#İzmirdeprem. Bu hafta üzücü bir olay geldi başımıza malesef. Allah bir daha göstermesin inşallah. Depremde hayatını kaybedenlere Allah'tan rahmet, yaralılarımıza acil şifalar diliyorum.
Biraz olsun moral olması dileğiyle, iyi okumalar...💙
Lütfen, aşağıda bulunan yıldızımıza basmayı🌟yorum yapmayı unutmayınız
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Model / Yalnızlık Senfonisi.
◼🗝
GÜNLÜK...
6. Yaşım / 2004
Annem ve babam yok...
Yok kelimesi hiç bu kadar canımı yakmamıştı.
Kimsem yok kimsesizmişim artık, burada kalanlara öyle diyordu benimle ilgilenen abla.
Sonra O geldi "Kimsesiz, yalnız olmamak senin elinde," dedi ve onun sayesinde o kelimden nefret eder hale geldim. "Ben senin ailen olurum."
O'nun benim ailem olmasını isteyeceğime, keşke kimsesiz ve yalnız olmak istiyordum deseydim.
Yalnız ve kimsesiz...
◼🗝
Yalnızlığım yollarıma pusu kurmuş beklemekte.
Acılar gözlerini dikmiş üstüme nöbette.
Bekliyorum, bekliyorum, bekliyorum.
Hadi gelin üstüme korkmuyorum.
Anladım, sonu yok Yalnızlığın.
Her gün çoğalacak.
Her zaman böyle miydi? bilmiyorum.
Sanki dokunulmazdı çocukken, ağlamak.
◼🗝
Benim tek istediğim yalnız olmaktı, ikinci bir kişinin varlığı beni hep geriyordu. O'nun bana kattığı şeydi, yalnızlığa mahkum olmak.
Ben artık yalnız kalmaya, kendi sesimden başkasını duymamaya mahkum edilmek istedim, istemek zorunda kaldım. Elimde olsa tek yaşayacağım, bir ülke veya dört tarafı denizle çevrilmiş bir adaya yerleşmek isterdim.
Sadece yalnız, tek...
Ama şu an Soner Aksel karşımda pis bir şekilde sırıtırken, ilk defa yalnız olmak istemedim.
Düşüncelerimi bölen ses Soner Aksel'e aiti.
"Demek Yağız beyimizin göz bebeği sensin," dedi ve kendi kendine kınar bir şekilde. "O kadar aç kurtların içine kuzuyu nasıl tek gönderir."
