Anubis Avonturen

Seizoen 6 - Hoofdstuk 37

24-02-2013 - HET VERHAAL BESTAAT PRECIES 3 JAAR!!
"We hebben haar pijnstillers gegeven," zei de arts even later. "De pijn zal de komende dagen zakken als het bloeden stopt."
"Is het niet gevaarlijk nu het nog steeds bloedt?" vroeg Fabian.
"We houden haar goed in de gaten. Zodra het teveel wordt of het te lang duurt, dan grijpen we in."
"Is ze nu wel aanspreekbaar? Want ik had niet het idee dat ze goed bij was net."
"Dat is mogelijk door de sufheid en bewustzijnveranderingen. Het is voor nu een goed teken dat ze even bij is gekomen en dat ze de pijn in ieder geval wel voelde. Verder is het nog steeds afwachten." Fabian knikte en keek naar Irene.
"Ik wil haar nog even zien," zei ze. Fabian wilde precies hetzelfde. De avond werd nog erg lang. Net voordat ze naar huis wilde gaan, kwam Nienke een beetje bij.
"Hé, meisje," zei haar oma. Fabian keek toe en zijn hart maakte een sprongetje toen ze glimlachte. En weer maakte hij een sprongetje toen ze naar hem keek. Haar blik veranderde en hij wist niet wat het betekende.
"Het..." Ze probeerde te praten.
"Rustig," zei Fabian. "Je hoeft niks te zeggen."
"Het spijt me," klonk er zachtjes uit haar mond. Fabian pakte haar hand vast.
"Nee, het is goed." Ze keek hem heel lang aan. Elkaar aankijken was genoeg. Genoeg om te weten dat het tussen hen weer goed zat. Maar het belangrijkste vond Fabian op dit moment dat ze weer beter werd.

De volgende dag kwamen Patricia en Joyce beneden. Ze hoorden Yfke fluiten in de keuken en liepen erop af.
"En? Hoe was het?" vroeg Patricia.
"Het lijkt me niet dat ik dat met jullie hoef te bespreken," kregen ze als antwoord.
"Waarom niet?" vroeg Joyce. "Wij bespreken toch ook alles met jullie?"
"Het verbaasd me trouwens dat je vannacht hier geslapen hebt," zei Patricia plagerig. "Of ben je net thuis?"
"Meiden zoals jullie denken gelijk weer aan het in bed duiken met elkaar."
"Ach, kom op," zei Patricia. "Alsof jij daar gisteravond niet aan gedacht hebt." Yfke begon te lachen en liep naar de koelkast.
"Zie je wel?" zei ook Joyce. "Je hebt gewoon al flink zitten fantaseren."
"Of liggen fantaseren," vulde Patricia haar lachend aan.
"Meiden toch," kon Yfke alleen maar zeggen.
"Moest je veel moeite doen om de verleiding van hem te weerstaan?" vroeg Joyce.
"Ophouden nu," zei Yfke met een lach.
"Ah, kom op. Iedereen kan zien dat je smoorverliefd bent. Waarom houd je af?" vroeg Patricia.
"Ik duik niet na de eerste date al met iemand het bed in."
"Maar het is toch niet zomaar iemand?" vroeg Joyce. "Nona zei dat je hem al heel lang kent."
"Als jullie het allebei willen, wat houd je dan tegen?" Patricia zag dat ze haar aan het denken zette.
"Het is voor mij gewoon niet zo simpel," zei ze. Patricia en Joyce wisten allebei wat ze meegemaakt had en dat dat nog niet eens het enige was.
"Maar als dit goed voelt," zei Joyce. "Dat is toch het belangrijkste?" Er verscheen een glimlach op het gezicht van Yfke.
"Soms vergeet ik hoe wijs jullie af en toe kunnen zijn."
"Niet alleen af en toe, hoor," reageerde Patricia met een lach.
"Laten we hopen dat Nienke beter wordt, dan kunnen we binnenkort eens met de meiden een gesprek hebben."
"Voorlichting?" lachte Joyce.
"Over liefde," zei Yfke met een knipoog. "Helpen jullie mee?" De meiden hielpen mee om de tafel te dekken zodat ze samen konden eten om het ook nog even over Nienke te hebben. Daar was iedereen toch wel een beetje aangeslagen door. Vooral Noa, die het helemaal weer deed denken aan haar ongeluk. Een periode waar ze liever niet meer aan dacht, maar er toch telkens mee geconfronteerd werd.

Fabian zat dag in dag uit in het ziekenhuis. Hij dacht niet meer aan zijn studie, lezen en boeken. Zelfs Lynn zag hij minder, hoewel hij enorm veel van haar hield. Hij wilde haar eerst niet meenemen, ook al vroeg ze naar mama. Ze kon Nienke niet zo zien. Ze was veel te zwak en zat vast aan allemaal enge aparaten. Maar omdat Nienke naar haar vroeg had hij haar één keer meegenomen waardoor Nienke helemaal opvrolijkte. En Lynn ook. Hij was blij dat ze nog een paar dagen later op een eigen kamer kon liggen en dat ze niet geöpereerd hoefde te worden. Hij kwam de kamer binnen. Op de wand boven het bed hingen allemaal kaartjes van mensen die aan haar dachten. Hij glimlachte toen Nienke haar ogen opendeed. Ze was nu gelukkig steeds beter aanspreekbaar. Nienke wilde overeind komen.
"Nee, nee, blijf maar lekker liggen." Ze zuchtte en keek hem een tijdje aan.
"Het spijt me."
"Dat hoef je niet telkens te zeggen. Het is allemaal goed."
"En over ons," begon Nienke.
"Wij waren allebei verward." Hij streelde over haar wang. Ze glimlachte.
"Ik hou van je." Die woorden deden hem smelten. Hij kreeg er tranen van in zijn ogen. En zij ook. Er was zoveel gebeurd, maar ze waren samen. Hij boog naar haar toe en drukte zijn lippen op die van haar. Die zoen gaf hen allebei vlinders. Het voelde ontzettend goed. Na de zoen keken ze elkaar aan.
"Ik ook van jou," zei Fabian toen. Op dat moment ging de deur open en zagen ze een hele bekende zuster staan.
"Nou zeg!" zei de zuster. "Jullie hoopte ik hier toch niet weer te zien?" Het was Betsy. De gekke zuster die ze hadden ontmoet toen ze samen in het ziekenhuis lagen na de val met de auto in het water. Fabian stond op en gaf haar een hand. Hij vond het toch ontzettend leuk om haar weer terug te zien.
"En wat lig jij hier dan te doen?" vroeg Betsy. "Dat was zeker niet de afspraak."
"Je mag me best naar huis rijden in dit bed," zei Nienke met vermoeide ogen.
"Laten we dat maar niet doen. Ik ga er gewoon nogmaals voor zorgen dat je hier weer weg kan." Ze keek hen met een grote glimlach aan. Nienke was ook blij Betsy te zien. Het was gewoon een geweldige vrouw.