktu iż stało się jej coś dzieciom, co więc szybko napisała do nich list:
Ku jej uciesze dzieci zjawiły się kilka minut później przed kominkiem w ich salonie całe i zdrowe. Podeszła i uścisnęła je jedną ręką, ponieważ drugą musiała trzymać Johnnego. Kendra również uściskała go po chwili prowadząc do pokoju w którym leżała jego siostra. Pierwszy raz mógł ją zobaczyć na własne oczy. Regina i Adara też po raz pierwszy ujrzały brata na żywo, co więc były nim zachwycone. Sam widok tak szczęśliwej rodziny wywoływał u Remusa, Charlotte i Kendry łzy wzruszenia. Nigdy by nie pomyśleli że ich życie będzie tak wyglądać, a jednak to się działo. Lottie i Remus byli kochającym się małżeństwem z trójką wspaniałych dzieci. Kennie była równie szczęśliwa, jednakże brakowało jej Syriusza który zawsze wypełniał jej serce szczęściem.
