Benim güzel geçmeyen çocukluk yaşlarım. Güzel geçmesini engelleyen O kişi. Benim zaten beş yıllık ailem gitmişti, daha ne kalmıştı alacak.
Küçüktüm, hayallerim vardı.
Elimde sadece hayallerim kalmıştı.
Öğretmen olurdum belki, çocuklara yapmasını gerekenlerden önce yapmaması gerekenleri öğretirdim.
Doktor olurdum belki, hayata tutundururdum insanları, yeni bir yaşam için çabalardım, tek amacım ise sevdiklerinin yüzünde küçük bir gülümse için çalışırdım.
Veteriner olurdum ya da, hiçbir zararı olmayan hayvanlara yardım ederdim.
Babam gibi Polis olurdum belki, adaleti sağlamayı çalışırdım. Olmayan adaleti...
Ama ben ne olursa olsun dansçı olurdum, günlerce yorgunluktan ayaklarım sızlasa da olurdum, çünkü insan sevdiği şeyleri yaparken acısını bile seviyordu.
Ama benim öyle bir hayatım yoktu ve olmayacaktı.
Bunu küçük yaşta öğrendim.
Beşinci yaşımda yüzleştim.
İlk önce ailem alındı.
Sonra bedenim.
Sonra ruhum.
Bu günlüğü on dokuz yaşımda yazmam hiçbir şeyi değiştirmiyordu.
Benim bedenim hayatta kalmayı başardı ama ruhumu bir sandığa koyup kilitledim ve anahtarıyla birlikte denizin bulunmayan diplerine attım.
Kayıp olan ruhumu ne ben arayacaktım ne de aranmasını isteyecektim, unutulmasını istiyordum.
Unutulmak istiyordum...
◼🗝
Gerçekten sen benim kaderim misin?
Sana âşık oluyorum. Kader gibi düşünüyorsun. Yine bana sesleniyorsun. Kaçacak yerim yok, lütfen beni tut.
