Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Duncan Laurence / Arcade
◼🗝
Kendimden korkuyorum. Aklım yabancı bir ülke gibi hissediyor.
Kafamın içinde çınlayan sessizlik.
Koruduğum tüm sevgiyi harcadım. Biz her zaman kaybedilen oyunduk.
Kaybedilen bir oyuna bağımlı oldum.
◼🗝
Alışmak veya alışmak zorunda kalmak, ömrümün sonuna kadar da böyle gidecekti... Çünkü yalnızlığa alışmaya mahkûmdum.
Yine sabah kahvaltısında tek başımaydım. Annem çocuklarından daha değerli gördüğü dergilere bakarken, bir yandan da davet için kıyafetlere bakıyordu. Hiçbir şey yokmuş gibi elime aldığım ekmeğin arasına peynir koydum ve zar zor iki lokma yedim, suyumdan bir yudum alıp ayağa kalktım. Son kez dönüp kahvaltı masamıza baktım her şey tamdı. Sadece formalite gereği hazırlanan kahvaltı, hiç dokunulmadan çöpe gidecekti.
Yazıktı, o kadar insan aç yatıp kalkarken, bir ekmek parçasına muhtaçken biz önümüzde duran nimete burun kıvırıyorduk. İçerden gelen Esma teyzeye gülümsedim. "İyi dersler oğlum." dedi içten bir şekilde, annemin bana en son ne zaman oğlum dediğini hatırlamıyordum.
"Esma Teyze, yemekleri sokak hayvanlarına verelim olur mu, çöpe gitmesin." dedim.
"Tabii oğlum ben hallederim."
Esma teyzeyle vedalaştıktan sonra okula gitmek için evden ayrıldım, yan villamızdan çıkan Savaş benim aksime gülümseyerek geliyordu. "Naber sert çocuk." dedi ve sesindeki sahte sitemle bana gülümseyerek gelse de, ben ona düz bir şekilde bakıyordum.
Ömer birkaç saniye sonra karşı villadan çıktı, yine gömleğinin düğmelerini iliklememiş, içinde üstüne yapışan tişörtü ve kolyesini gösteriyordu, aklınca sert ve serseri imajı yaratıyordu ama yüzündeki sırıtış buna engel oluyordu. "Yine suratı asık çocuk gelmiş," bende olan gözlerini çekip Savaş'a çevirdi. "Neyse senin yüzün gülüyor en azından." dedi Ömer, sabah sabah neşeli bir sesle.
Ben tam bir şey söyleyecekken, Defne ve Ela kol kola geliyorlardı. Savaş'ın yüzündeki gülümseme daha da büyürken kardeşinin başından bir kere öpüp Elaya sarıldı. Ela utangaç bir biçimde. "Günaydın." diye fısıldadı. Savaş Ela'nın gözlerinin içine sevgiyle bakarak. "Günüm şimdi aydı." dedi.
