Anubis Avonturen

Seizoen 4 - Hoofdstuk 23

  20-08-2011
Ze keek neer op de Poeleheuvel. Zo hectisch als het net was, zo rustig was het nu. Ze zag de mensen liggen en glimlachte tevreden. Alleen de mensen met een goed hart hadden haar zorgen kunnen wegnemen. De zorgen die ze al jarenlang bij zich droeg. Door van gemaakte fouten te leren, kunnen problemen worden opgelost. Het was een fout om te denken dat de steen een gelukssteen was. Je kon niet meer terug als je in aanraking met de steen was gekomen. Het was een fout om mensen te geloven die niet te vertrouwen waren. En nu lagen alleen de goede mensen nog als doods op de grond.
"Niets is wat het lijkt," fluisterde ze. Ze zag een paar ogen openen.
"Het is goed zo."

"Amneris," zei Fabian toen hij de stem hoorde. Hij had zijn ogen geopend en keek naar de lucht. Hij voelde dat hij nat was. De druppeltjes vielen van zijn haar in zijn gezicht. Op dat moment herinnerde hij zich wat er gebeurd was. Waar was het vuur? Hij schoot overeind en keek naar Nienke, die opgerold naast hem lag.
"Nienke!" zei hij terwijl hij op haar wang klopte. Ook zij was drijfnat. Toen ze haar ogen opende ging er een golf van blijheid door hem heen. Lachend van opluchting omhelsde hij haar. Toen ontdekten ze pas dat de tape van hun mond was en dat de touwen verwijderd waren.
"Wat is er gebeurd?" Nienke was verbaasd zo wakker te worden. Op dat moment hoorden ze Amber gillen.
"M'n kleren zijn nat!" Ze werd door Mick omhelst en vanaf toen was iedereen wakker, behalve Patricia. Robbie stond op en rende naar haar toe.
"Patries!" Er was geen beweging in haar te krijgen. Langzaam opende ze haar ogen.
"Ze voelt slap!" riep hij paniekerig. "We moeten naar het ziekenhuis."
"Nee," klonk de zachte stem van Patricia. "Ik ben oké."
"Patries!" riep een opgeluchte Joyce die in de armen van Kelvin lag. Hij liet haar niet meer los.
"Je bent helemaal niet oké," zei Robbie. "We moeten je nu laten onderzoeken." Patricia glimlachte en schudde haar hoofd. Ze voelde zich slap, maar verder ging het goed. Ze vond het fijn om te zien dat hij zich zorgen om haar maakte.
"Wacht!" Jeroen trok de aandacht. "Valt het jullie niet op dat de mannen weg zijn? En dat het vuur is gedoofd?" Er viel een stilte waarin iedereen de omgeving observeerde.
"We zijn van die akelige steen af!" riep Appie opgelucht. "Het is ons gelukt!" Ze juichten. Patricia kon weer lachen met Robbie. Daar knapte ze van op en gaf haar hoop om hun relatie weer terug te krijgen. Kelvin en Joyce knuffelden elkaar stevig.
"Je bent hier toch naar toegekomen," zei hij verontwaardigd. Joyce wist dat ze niet naar hem had geluisterd, maar ze wist ook dat hij het snapte. Ze glimlachte en gaf hem een kus.
"Ik moest dit doen."
"En je hebt het perfect gedaan." Hij gaf haar weer een zoen en voelde honderden vlinders in zijn buik rondfladderen. "Ik ben trots op je."
"Waar is Lynn?" vroeg ineens een hysterische Nienke toen ze in de gaten had dat Joyce er ook was.
"Oh, maak je geen zorgen. Die zit veilig bij meneer van Swieten."
"Van Swieten?" vroeg Fabian verbaasd. Joyce lachte ook bij het idee.
"Ja, ik kon haar moeilijk meenemen."
"Dan moeten we haar nu halen."
"Wacht!" riep Amber ineens. "Waarom zijn we nou allemaal doorweekt?"
"Duh! Het water heeft het vuur toch gedoofd," zei Jeroen terwijl hij Noa plat knuffelde. Hij was zo bang haar nooit meer te zien. Hij deed altijd zo cool en zo stoer, maar als het om Noa ging was hij vaak bang. Niet dat hij dat veel liet merken, dat wilde hij niet aan anderen laten merken.
"Die explosie was juist de bedoeling," zei Fabian slim.
"Maar waar zijn die mannen nu dan?" vroeg Noa niet begrijpend. Op dat moment klonk er een stem.
"Het is goed zo."
Fabian en Nienke keken elkaar aan en er verscheen een glimlach op hen gezicht.
"Amneris." Ze vielen in elkaars armen.
Patricia zat rechtop en keek Robbie aan. Ze voelde zich best slap, maar met Robbie bij zich maakte haar het niet uit.
"Wat fijn dat je er bent." Er verscheen een kleine glimlach op zijn gezicht, maar niet bleef niet voor lang.
"Natuurlijk," was het enige wat hij zei. Patricia's blijheid verdween op dat moment en ze stortte een beetje in. Hij zat hier dus niet bij haar met de bedoeling het goed te maken, maar hij was hier wel omdat hij nog steeds van haar hield, toch? Ze wist het niet meer. Zij wilde wel dat het goed kwam, maar dan moest hij dat ook willen. Met moeite stond ze op. Ze wilde echt voor haar en Robbie vechten, maar ze kon niet tegen zijn botte gedrag. Daar kon ze wel van huilen. Op die manier had het geen zin. Ook schaamde ze zich nog steeds. Nu moest ze wel naar huis. Als ze één ding geleerd had, dan was het dat vluchten geen zin had. Daardoor kwam ze alleen maar meer in de problemen.