Anubis Avonturen

Seizoen 7 - Hoofdstuk 44

08-01-2016
Die week besefte Noa dat ze in de knoop zat met haar gevoelens en dat ze niets anders kon doen dan eerlijk zijn, tegen Jeroen én Pepijn. Eigenlijk wilde ze gelijk met Pepijn afspreken om het te vertellen, maar toen bedacht ze dat Jeroen het gewoon moest weten. Daarom nam ze hem mee naar hun kamer om het hem te zeggen. Hij zat op het bed en keek haar met vragende ogen aan.
"Heb je de laatste tijd iets aan me gemerkt?" vroeg ze. Hij keek haar met opgetrokken wenkbrauwen aan.
"Eh, nee hoezo?"
"Niets? Helemaal niets?"
"Nou, eh, misschien snel opgefokt? Zoals nu?" Ze zuchtte en keek hem geïrriteerd aan. "Dat zijn de hormonen."
"Nog steeds?" vroeg ze.
"Ja, kan dat niet meer dan?"
"Nee, natuurlijk niet."
"Waarom heb je ze dan nog steeds?" Ze zuchtte nog harder. "Of is dit een hint?" vroeg hij onnozel. "Ben je weer zwanger?"
"Kom op, Jeroen. Wat denk je zelf?" Hij was even stil.
"Nou, wat dan? Je kunt het toch ook gewoon zeggen, in plaats van er omheen te draaien?"
"Dat gaat dus niet zo makkelijk." Ze ging naast hem zitten. "Voel jij helemaal niet dat het anders is tussen ons?"
"Wat is het?" Ze liet haar hoofd zakken en vroeg zich af of dit wel zin had. Deed hij nou grappig of had hij het echt niet door?
"Wij," zei ze. "Het is niet meer zoals toen."
"Nee, dat klopt. We hebben nu een kind."
"Doe nou eens een keer serieus!"
"Ik ben serieus. Natuurlijk zijn er dingen veranderd. Dat is toch niet zo gek?"
"Dat vind ik wel," zei Noa. "Zeker omdat..." Ze stopte.
"Omdat wat?" Nu was het tijd om over Pepijn te vertellen. Ze probeerde wat moed te verzamelen.
"Ik eh... Ik heb iemand leren kennen. Een jongen. En hij brengt iets in mij naar boven, een gevoel... Ik kan dat niet omschrijven. Ik weet niet wat het is." Hij keek haar aan alsof ze veranderd was in een heks, die hem elk moment kon omtoveren in een zielig klein muisje. Het leek bijna alsof hij al aan het transformeren was, totdat hij zijn mond opende.
"Wil je mij nu zeggen dat je verliefd bent op een ander?"
"Dat weet ik dus niet. Ik weet niet wat het is. Ik wil dit met je bespreken. Ik..."
"Alsof ik daar antwoord op kan geven? Jij moet mij eerlijk antwoord geven."
"Dat weet ik. En dat doe ik nu ook."
"Daar merk ik niets van. Ben je verliefd, ja of nee?"
"Daar gaat het toch niet om? Het gaat erom..."
"Natuurlijk gaat het daar wel om!" Hij werd steeds bozer. "Ben je met hem naar bed geweest?"
"Nee," zei ze eerlijk. "Ik wil dit juist tegen je..."
"Hoelang al?" Ze kreeg niet de kans om te praten. "Hoelang al, Noa?" vroeg hij luider.
"Al een tijdje. Maar ik wilde uitvogelen..."
"Ongelofelijk! Hoe kun je dit doen?"
"Laat me nou even uitpraten," zei Noa. "Ik wil het je juist uitleggen."
"Het is me al helemaal duidelijk. Heb je één seconde aan Sem gedacht?"
"Ja, juist alleen maar! Anders was het al véél eerder gebeurd!" Het viel plotseling stil. Jeroen keek haar met grote ogen aan. Vervolgens keek hij naar de grond. Noa voelde zich gelijk schuldig. Het kwam er heel onhandig uit en ze wist dat ze hem nu gekwetst had.
"Sorry.. ik..."
"Zeg maar niks meer." Hij bleef hulpeloos voor zich uit kijken, totdat Noa's berichttoon klonk. "Wie is het? Is dat hem?" Hij liep naar haar toe en rukte het mobielte uit haar handen. Hij las het berichtje.
"Pepijn? Is dat hem?" Hij las het berichtje.
'Het weekend nog even goed afsluiten met een drankje vanavond aan mijn bar?'
Hij keek haar aan alsof ze een groot monster was geworden.
"Ben je met hem dit weekend weg geweest?" Ze vond het vreselijk om hier antwoord op te geven.
"Ja, maar..." Hij gooide haar mobieltje met een smak tegen de muur.
"Hoe kon je!"
"Ik wilde het echt niet. Ik wilde met jou, maar toen je zei dat je niet wilde..."
"Toen zocht je maar iemand anders om je te verwennen op een hotelkamer?"
"Nee, er is niks gebeurd!"
"En dat moet ik geloven? Je denkt toch niet dat ik gek ben?"
"Laat me alles nou uitleggen!"
"Je hebt al meer dan genoeg gezegd. Ik ga . Als ik terug kom, dan slaap jij op een andere kamer." Hij liep de deur uit.
"Jeroen!" De tranen stonden in haar ogen. Hij was weg. Ze wilde zo graag eerlijk zijn, maar wat leverde het haar op? Een enorm rotgevoel. Ze hoopte dat ze alles kon uitleggen en dat hij het zou begrijpen, maar hij luisterde niet. Was het voorbij?

Fabian stond in zijn nieuwe huis de muren wit te verven, samen met zijn vader en vrienden. Zijn vader had een draagbare radio meegenomen en samen stonden ze al vervend te zingen op een nummer van Michael Jackson. Nienke had na haar stage Lynn opgehaald van de crêche en kwam nog even langs. Ze lachte toen ze de mannen zo bezig zag.
"Hé, lieverd." Fabian stapte het trapje af en gaf Nienke en Lynn een kus.
"Wat zijn jullie al ver gekomen vandaag."
"Jazeker. Mooi hè?"
"Heel mooi."
"Lynn ook verven," zei Lynn.
"Je kunt papa wel helpen," zei Fabian. Hij tilde haar op.
"Wat gaan jullie doen met het eten?" vroeg Nienke.
"We dachten eraan om Chinees te bestellen."
"Hier? Er is hier helemaal geen tafel."
"Nee, maar wel wat stoelen, en ik heb plastic borden en bestek." Nienke lachte.
"Zal ik het bestellen dan? Eten Lynn en ik ook mee."
"Gezellig." Hij gaf haar weer een kus.
"Amber kookt thuis."
"Oh ja, dan zou ik ook hier eten," lachte hij.
"Kan ik tot die tijd nog helpen?"
"Ja, je kunt Olan wel helpen met de muur. M'n vader heeft nog wel een oude trui voor je."
"Oké." Ze bestelde het eten en begon Olan te helpen met het verven van de muur. Lynn hielp Fabian, maar ze had er geen geduld voor en wilde wat rondlopen. Maar door de verfpotten en de natte muren, moesten ze haar erg in de gaten houden. Het was er geen plek voor een twee-jarige. Dus nam Nienke haar na het eten mee naar huis.