Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Jilet / Anlamadı.
◼🗝
GÜNLÜK...
8. Yaşım / 2006
Zordu, acıydı...
Ben yaşadıklarımı küçük bedenime hapsettim.
Yalnızdım, kimse anlamadı, anlayamazlardı.
O her geldiğinde, her dokunduğunda, her konuştuğunda, benden dans etmemi istediğinde, her geçen gün daha da kirleniyordum.
Anlat diyordu iç sesim, susma...
Anlamaz diyorlardı iç sesim, ağlama...
Çünkü diyorum. Hiçbir şey anlatıldığı gibi değildir, yaşandığı gibidir.
◼🗝
Yalnızdır geçen günlerim ardında.
Bir evim yoktur onsuz yalanlarım çoktur.
Duvarlarımda sessiz soluk almış gün solmuş.
Vücudum yokluğuna hapsolmuş.
Ağlamadı ağlamadı.
Önünde öldüm karalar bile bağlamadı.
Anlamadı anlamadı.
Yüzünde gördüm mutlu sona bağlamadı.
◼🗝
Ben kimdim? Tam olarak kimin neyiydim? Bir aileye sahip değilim, kimseyle arkadaşlık kuramıyorum, Tuna'yla olan kardeşliğim bile acılar bizi bir araya getirmişti.
Burada ne konumda olduğumu unutmamam gerekiyordu. Bir gün buradan gidecek biri olarak ne kadar fazla benimsemesem benim için o kadar iyi olacaktı.
Canım acısa da artık acımıyormuş gibi yapmak benim için nefes almaktan farksız bir şeydi, bazı şeyleri sadece yaşayan hissederdi.
Ne hissediyordu şu an Yağız Han peki.
Benim hiç sevgilim olmadı, olmazdı. Bir gün eski sevgilim çıkıp gelmeyeceği için şu an Yağız Han'nın ne hissettiğini anlayamıyordum.
Çünkü kimse yaşamadıysa anlayamazdı, sadece anladığını düşünürdü...
