Anubis Avonturen

Seizoen 5 - Hoofdstuk 32

27-06-2012
Een paar dagen later was het erg mooi weer en zaten ze op het strand. Ze wisten nu allemaal van de zwangerschap van Patricia, maar dat vond zij niet meer erg. Ze had haar keuze uitgelegd en gelukkig snapte bijna iedereen het. Bijna iedereen, want Fabian had nog een beetje onbegrip voor haar keuze. Dat merkte Patricia wel, maar ze had er nog niet met hem over kunnen spreken. Nu ze naast hem op een handdoek in het zand zat, begon ze erover.
"Waarom kun je mijn keuze niet begrijpen?" Fabian keek haar even verbaasd aan, maar keek al gauw weer voor zich uit. Hij keek hoe Nienke met Lynn in het begin van de zee over de golfjes heen sprong. Lynn kon dan nog niet zo goed springen, maar daar hielp Nienke haar wel bij. Als zij hadden besloten hun kindje niet te laten komen, dan was Lynn er nu gewoon niet. Daar kon hij gewoon niet over nadenken of zich niets bij voorstellen.
"Faab?" Fabian keek weer naar Patricia en zuchtte.
"Het is niet zo dat ik het niet begrijp, want je bent erg duidelijk geweest. Het is alleen..." Hij keek weer naar Lynn. "Mijn ouders wisten dat hun tweede kind het syndroom van down zou hebben, maar het was nooit bij hen opgekomen om het weg te laten halen. Toen we erachter kwamen dat Nienke zwanger was, ging het met Nienke niet zo goed en hadden we het allebei heel erg druk, maar we hebben nooit over abortus gesproken. We waren alleen maar bezig met hoe we het gingen aanpakken. En ik snap wat je allemaal hebt gezegd, maar ik vraag me gewoon af waarom je niet over andere opties hebt nagedacht."
"Ik wil niet aan een kind vastzitten, Faab. Ik ben geen moeder, tenminste niet nu."
"Met adoptie zit je niet meer aan het kind vast. Of je geeft het helemaal aan Scott, want wat wil hij?"
"Wat hij wil kan me niks schelen. Verdomme, Faab. Ik heb eindelijk een keuze gemaakt waar ik enorm door opgelucht ben en nu probeer jij mij weer te beïnvloeden?"
"Nee, sorry. Ik wilde dit alleen weten. Als jij het helemaal zeker weet, dan sta ik achter je. Oké?" Patricia werd weer wat rustiger en knikte. Hier was ze blij om.

Toen Nienke Lynn even naar Fabian had gebracht, liep ze naar Amber toe die alleen tot aan haar knieën in de zee stond. Ze keek naar links en Nienke had meteen door waar ze naar keek.
"Sta je nu gewoon naar een andere jongen te kijken?" lachte ze. Amber keek meteen een andere kant op en zette een arrogante blik op.
"Tgg, tuurlijk niet."
"Nou, sorry hoor. Dat is heus niet verboden."
"Kijk jij naar andere jongens dan?"
"We hebben het nu niet over mij. Keek je naar die blonde? Vind je hem knap?" Amber zuchtte.
"Hij heet Bill en ik heb hem een paar dagen geleden al gesproken."
"Echt?" vroeg Nienke nieuwsgierig. "Waar dat?"
"Bij het voetbalveld je. Hij deed net of hij me kende. Weet je wat hij zei toen ik vertelde dat ik getrouwd ben? Hij zei dat ik aandacht nodig heb van meerdere mannen en dat ik dan pas echt gelukkig ben." Nienke begon te lachen waarna Amber haar boos aankeek.
"Wat? Dat heet toch gewoon flirten?"
"Denk je niet dat hij gelijk heeft?"
"Je gelooft toch niet gelijk alles wat een wildvreemde jongen zegt?"
"Nee, maar stel nou dat het wel zo is? Dat ik niet genoeg heb aan Mick. Straks ga ik voor de tweede keer de fout in."
"Ach, tuurlijk niet. Nu is je relatie toch veel serieuzer? Je moet je niets van hem aantrekken, hoor. Een vreemde kan je wel snel beïnvloeden."

"Dat komt omdat hij misschien gelijk heeft. Als dat zo is, dan gaat het dus ooit fout tussen mij en Mick."
"Amber, ophouden. Dit slaat nergens op. Je moet niet een vreemde jongen gaan geloven die er toevallig knap uitziet. Het gaat al een hele tijd goed tussen jou en Mick, dus wees maar niet bang. Uiteindelijk ben je er zelf bij en je houdt toch van Mick?"
"Ja, natuurlijk."
"Nou, dan is er niets aan de hand." Amber maakte zich druk om niks, zoals ze wel vaker deed, maar Nienke wist niet of ze Amber nu helemaal overtuigd had.

's Avonds bleven Joyce en Patricia bij de tenten terwijl de rest op stap was. Patricia had aangeboden bij de tent te blijven om op Lynn te passen, omdat ze zo vervelend tegen Nienke had gedaan. En omdat Joyce en Patricia al een andere avond op stap waren geweest, bleef Joyce bij Patricia. Ze zaten op dikke kleden op het veld bij een vuurtje die Appie voor hen had gemaakt. Ze kletsten en maakten lol.
"We gaan gewoon bijna het derde jaar van Journalistiek in. Dit gaat zo snel. Voor je het weet zijn we afgestudeerd en begint ons serieuze leven," lachte Patricia.
"Ik ga dan al echt niet serieus leven, hoor. Misschien  kunnen we wel gaan reizen? Dan gaan we dit keer naar Azië."
"En Kelvin dan? Volgens mij wil hij wel graag met je samenwonen."
"Kelvin mist mij toch niet. Hij heeft nu ook maar drie smsjes gestuurd. Drie!"
"Ach als je terugkomt is alles weer goed. Jij hebt tenminste iemand." Dit klonk heel zielig, maar Patricia lachte er wel om. Terwijl ze verder kletsten hadden ze niet door dat er vlakbij hen iets ritselde in de bosjes en waar af en toe een hoofd uitstak die hun kant op keek.