Anubis Avonturen

Seizoen 2 - Hoofdstuk 10

25-07-2010
Van buiten af gezien leek de auto rustig te zinken, maar binnenin was er grote paniek. Fabian had zijn bewustzijn verloren en lag met een hoofdwond half voorin de auto.
"Fabian!" riep Nienke terwijl ze hem naar haar toe probeerde te trekken. Ook Amber was helemaal in paniek en probeerde de deur open te maken, maar dat lukte niet. Mick draaide zich om en pakte haar hand.
"Rustig allebei!" Natuurlijk was hij zelf ook helemaal niet rustig, maar hij wist dat ze met z'n allen door de linker voordeur heen moesten. De auto vulde zich steeds meer met water Mick zat nu op de stoel achter het stuur en hielp Amber naar voren te komen totdat hij zag dat Fabian bewusteloos op Nienke's schoot lag.
"Fabian!" Nienke keek hem ernstig aan terwijl haar onderlip begon te trillen. Niet alleen van angst, maar ook van het koude water dat nu ongeveer tot haar buik kwam. Het voelde als honderden naalden die in haar huid prikten. Mick maakte aanstalten om Amber terug te duwen en Fabian te helpen, maar Nienke hield hem tegen.
"Ga snel!" Waarschijnlijk ging er alleen nog maar meer tijd verloren als Mick Fabian eerst zou helpen.
"Weet je het zeker?" vroeg Mick. Nienke knikte.
"Het lukt me wel, ik kom achter jullie aan!" Ze sloeg op de wang van Fabian, maar hij werd niet wakker. Amber was aan het huilen terwijl Mick haar meetrok. Nienke kon zich niet heel makkelijk bewegen door de kou, maar dit was een zaak van leven en dood. Het water reikte nu al tot haar hals. Achterstevoren wurmde ze zichzelf tussen de twee voorste stoelen door met haar armen door die van Fabian heen. De achterste deuren waren namelijk met geen mogelijkheid open te krijgen. Ze hield haar hoofd omhoog om nog fatsoenlijk adem te kunnen halen. Het was zwaar om Fabian mee te trekken.
"Kom op Faab," huilde ze paniekerig. Fabian zonk onder water. Ze duwde hem met moeite omhoog zodat hij toch nog wat lucht binnen kreeg. Op een gegeven moment merkte ze waarom het zo zwaar was: Fabian zat vast met zijn voet. De auto was bijna helemaal gevuld met water. Het laatste beetje lucht dat er was bewaarde ze voor Fabian. Ze gaf hem nog snel een kus.
"Ik houd van je." Ze duwde hem omhoog terwijl zij onder hem doorging om vervolgens zijn voet proberen los te maken.

"Één stap dichterbij en ik schiet!" riep Bart. Joyce leek bevroren te zijn, zelfs haar hart. De laatste tijd heeft ze hem pas echt leren kennen, dus wist ze dat hij elk moment de trekker kon overhalen. Ze sloot haar ogen en hoopte dat als ze haar ogen weer open deed, ze lekker in haar bed lag. Maar helaas, ze bevond zich in de ergste nachtmerrie. Een nachtmerrie die waarschijnlijk een ongelukkig einde zou hebben. Zo'n ongelukkige nachtmerrie had ze zelfs nog nooit gehad. Ze voelde het harde pistool tegen haar hoofd aangedrukt terwijl ze de politiemannen in een kring om haar heen zag staan. Waarom deden zij niets? Op dit moment snapte ze dat niet.
"Leg jullie wapens op de grond!" De kille stem van Bart was door de echo bijna tien seconden erna nog te horen. Joyce kon haar ogen niet geloven: alle politiemannen legden hun wapens op de grond. Natuurlijk was ze bang, ze was doodsbang, maar de drang om bevrijd te worden was er ook. Die kans werd volgens haar steeds kleiner.
"Bart, laat me gaan," zei ze zo zacht mogelijk.
"Houd je mond!" Ze voelde dat hij haar naar achteren trok, maar ze gaf geen kick. Hij dwong de agenten op de buik te liggen terwijl hij Joyce steeds verder naar achteren trok. Zij had geen idee wat er ging gebeuren. Ze voelde nu wel haar hart bonken, zelfs in haar hoofd. Ze waren steeds verder verwijderd van de agenten die volgens Joyce nog steeds debiel op de grond lagen. Ze durfde niets te doen, niets te zeggen: weer had hij haar in zijn macht.

"Patricia!" Na even verstijfd te zijn geweest rende Robbie naar haar toe. Hij dacht even niet na over het pistool dat in de handen van Roy lag waar net geleden nog een kogel uit geschoten was. Robbie schudde haar heen en weer, maar ze reageerde niet. Hij stond letterlijk met zijn voeten in haar bloed.
"Waag het niet dichterbij te komen!" schreeuwde hij toen Roy één stap zette. Hij duwde zijn vingers in haar hals en voelde een hele zachte hartslag. Appie leek in shock te zijn, hij stond namelijk met grote ogen en open mond toe te kijken.
"Bel een ambulance!" schreeuwde Robbie. Appie kwam in beweging door deze woorden. Hij pakte zijn mobiel en drukte de noodoproep in, die hij altijd al eens wilde gebruiken.
"Patricia, kom op," smeekte Robbie. Hij trok zijn vest uit en bond die om haar buik in de hoop het bloeden te verminderen.
"Help!" Robbie was zo in paniek dat hij alles bij elkaar schreeuwde. Roy had zijn pistool laten vallen en kwam langzaam dichterbij.
"Blijf uit haar buurt! Je hebt al genoeg ellende veroorzaakt!" Robbie kwam nu dreigend op hem aflopen.
"Als ze het niet overleeft dan ben ik nog lang niet klaar met jou!" Hij liep al snel weer terug naar Patricia waar ook Appie op zijn knieën zat. Het bloeden leek niet te stoppen. Appie dacht er helemaal niet bij na in een plas bloed te zitten, ook al had hij dat altijd al graag gewild. Op het moment dat ze ambulancesirenes hoorden, zette Roy kleine stapjes achteruit die steeds groter werden. Appie en Robbie zagen het wel, maar Patricia was belangrijker. Toen Roy uit het zich was, liep Appie naar het pistool toe.
"Appie niet doen," zei Robbie snikkend. "Straks staan jouw vingerafdrukken erop." Het verbaasde hem dat hij daar nu zo helder over na kon denken, want verder in zijn hoofd was het namelijk een enorme chaos. Op dat moment kwamen niet alleen ambulances, maar ook politie auto's de steeg ingereden. Robbie gaf Patricia een kus en liet haar over aan de ambulancechauffeurs. Natuurlijk kwamen de agenten hen vragen stellen en Robbie besefte dat dit een hele zware en lange nacht zou gaan worden.