Anubis Avonturen

Seizoen 2 - Hoofdstuk 17

EXTRA POST: 11-12-2010
Maanden later....

Het einde van september was aangebroken. Het was een woensdagmiddag, de vierde schoolweek van het tweede studiejaar. Nienke zat aantekeningen maken in een hoorcollege. Haar dikke buik kwam tegen de tafel aan. Ze kon zich niet concentreren, want ze voelde haar kindje aldoor schoppen. Het was een fijn gevoel, vooral om te delen met Fabian. Hij praatte veel tegen haar buik, hij gaf er eigenlijk heel veel aandacht aan. Toch gaf hij haar het meeste aandacht. Hij behandelde haar alsof ze invalide was. Ze vond het wel heel lief, maar de drang om alles zelf te doen was er ook. Ze kon best veel doen, alleen werd ze snel moe. Zo ook van dit hoorcollege. Alleen maar op een stoel zitten luisteren klonk makkelijk, maar dat was best vermoeiend. Daarbij waren het oude houten stoelen waarvan ze erg last van haar rug kreeg. Sommige andere studenten keken haar wel raar aan als ze haar buik zagen, maar de meesten reageerden enthousiast. Rachida vond dat ze een hele mooie buik had. Niet te dik en ook geen hangbuik, zoals ze dat zelf noemde. Amber vond het natuurlijk belangrijk dat ze mooie kleding droeg, dus die had wat kleren voor haar ingeslagen en zelfs gemaakt. Het scheelde weer dat Nienke daar zelf niet over na hoefde te denken. Ze vond de zwangerschap soms heel zwaar. Sowieso vond ze het erg dat ze dik werd, en die vreetbuien af en toe hielpen daar ook niet echt in mee. Daarbij had ze last van stemmingswisselingen. Ze kon soms boos worden om de kleinste dingen en zomaar uit het niets huilen. Het was voor Fabian soms moeilijk te begrijpen en vast ook wel zwaar, maar hij was aldoor bij haar. Hij baalde alleen dat hij niet meer bij haar in bed kon slapen, want hij paste er niet meer bij.
Nienke was best zenuwachtig. Over twee weken was ze uitgerekend, maar het kon eigenlijk elk moment gebeuren. Eigenlijk was haar aangeraden om zoveel mogelijk te rusten, omdat de bevalling veel energie kostte en de tijd daarna al helemaal. Toch wilde ze er alles aan doen om haar studie goed te blijven volgen. Rachida kon haar gelukkig goed helpen als ze eens thuis was gebleven.
Het college was afgelopen, ze kon naar huis. Vermoeid stond ze op. Het was al laat.

Thuis stond het eten al op tafel. Het wachten was nog op Nienke. De eerste studieweken waren zonder problemen voorbij gegaan, net als de vakantie. De vakantie in Spanje op de zeilboot met z'n allen. Ze hadden twee super gezellige en leuke weken gehad, die helaas snel voorbij gingen. Ze hadden veel gezwommen, gefeest, gegeten, spelletjes gedaan en nog veel meer. Eindelijk geloofden ze weer dat geluk voor hen bestemd was.

Nienke kwam de voordeur binnen.
"Hoi opgeblazen klodder," zei Amber die net de trap kwam afgelopen.
"Ha-ha." Nienke zuchtte. Ze werd de laatste tijd alleen maar uitgemaakt voor luchtballon, levende eierbal en meloen. Stiekem werd ze er onzeker van. Ze liep de woonkamer in waar Fabian haar tegemoet kwam lopen.
"Hé." Hij gaf haar een kus. "Hoe was het?"
"Leerzaam, maar vermoeiend. Ik heb honger."
"Dat komt goed uit, Appie heeft veel te veel boerenkool gemaakt."
"Voordat Nienke weer alles voor m'n neus opeet." Nienke lachte.
"Dat is maar één keer gebeurd."
"Maar wel één keer teveel. Ap bepaalt hier hoeveel iedereen eet."
"Nee, dat bepaalt Ap niet," reageerde Amber. "Want als Ap het bepaalt dan eet je het liefst alles op en laat je iedereen verhongeren." Appie keek haar met open mond aan, maar begon daarna te glimlachen.
"Daar heb je gelijk in. Eet smakelijk!" Ze genoten allemaal van het eten.
"En? Ben je al klaar voor de bevalling?" vroeg Appie aan Nienke.
"Morgen ga ik met Faab weer naar zwangerschapsgym." Appie begon te lachen.
"Fabiano gaat gymen? Ik zie het helemaal voor me."
"Het is een hele goede voorbereiding hoor," verdedigde Fabian zich.
"Voorbereiding? Nienke moet het uiteindelijk zelf doen hè?" Hij keek Nienke aan. "Wist je dat een bevalling hetzelfde is als een tennisbal door je neusgat stoppen? Het wordt helemaal uitgerekt."
"Aah, gadver," reageerde Amber. "Pijnlijk!"
"Wij hoeven dat niet te weten hoor," zei Joyce.
"Nee, we zijn aan het eten," vulde Patricia haar aan. Nienke werd er stil van. Ze had al een beetje angst voor de bevalling, nu nog meer. Fabian pakte haar hand vast.
"Luister maar niet naar Appie. Hij maakt je alleen maar bang en dat hoeft niet." Ze knikte, maar ondertussen voelde ze zich niet veel beter.