Kadının elleri küçük ve kırılgandı. Tıpkı kalbi gibi. Onu herkesten koruyacak birine ihtiyaç duyuyordu. Güvenebileceği, sevebileceği, babası gibi onu asla terk etmeyecek birine. Adam ise güçlü, çok güçlüydü. Kadını koruyacak kadar hemde. Ama bir o k...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Cama vuran bir yağmur tanesine benzetiyordum hayatımı. Cama ilk konduğunda yavaşyavaşaşağıyasüzülürken başka bir damlanındarbesiyle daha hızlı ilerliyordu. Bende böyleydim işte. Hep sevdiklerimden gelen yüklersırtımda kambur oluşturmuş, her defasında hayal kırıklığına, toparlanması güç olacak çakılışlara sebep olmuştu. Şimdi o çakılıştan küçük sıyrıklarla atlatmış gibi hissetmem ne kadar normal? Mutluydum artık, çünküüzülmekiçin bir nedenim yoktu.
Kafamı dayadığım cama akan damlalara gereğinden fazla anlamlar yüklerken Ateş'in yanımdaoturmasıgerilmelisağlıyordu. Nereye gideceğimizi sorsam bile söylememiş, arabaya binmiştik. Araba da duyulan tek ses yağmurun rahatlatıcı sesiydi.
Araba durduğunda oturduğum koltukta doğrulup etrafıma baktım. Ne yani kahvaltı yapmaya mı gelmiştik? "Burası ne alaka?" pat diye beynimden geçen soruyu dilime vurduğumda içten içe duymamış olmasını istedim. "Karnım aç, o alaka" aldığım cevapla kafamı salladım. Bende açtımevet ama bu mekana yetecek kadar cebimde para yoktu.
"Ben aç değilim" dediğimde anahtarı eline alıpkapısınıaçtı. Bir ayağını arabadan atıp inmeden önce bana döndü. "Sen araba da bekle o zaman" diyip arabadan indiğinde yaptığı öküzlük karşısında kalakalmıştım. Arabadanuzaklaşırkenhemen inip kapıyı kapattım. Büyük adımlar atarak ona yetişmeye çalışırken bir yandan da bağırıyordum.
"Beklesene beni!"
Bedeni bir anda durduğunda ben de yanınavarmayı başarabilmiştim. Sık aralıklarla nefes alıpverdiğimde aldığım soğukhava burnumun yanmasına sebep oluyordu. Ateş beni umursamadan karşıyageçtiğinde bende ellerimi montumun cebine sokarak yanına ilerledim.
Yan yana girdiğimiz kahvaltı salonunda gezdirdim gözlerimi. Koyu mor ve beyaz renkleriyle dizayn edilmiş masa ve koltuklarabaktım. Masaların üstünekonulmuş mavi çiçekler de apayrı bir renk katmıştı. Ateş en köşeye camkenarına gidip oturduğunda bende karşısınageçerek uzun menüyü aldım elime. Gördüğüm fiyatlarlagözlerimbüyürkenbozuntuya vermemeye çalıştım. Sen alt tarafı bir salata ve domatessin kardeşim, kendine gel!
