|| Piękny i Bestia || Victuuri ||

Rozdział VI

Przed sobą znów widziałem tą samą polanę na środku lasu, co wczoraj. Teraz jednak zdawało mi się, że wielka jabłoń ma więcej pąków niż wcześniej, przez co bieliła się w słońcu i jeszcze bardziej eksponowała swoją piękność. Drzewo owocowe, nie było jedyne które zmieniło swój wygląd. Prócz niego, dookoła znikł kolorowy dywan tworzony przez różnorodne kwiaty, a zamiast tego trawa przybrała inny, śnieżnobiały kolor który oddawały drobne acz gęste stokrotki. Nie mogąc się nawet powstymać, kucnąłem i zerwałem jeden z maleńkich kwiatów. Delikatne płatki, tworzące wianek wokół złotego środka, choć zachwycające, sprawiały, że poczułem ogromną tęsknotę, a śliczny i słodki zapach przywoływał wspomnienia.

Najbardziej radosne, a jednak tak bardzo gorzkie, kiedy to Mari zrywała stokrotki i robiła z nich wianki z tajemniczym uśmiechem. Pomagałem jej zawsze przy tym, choć wiedziałem, że plecie je specjalnie dla mnie, mimo, że tego strasznie nie lubiałem. Powtarzała zacięcie wtedy, że wyglądam jak anioł i chociaż starałem się ją jakoś zbywać, to te słowa na prawdę mnie uszczęśliwiały. Jednak teraz... One sprawiały mi tylko wielki ból.

  - Tęsknię za tobą. - Szepnąłem, a po moim policzku spłynęła łza. Niewyobrażalne było to jak bardzo chciałem znów ją ujrzeć, przytulić i przeprosić za wszystko. Za te dni kiedy mimo chłodu siedziała ze mną na zewnątrz i za te złe słowa, które zawsze wymawialiśmy zdenerwowani w kłótni.

Jakby w odpowiedzi na moją tęsknotę zawiał leciutki wiatr, opatulając mnie swoim ciepłem z każdej strony. Prócz tego poczułem dziwne przeczucie jakby ktoś stanął za mną, a po chwili na moim policzku pojawił się również delikatny dotyk, który starł moje łzy. Od razu chciałem się odwrócić i ujrzeć tę osobę, jednak nim to uczyniłem, poczułem jak ktoś nie zbyt łagodnie porusza moim ramieniem. Obraz w jednej sekundzie się rozpłynął, a w zamian przed oczami pojawił mi się pyszczek geparda, który swoim zielonym wzrokiem przeszywał mnie na wskroś.

- No wkońcu wstałeś. -
Usłyszałem niezadowolony głos Jurijego. - Wstawaj już. Idziemy na śniadanie.

- Już wstaje. - Odparłem ziewając, przy tym opierając się o poduszki za mną. Choć czułem się wyspany i nie miałem zbyt dużo powodów by narzekać na noc, to jednak byłem w środku nieco zirytowany faktem, że się nie dowiedziałem, kim była tamta osoba. W głębi coś podpowiadało mi, że może to była akurat moja siostra. Tylko skąd mogę mieć tą pewność? Tym bardziej, że to był tylko głupi sen...

- Czekam przed drzwiami. - Rzucił Jurij, zeskakując z łóżka i po sekundzie wyszedł, nawet nie dając mi czasu na odpowiedź.

Wiedząc, że przeciąganie tego nic mi nie da przeciągnąłem się po woli i niechętnie opuściłem miękkie posłanie. Przy tym wszystkim miałem wielką, wręcz nieopisaną chęć przesiedzenia najlepiej całego dnia w bibliotece. Byłem jakoś bez większej energii i jedyne na co miałem ochotę to czytanie, będąc opatulonym tym przecudnym zapachem książek. Jednak jeszcze przed tym, zostawało mi śniadanie z Victorem, do czego przydałoby się jakoś ładnie naszykować. Widząc, że czas leci, a Jurij się tam niecierpliwi, ubrałem szybko ciuchy i w locie, spojrzałem na swoje odbicie w lustrze.

  - Nie jest nawet tak źle. - Mruknąłem, zadowolony ze swojego wyglądu. Był wyjątkowo dobry, jednak mały szczegół psuł go w moich oczach. Te niesforne, sterczące na wszystkie strony włosy, na prawdę mnie mocno irytowały. Westchnąłem cicho i kierując się w stronę drzwi, próbowałem jeszcze jakoś ułożyć te potargane kosmyki. Jednak udawało mi się to z marnym skutkiem. Czy wogóle było możliwe je ujarzmić?

- Dłużej się nie dało? - Wytyknął niezadowolony kot, który czekał przed drzwiami dokładnie tak jak mówił. Zdawał się być nie w humorze, co zasadniczo chyba było codziennym widokiem.