Kadının elleri küçük ve kırılgandı. Tıpkı kalbi gibi. Onu herkesten koruyacak birine ihtiyaç duyuyordu. Güvenebileceği, sevebileceği, babası gibi onu asla terk etmeyecek birine. Adam ise güçlü, çok güçlüydü. Kadını koruyacak kadar hemde. Ama bir o k...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Alttaki yıldız sembolüne basıp satır arası yorumlar yaparsanız çok sevinirim..
••••••
Uçmayı öğrendiği ilk anda tüm vücudunu şaşkınlık kaplayan bir güvercinle aynıydıhislerim. Onun her kanat çırpışında, benim ise her adımımda şaşkınlık vardı. O şaşkınlığına rağmen rüzgarın onu hoyratçasavurmasına izin veriyor, ayak uydurabiliyordu.O küçücük kalbiyle bunu yapabiliyorsa bende paramparçaolmuş kalbimle yapardım.
Polat bize yanaşırken dikkatlice inceledim yüzünü. Daha sonra kucağımdaki küçük Ayşe'ye çevirdimgözlerimi. Biri ne kadar sevecen ise diğeri bir o kadar gaddardı. Yani tanıdığım kadarıyla bu şekildeydi. Kendi abla kardeş ilişkim aklımageldiğindegülümsemek istedim, gerçekten fıtratımız kardeş olsak bile çokfarklıydı.
"Ayşe! Seni arıyorum kaç dakikadır" azarlarcasına konuştuğunda gözlerimi kıstım. O bir çocuktu tabi ki haylazlık yapacaktı.
"Ama abi" diye savunmaya geçtiğinde Polat onu dinlemeden benim kucağımdanaldı ve kulağınabirşeylersöyledi. Ayşe'nin yüzü güldüğünde kafa sallayarakkucağından indi. Ardından bana bakıp gülerek el salladı ve koşarak kantinden çıktı. Ben ise arkasından onu gülümseyerek izliyordum.
"Son karşılaşmamız olmayacağını söylemiştim" derken ilk defa içtenlikle güldüğünü gördüm. Belki de kardeşi onu pamuk gibi bir insan yapıyordu. Hani olur ya herkesin bir şeye zaafı, belki de Polat'ın zaafı minik Ayşe'ydi.
"Ama kabul, bu kadar çabuk olacağını ben de tahmin etmiyordum" derken gülümsemesi gülmeye dönüşmüş bende dayanamayıp gülümsemiştim. Bunu beklemiyor olacak ki bir anlık gözlerinden şaşkınlık geçmişti.
Artık bir şeyler alıp gitmeyi düşünürken benim içinçekildiğinianladığım sandalyeye ve Polat'a baktım. Şey diye bir laf vardı, 'yüz verdik astarını istiyor' tam olarak bunu sesli bir şekildesöylemek istesem de sadece yüzümdeki gülümsemeyi silip yüzünebaktım. "Kötü bir başlangıç yapmış olabiliriz, fakat düzeltmek de bizim elimizde" dediğinde kısa bir bakış atarak yaklaştım. Elimi masaya koyup biraz ona doğru eğilip benim içinçektiği sandalyeye bakarak güldüm.
