Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Mustafa Ceceli / Es
◼🗝
Günlük
12. Yaşım / 2010
Kimseye verilmeyen izin bugün 'O'na verildi.
Beni yetimhaneye değil, evine getirdi.
Eğer o, oğlan çocuğu sırtını dönüp gitmeseydi, belki de ruhum bir kere daha paramparça olmayacaktı...
◼🗝
Yanar yanar durur, Kalbim kan ağlar ağlar durur.
Senin bende kalan günahın var.
Ne zaman istersen aynı yerdeyim ben, Es kaza sevmişsen, kalbimi kavura kavura es!
Deli rüzgârlarla yüreği bir arada tutamam, Yaşayamam, son nefesim ol içime es!
◼🗝
Kader.
Bir yol var, ilerliyorum, düşüyorum ve tekrar ayağa kalkıyorum.
Ve ben bu yola girdiğimde, geçmişimden kaçmak yerine sadece geride bıraktım. O yolda karşılaştığım kişilerle bir geçmişe sahip olduğum gibi, ortak bir geleceğe de sahip olacağımı gösteriyordu.
Bazı kişilerin geçmişte olması, geleceğe zarar verirdi.
Hayatımızda belirlenmiş kurallar vardır. Mesela üç yanlışın bir doğruyu götürmesi. Oysaki doğruları götürecek yanlış olmamalıydı. Doğru, doğrudur, yanlış ise yanlış.
Ve bu belirlenmiş kurallar, bizim hayatımızın yaşam şeklini belirlerken o kelime oluşuyordu. Keşke...
Pişmanlık, suçlama duygusu. Benim yüzümden.
Bacaklarımın tutmadığını hissederken, sırtım duvara dayalı, sürtünerek aşağıya kaydım ve dizlerimi kendime çekip oturdum. Gözlerimi bir an olsun ekrandan çekemiyordum.
Yağız Han.
Suçlanacak nedenler, kişiler arasında bende olacaktım. Aklıma gelmeyen şeylerin başıma gelmesi, koyduğum kuralları bozuyordu.
