Anubis Avonturen

Seizoen 7 - Hoofdstuk 46

23-11-2018
Nienke en Amber begonnen te gillen. Hij trok het mes terug en keek de vrouw aan. Daarna liep hij weg. De vrouw legde haar handen op de wond waar het bloed uit kwam en keek naar beneden. Toen zakte ze ineen. Nienke, die de hand van Fabian net fijn had geknepen kwam als eerste op haar af en knielde bij haar neer.
"Bel de ambulance!" riep ze terwijl ze haar handen op de wond drukte. "Het komt goed," zei ze tegen de vrouw. "Blijf bij ons." Er stroomde een traan over haar wang. Fabian praatte ondertussen met de meldkamer van de ambulance en Amber huilde hoorbaar.
"Amber, hier help je haar niet mee," zei ze. "Pak haar sjaal."
"Haar sjaal?"
"Ja, dan drukken we die tegen de wond aan." De ogen van de vrouw vielen dicht. Nienke tikte tegen haar wang aan. "Blijf erbij. U moet volhouden." Fabian kwam naast haar zitten.
"De ambulance is onderweg." Nienke knikte. "Wat kan ik doen?" Nienke keek naar Amber, die de sjaal nog steeds niet van de nek had afgehaald.
"Amber, schiet op. Faab, pak jij de sjaal maar."
"Nien, je keel," zei Fabian toen hij naar haar wond keek.
"Dat is nu even niet belangrijk," zei ze met verheven stem. "Help me asljeblieft." Amber stond nog steeds met trillende handen aan de sjaal te trekken. Fabian nam het van haar over en had meteen de sjaal van de hals af.
"Hoe moeilijk kan het zijn," reageerde hij.
"Ja, hallo. Ik doe ook mijn best." Amber keek hem boos aan.
"Je best om ons te verraden bedoel je?" Hij gaf de sjaal aan Nienke en gaf Amber daarna een blik. "Daarom kwam je toch hier met die man?"
"Faab, hou hier nu mee op. Later, oké?" riep Nienke. Het duurde maar even of twee ambulances kwamen eraan. In de ene ambulance werd de vrouw gereden die met spoed naar het ziekenhuis ging. Nienke's wond werd ondertussen behandeld en ook zij, en Fabian en Amber gingen naar het ziekenhuis.

In het huis waren ze inmiddels op de hoogte van het nieuws. Mick was gelijk naar het ziekenhuis gegaan om Amber en zijn vrienden te steunen. De rest bleef thuis afwachten tussen de oliebollen en champagne.
"We werken onszelf toch altijd weer in de nesten hè," was de opmerking van Appie.
"Spreek voor jezelf," reageerde Jeroen.
"Het is wel zo," zei Patricia. "Is het Nienke of Amber niet, dan is het wel iemand anders. Is het ooit wel eens normaal gegaan bij ons?" Daar had niemand zo snel antwoord op.
"Zie ons nou zitten," zei Joyce op den duur. "Het is Oudjaarsavond. Moet dit niet een feestje zijn?"
"Ik vind van wel," klonk er naast haar. Ze keek Kelvin aan. De jongen die sinds een paar uur weer haar vriend was. Hij stond op. "Ik heb geleerd dat het leven altijd weer doorgaat en je je niet schuldig moet voelen als je er wat moois van probeert te maken. Je kunt bij de pakken neer gaan zitten, of in het moment leven en een feestje bouwen." Joyce stond ook op en gaf hem een kus.
"Wat mooi gezegd." Ze keek de rest aan. "Doen jullie mee? We hebben nog een paar uren tot het nieuwe jaar."

