Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Lee Hi / Holo
◼🗝
GÜNLÜK
11. Yaşım / 2009
Soğuktu, hem de titreyecek kadar çok soğuktu.
Yerim, hayır artık yuvam gibi olan duvar kenarında, dizlerimi kendime çekmiş sanki kendimi koruyabilecek gibi kollarımı dizlerime sarmıştım.
Dişlerim soğuktan birbirine vururken, gözlerime yansıttığım hırsla, ilk defa ona karşı çıktım.
"Bir gün," dedim, dişlerimin birbirine vurma sesinden, kendi sesimi duyurmaya çalıştırırken ve pes etmeden devam ettim. "Buradan kurtulacağım. Bir gün bitecek, bir gün son bulacak."
Dediklerimden hemen sonra odada yankılanacak şekilde gür bir kahkaha attığında, yavaş yavaş ayağa kalkmış ve yanıma doğru gelmeye başlamıştı. Karşıma geçtiğinde, benimle ayna boya gelmek için dizlerini kırarak yere oturdu.
Ve o iğrenç görüntüsü yetmezmiş gibi sesi de kulaklarımı doldurdu. "Yoksa beyaz atlı prensin mi gelip kurtaracak?" dedi ve eğlenir bir biçimde yüzüme doğru yaklaştığında, kafamı geriye çekeyim derken duvara çarpmıştım.
Vücudumun titremesi soğuk olduğu için değildi artık, korkudandı.
Elleri üstümde son kalan parçaya giderken. "Hani nerede küçüğüm," dedi ve bunu kanıtlamak ister gibi son parçayı yırtığında. "Sadece bana muhtaçsın." dedi yine ve beni karanlığa hapsetti.
◼🗝
Yalnız kalmak, olduğun yerde öylece kalmak bu kadar zor mu?
Bir gün bitecek bu.
Her şey söylenildiği gibi ya da düşünüldüğü gibi olmamak zorunda mı?
Bir gün bitecek bu.
Daha fazla ağlamayacağım, kaçacağım bu hapishaneden.
Ve kedime daha çok değer vereceğim.
Izdırap içinde geçen sayısız gecenin ardından, sonunda anladım şimdi.
Sadece oturup kaygılanmak için fazla değerliyim Ben.
Bir gün bitecek bu...
◼🗝
Küçükken yetimhanede masal anlatma saati vardı, hep birlikte renkli minderle oturup dinlerdik ve bana hep mor renkli, en köşedeki minder düşerdi. Anlatılan her masal beni gerçek hayattan koparıp, bana hayal kurmayı öğretirdi.
