Kadının elleri küçük ve kırılgandı. Tıpkı kalbi gibi. Onu herkesten koruyacak birine ihtiyaç duyuyordu. Güvenebileceği, sevebileceği, babası gibi onu asla terk etmeyecek birine. Adam ise güçlü, çok güçlüydü. Kadını koruyacak kadar hemde. Ama bir o k...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Alttaki yıldız sembolüne basıp satır arası yorumlar yaparsanız çok sevinirim.
•••••••
Mutluluğun tarifini deftere değil kalbime yazıyordum.
Nasıl mı? Yanımda biri var ve o iyi hissettiriyor. Bir yol var nereye gittiğini bilmediğim. Arabanın üst camındançıkmış bir ben varım ve radyoda çalanmükemmelşarkı.
Evet tam olarak mutluluğun tarifi bu.
Saçımıörmüş olmama rağmenyüzüme gelen saçları arkama atarak biraz ürkütücü de olsa geçtiğimiz ormanlık alana gezdirdimgözlerimi. Yüzümdeki gülümseme aslagitmezkenkollarımı iki yana açıp yıldızların süslediği gökyüzünebaktım.
"Düşeceksin şimdi"
Ve bacağımı tutan bir el.
Hayır heyecanlanmadım, aksine yapma denilen her şeyi yapmak istiyordum. Onu duymamış gibi kollarımı açıp kaldımöylece.
Fakat şarkının nakaratının geldiğini fark ettiğimde iki yana açtığım ellerimi indirip tavana vurarak nakarata eşlik ettim.
"Kimse yeni yara açamaz artık"
Yavaştan nakarat tuttum parmaklarımla.
"Çok canım yandı acımaz artık"
Parmaklarım yerini elime bırakırken sesimi biraz yükselttim.
"Bugündüşerseyarın kalkar"
Sesim iyice yükselmiş ellerim hızlanmıştı.
"Bu kız kendine acımaz artık"
Son cümlemi bağıraraksöylerken kahkaha attım.
Ağlayarak dinlediğim bu şarkı şu an canımı yakmaktan o kadar uzaktı ki ilk defa kendimi kandırmadansöyledim bu nakaratı. Ateş de kornaya basarak bana eşlikettiğindeartıkgülmektençenekaslarımınağrıdığını hissediyordum. Yol o kadar boştu ki sanki şu koskoca dünyada ikimiz kalmış gibi yanımızdan bir araba dahi geçmiyordu.
