Kadının elleri küçük ve kırılgandı. Tıpkı kalbi gibi. Onu herkesten koruyacak birine ihtiyaç duyuyordu. Güvenebileceği, sevebileceği, babası gibi onu asla terk etmeyecek birine. Adam ise güçlü, çok güçlüydü. Kadını koruyacak kadar hemde. Ama bir o k...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Alttaki yıldız sembolüne basıp satır arası yorumlar yaparsanız çok sevinirim❣
•••••••••
Deniz olmasaydı, balıklar ölürdü. Ama balıklar ölseydi, deniz yine de kalırdı. İşte burası tam da öyle bir yer. Seçme şansımız yok. Kimisi denizdir burada.. Kimisi balık.. ~
Kıyıya durgunca vuran dalgalara bakarak ayaklarımı sallıyordum bir küçük çocuk misali. Dün o ağaç evde Ateş'le yaşadığım olaydan beri içimde ki huzursuzluk sürekliliğini devam ettiriyordu. Evet ağır konuşmuştum ama isteyerek olmamıştı ki.. İsteyerek veya istemeyerek oldu mu? Oldu!
"Sen her şeyi anlattığına emin misin güzelim?" sessizce kafamı çevirdim Arda'ya. Gerçekten beni seviyor olabilir miydi?
Her zor anımda yanımdaydı.
Ağladığımda yanımdaydı.
Annem öldüğünde yanımdaydı.
Ve dahası..
Ona bir kaç haftadır yaşadığım olayları tanıştığım yeni insanları tamamen anlatmıştım. Tabii ağaç evde olanlar hariç. Bakışlarım değişmişti çocukluk arkadaşıma karşı. O beni kardeşi olarak görüyordu sevmesine imkan yoktu, olamazdı. Belki de inanmak istediğin şeye inanıyor görmek istediklerimi görüyordum.
"Eylül?" diye sorarcasına konuştuğunda kararımı vermiştim. Dün gece içimi yiyip bitiren bu soru işaretini yok edecektim.
"Arda, beni seviyor musun?" sorduğum soruya önce şaşırdı sonra gülümsedi. Elini kafama atıp saçımı karıştırarak konuştu.
"Seviyorum tabii o nasıl soru öyle?"diyince kafamı salladım. Tabii ki seviyordu ama ne bakımdan sevdiğini nasıl soracaktım ki? Gülümsedim ona mutsuzca. Beni kendine çekip sarılınca bir anda ürperdim. Bunu çoğu kez yapardı ama şu an yapmasını istemiyordum, rahatsız olmuştum.
Nazikçe kendimi çekip ayaklandım. Daha fazla durmak istemiyordum. Cafede zaten bayağı yorulmuştuk bugün.
"Gidelim mi artık?"
Soruma ayağa kalkarak cevap verdiğinde önden yürümeye başladım. İçimde büyük bir şüphe vardı. Gerçekten böyle bir şey varsa ne yapacağımdan emin değildim. Bu zamana kadar abim diye adlandırdığım, çocukluk arkadaşım diye bildiğim insana nasıl bir tepki vereceğimi bilmiyordum.
Onunla eskisi gibi olabileceğimin bir kesinliği yoktu ama büyük bir hayal kırıklığı yaşayacağım kesindi. İçimde adını koyamadığım yoğun bir duygu karmaşası ile yürüdüm sahil boyunca. Rüzgar esip saçlarımı dağıttıkça huzuru bulmuş gibi hissediyordum.
