EJDER RUH 2. KİTAP

Bölüm 37: Dirastya Yolunda

Yolcuğun ikinci haftasında Riviih 'i geride bırakıp, Dirastya sınırına varmıştık. Ruh taşlarının verdiği güç ile, çok az mola verip, güçlü Riviih atlarını sınırlarına kadar zorluyorduk. Yol yorgunluğu en çok Roshan 'ı zorluyordu. Az uykunun ve sürekli hareket halinde olmanın izleri, adamın hem yüzünde hem de bedeninde kendisini gösteriyordu. Göz altları birer mor halka ile kararmış, duruşu kamburlaşmıştı. Tek bir  şikayet dahi etmeyen adamı, bir süre için dinlendirmem gerektiğini farkındaydım.

Aradan geçen süreye rağmen, grup üyeleri arasında samimiyet kurulmamıştı. Drognar 'lar başlarına buyruk hareket ediyor, rahip ise sessiz bir gölge olarak yanımdan ayrılmıyordu. Üçünün buluştuğu ortak bir nokta varsa, benimle aralarına koydukları temkinli mesafeydi. Gerekmedikçe sohbet etmiyor, günlük angaryaları kendi başlarına üstlenip, iş görüyorlardı. Bu tavırlarının korkularından mı, yoksa bana biraz alan açmak istemelerinden mi kaynaklandığını bilmiyordum.

Aralarında en içten olanı Cekistar 'dı. Beyaz bir ruh taşına sahip olan çocuk, kendi ejder özünden neredeyse hiç etkilenmemiş gibiydi. Kısa boylu ve çelimsiz bir vücudu vardı, fakat kısa kılıcını ölümcül derecede iyi kullanıyordu. Dövüşmediği zamanlarda ise, tam bir neşe küpü gibiydi. Çocuk, Bivan gibi bir karaktersiz ile bile iyi anlaşabilecek bir uyuma sahipti. Anlattığına göre, tıpkı Bivan gibi, Cekistar 'da köklü bir Drognar soyundan geliyordu. Tüm hayatı boyunca, savaş sanatlarından, edebiyata kadar bir çok konuda ders alarak büyümüştü ve Bivan 'ı neredeyse doğduğu günden beri tanıyordu.

Fiora 'nın Riviih 'den kaçmasının sebebini anlayabiliyordum, ama Cekistar 'ın hikayesini öğrenmek için ona sormam gerekmişti. Anne ve babası birer kırmızı olan çocuk, ruh sınavı akabinde aldığı beyaz taş yüzünden gözden düşmüş, ailesin tarafından dışlanmıştı. Anlatırken, bu trajik hikayeyi omuz silkerek, sanki dün ne yediğinden bahseder bir rahatlıkta dile getirmişti. 'Eğer benden bu kadar rahatsızlarsa, ben de beni olduğum gibi kabul edecek birilerini bulurum' diye eklemişti. Farklı hikayelere rağmen, iki Drognar 'ın da evlerinden ayrılmaları aynı noktaya varıyordu. Sevgisizlik... İnsan yanlarının açlık çektiği şeyi, ne konumları ne de ejder özleriyle alabiliyorlardı.

Dönüş yolunda, Riviih 'e ilk gelişimin aksine son derece aklım başında ve sağlığım yerindeydi. Yanından geçtiğimiz her bir yerleşim yerini inceleyip, kendini tekrar eden sıkıcı manzarayı defalarca gözlemleme şansı bulmuştum. Riviih, geniş imkanları olan zengin bir ülkeydi. Toprakları bereketliydi ve ideal bir kast sistemi ile, bütün insan gücünü tam kapasite ile kullanıyordu. Sorun bu zenginliğin dağıtımındaydı. 

Ejder özü taşımayan her çocuk, ailesinin mesleği ve kendi yeteneklerine göre en doğru işe koşulup, kendisi için çizilen hayatı yaşıyordu. Nesilden nesile aktarılan zanaatlar, ustalık seviyesini yükseltip, Riviih 'in gücüne güç katıyordu. Öte yandan, hiç bir gerçek seçime sahip olmayan Riviihliler, bu zenginliğin bedeli kaybettiği ruhları ile ödüyorlardı.

Küçük kasaba ve köyleri gördükten sonra, başkentte eksik olan estetik anlayışının sebebini daha iyi anlamıştım. Riviih 'de, sanat gibi özgünlük ve bireyselcilik isteyen hiç bir alan gelişmiyordu. Ellerine geçen en kaliteli yapı malzemeleri ile, en fazla geçmişten gördükleri kaba saba yapıları inşaa edebiliyorlardı. Takıntılı oldukları ejderha motifleri haricinde, göz zevkine hitap eden bir eser ortaya koyabildiklerine henüz şahit olamamıştım. 

Riviih 'i geride bıraktığım için mutluydum ama tekrar Dirastya 'da olmanın daha farklı hissettireceğini ummuştum. Evimde gibi hissetmiyordum. Aynı anda hem bir ejder, hem bir insandım. Bu dejenere kimlik beni, kuzey yıldızını kaybetmiş bir gemici gibi hissettiriyordu. Kendi kalbime tuttuğum ışıkta, intikamdan başka pek az hisse rastlayabiliyordum. Viparok 'un oyununu bozmak, her türden arzunun üstüne gölge düşüren bir hedef haline gelmişti. Kendi hırsımın iştahına ben bile şaşırıyordum.