In een kamertje in het ziekenhuis werd Nienke's wond dichtgemaakt.
"De hechtingen lossen vanzelf op," zei de zuster.
"Ik wil dat u haar nog verder onderzoekt," zei Fabian bezorgd. Amber was naar de wc dus hij kon vrijuit praten. "Ze is zwanger. Nog niet zolang, maar het zou heel fijn zijn als we weten dat alles goed is." De zuster knikte.
"Dat kan ik me voorstellen. Ik ga wat regelen."
"Fijn," zei Nienke. Even later toen de zuster weg was kwam Amber binnen.
"Mag je naar huis?"
"Ik moet nog even blijven."
"Waarom?" Nienke keek naar Fabian, maar die had een nijdige blik richting Amber.
"Wat doe jij hier nog?"
"Ik ben hier voor Nienke. En ook voor de vrouw."
"Waarom? Ze ligt hier door jou. Voel je je schuldig?"
"Faab, ze ligt hier door die man," sustte Nienke hem.
"Indirect ligt ze hier door Amber."
"Dat snap ik niet," reageerde Amber.
"Nee, net zoals je niet snapt dat je geen vrienden moet verrraden!" Hij klonk steeds bozer. Nienke werd er stil van. Ze keek naar de reactie van Amber, die naar de grond keek. Eigenlijk wilde zij van haar horen wat ze daar deed. Gelukkig stelde Fabian die vraag.
"Wat deed je daar precies met die man?! En hoe wist je waar je moest zijn?" Het bleef stil. Fabian zette zijn stem kracht bij. "Amber, praat tegen me!"
"Ik heb jullie gehoord. Ik wist waar jullie heen gingen..."
"Dus? Ben je naar hem toegegaan?" Ze knikte. Fabian sloeg tegen de muur aan.
"Ik zei het. Ik zei dat er iets achter moest zitten." Hij keek Nienke aan, die alleen maar met een teleurgestelde blik naar Amber kon kijken.
"Nien," zei Amber. "Ik wist niet dat hij hier toe in staat was. Ik wist niet wat er gezocht werd." Ze pakte de handen van haar vriendin, maar zij trok ze terug.
"Waarom?" was het enige dat Nienke vroeg.
"Hij gaf me..."
"Geld." Fabian had dit al bedacht voordat ze dit hele gesprek voerden. Hij schudde zijn hoofd.
"Ik kan dit niet geloven," zei Nienke.
"Ik wilde niet verder, maar ik kon niet meer terug."
"Die man is levensgevaarlijk!"
"Die vrouw is neergestoken. Je hebt ons in gevaar gebracht. En dat alleen om geld?" Fabian was totaal ontstemd. "Hoe stom kun je zijn."
"Fabian," zei Nienke.
"Wat? Wil je het voor haar opnemen?"
"Nee. Ik snap niet dat geld zo belangrijk is dat niets of niemand er meer toe doet."
"Zo is het niet gegaan."
"Je gaf hem antwoorden in ruil voor geld," reageerde Fabian.
"Ja zo begon het. Maar hij begon te dreigen. Ik kon niks anders."
"Je had het ons kunnen vertellen," zei Nienke. Amber begon nu te huilen.
"Ik durfde niet. Hij wilde Lynn iets aan doen."
"Ongelofelijk!" riep Fabian uit. "Besef jij dat wel? Je speelde met het leven van onze dochter!"
"Faab, ze zegt net dat ze niet anders kon."
"Ach tuurlijk kon het wel anders."
"Ze wilde Lynn niet in gevaar brengen." Nienke vroeg of Amber naast haar kwam zitten. Fabian liep hoofdschuddend heen en weer.
"Snap je nou niet dat ze Lynn zelf ook in gevaar heeft gebracht?" Hij keek Nienke aan die een arm om Ammber heen legde. Hij zuchtte en liep naar het raam. Een tijdje keek hij naar de mensen die buiten liepen. Het was stil in de ruimte.
"Nienke, je mag meekomen naar de afdeling gyneacologie," klonk de stem van de zuster. Ze stond in de deuropening. Amber keek op.
"Gyneacologie?" Ze keek naar Nienke die ineens begon te stralen. "Waarom?" Amber was nog niet zover dat ze het door had, dus vertelde Nienke het maar.
"Ik ben zwanger." Amber's mond viel open.
"Niet. Echt?" Ze keek haar vriendin aan die knikte. Meteen omhelsde ze haar. "Wauw, nee, dit meen je niet. Gefeliciteerd!" Ze keek ook even naar Fabian, die gaf een kleine glimlach. Hij wilde eigenlijk nog niet dat ze het wist en was nog niet vergeten wat ze had gedaan, maar hij zag Nienke wel stralen. Nienke pakte Amber's hand vast.
"Het is nog niet zolang, dus we willen het eigenlijk nog even stilhouden. Oma en de ouders van Faab weten het ook nog niet." Amber knikte.
"Kom je mee, Nienke?" vroeg de zuster.
"Ja, sorry."