Anubis Avonturen

Seizoen 6 - Hoofdstuk 39

03-09-2013
De volgende ochtend zaten de meeste mensen weer aan het ontbijt. Dankzij Nona en Yfke was dat nog steeds een traditie om 's ochtends de tafel te dekken. Natuurlijk konden af en toe ook wel wat mensen uitslapen, maar er werd samen ontbeten. En dat probeerden ze ook nog door te zetten als Nona en Yfke weg waren. Joyce kwam haastig naar beneden.
"Er is gewoon een steen door onze ruit gegooid." Ze hield een steen omhoog terwijl Patricia stil achter haar aan kwam.
"Waar?" vroeg Nienke.
"In de kamer van Patries en mij. Echt een gevaarlijke grap, hij had wel op onze hoofden kunnen komen."
"Oh nee," zei Appie paniekerig. "De geluksteen. Er gebeuren weer ongelukken."
"Nee, het is een gewone steen." Ze gaf hem aan Appie.
"Is het raam kapot?"
"Ja, tuurlijk," zei Patricia. "Hoe kan een steen anders door een ruit gegooid zijn zonder dat het raam kapot gaat." Patricia leek erg gefrustreerd.
"Waarom bij jullie?" vroeg Amber. Joyce haalde haar schouders op. Patricia en Fabian keken elkaar aan. Fabian had een bepaalde blik in zijn ogen die Patricia begreep. Zij wisten heel goed dat diegene die Patricia briefjes schreef deze ruit had ingegooid. En Fabian trok dat even niet. Hij stond op en liep naar de gang. Patricia liep hem achterna.
"Dit moet stoppen," zei Fabian helemaal niet rustig, maar zo zacht mogelijk.
"Wat moet ik doen dan?" vroeg Patricia.
"Ga met Kelvin praten. Misschien zijn het die zoons van George weer."
"Het zou toch raar zijn dat ze nu opeens weer beginnen?"
"Ja, Patries. Maar deze hele situatie is raar. Ik heb geen zin in dat we nog weer een keer met z'n allen op het politiebureau zitten, of nog erger: in het ziekenhuis. Dus doe alsjeblieft je best om hier een einde aan te maken." Hij liep naar boven. Patricia keek starend voor zich uit. Ze had geen idee hoe.

Nienke had bij Lynn haar jas aangetrokken. Ze ging naar de oma van Nienke die nog steeds een dag op haar paste. Ze wachtte op Fabian die meer tijd had om Lynn heen te brengen.
"Uit?" vroeg Lynn terwijl ze aan haar jas trok.
"Nee, je gaat naar oma."
"Mama mee?"
"Nee, papa brengt je heen."
"Mama mee." Ze begon te piepen en daarna te huilen. "Mama mee."
"Nee, Lynn. Je moet toch niet gaan huilen? Je ziet mama vanavond weer."
"Papa boos," huilde ze.
"Is papa boos?" Terwijl Lynn door huilde zag Nienke Amber buiten staan met een jongen. Ze leken ruzie te hebben. Nienke kende die jongen niet en snapte niet waarom ze op de oprit ruzie stonden te maken. Nienke probeerde zich er niet mee bezig te houden, totdat de jongen Amber een klap in het gezicht gaf.

06-09-2013
Nienke bedacht zich geen seconde en liep naar buiten. Het feit dat ze ruzie had met Amber betekende niet dat ze het niet moest opnemen voor Amber. Dat deed ze altijd en dat moest ze nu ook doen. De jongen leek boos.
"Wat is hier aan de hand?" Ze was nu erg dichtbij.
"Bemoei je er niet mee," reageerde de jongen.
"Amber?" Nienke keek Amber aan.
"Dit is gewoon een sukkel. Vriend van Floor dus. En Floor is echt nog sukkeliger dan ik dacht als ze jou op mij af moet sturen om me een mep te geven."
"Jij weet niet hoe belangrijk het is voor Floor om haar studie af te ronden. Dit kan ze er niet bij hebben."
"Dat heeft ze aan zichzelf te danken."
"Nee, aan jou. En daar ga je spijt van krijgen." Hij liep weg.
"Na ja, zeg," zuchtte Amber. "Wat een loser." Ze keek Nienke even aan, maar liep toen al gauw weer richting de voordeur.
"Amber." Amber bleef staan en draaide zich om naar Nienke. De zon scheen in haar ogen, dus hield ze een hand tegen haar voorhoofd.
"Het spijt me." Nienke kwam dichterbij. "Het spijt me dat ik er niet voor je was toen je twijfelde aan je relatie. Het spijt me dat Ellen dit veroorzaakt heeft. Jij staat ook bovenaan, je bent mijn beste vriendin. Ik snap dat je er moeite mee hebt dat ze hier over de vloer komt. Dat had ik moeten begrijpen. Sorry." Amber had aandachtig geluisterd. Ze was geraakt door Nienke's woorden. Uiteindelijk gaf ze toe dat ze dit niet langer vol kon houden.
"Ik heb je gemist," zei ze met een glimlach op haar gezicht. Ook bij Nienke verscheen er een glimlach. Daarna omhelsden ze elkaar. Nienke vond het echt typisch Amber dat ze dagenlang boos kon zijn, maar dat het opeens ook weer goed kon zijn. Ze was blij dat ze haar beste vriendin weer terug had.