Anubis Avonturen

Seizoen 3 - Hoofdstuk 19

02-04-2011 - Eerste post van Seizoen 3
4 Maanden later
Nienke zat voor zich uit te staren. Ze moest moeite doen om haar ogen open te houden, zo moe was ze. Dat was ze de laatste tijd heel vaak, maar ze maakte zich er niet druk om want ze was gelukkig. Lynn was alweer tien maanden en ze was het gezicht van de babyvoeding 'Olvarit'. Vaak zagen ze haar in de reclame voorbij komen en ze stond natuurlijk op posters en flyers. Daarnaast had ze al bijna vier jaar een relatie met Fabian. Daarbij was de sfeer in huis heel goed: iedereen voelde zich goed. Amber en Mick waren bezig met de voorbereidingen van hun trouwdag. Over een maand was het zover. Joyce had nog steeds met Kelvin. Ze gingen heel veel om met Patricia en Robbie, wat de meiden natuurlijk geweldig vonden. Met de rest ging het ook goed, zowel met hen thuis als op school. Zo hoorde het te zijn.
"Zesentwintig-jarige man, gevallen van vier meter hoog. Nog bij bewustzijn." Nienke schrok op uit haar gedachten. Oh ja, dacht ze; ze was op haar stage. "Nienke, meekomen, hier kun je wat van leren." Zo snel ze kon rende ze achter de man aan die op een brancard weg werd gereden. Dit gebeurde wel vaker. Ze liep nu al een paar week stage. Het was hard werken, want ze moest het afgelopen jaar nog inhalen qua opdrachten, maar ze vond het erg leuk. Veel uitdaging, heel anders dan op haar andere school. Natuurlijk miste ze Rachida wel, maar daar kon ze nog mee afspreken. Ze had nog maar twee dagen in de week school waar ze al een soort van vriendenclub had opgebouwd. Daar sprak ze buiten school ook mee af.
"Nienke, wil jij dokter van Vleugel even op de hoogte brengen?" Nienke knikte en rende door naar de kamer van de chef: dokter van Vleugel. Dit had ze vaker moeten doen. Ze had vaak geen tijd om even te rusten; ze was alleen maar aan de wandel. Heel leerzaam, dat dan wel. Daarom ging de tijd eigenlijk ook wel snel voorbij. Net als vandaag.

Fabian zat thuis naast Lynn, die in de kinderstoel aan de eettafel zat. Ze had speelgoed voor zich liggen. Speelgoed dat veel knoppen met geluidjes had. Op elke knop stond een dier en als Lynn of Fabian op een knop drukte kwam dat dierengeluid eruit.
"Doe maar de varken," zei Fabian. Lynn keek hem niet begrijpend aan. Fabian drukte op de knop en er kwam een varkensgeluid uit. Fabian knorde waarna Lynn begon te lachen. Fabian zag dat ze hem probeerde na te doen, maar het lukte niet. Hij knorde nog een keer waarna Lynn weer moest lachen.
"En nu het paard. Paard!"
"Aar," kwam er uit Lynn's mond.
"Ja, goed zo. Paard. Waar is het paard?" Hij wist dat ze nog wat te klein was om dat allemaal te begrijpen, dus wees hij het paard aan. Lynn drukte op de knop en er kwam gehinnik uit het apparaat. Fabian ging hinniken en op dat moment kwam Appie uit de keuken gelopen.
"Het stinkt hier naar varken en paard." Plotseling maakte Lynn een hinnik-geluid. Fabian moest erg lachen.
"Goed zo, Lynnetje. Wat een lief paardje ben jij." Hij kietelde haar en ze begon weer te lachen. "Nu de koe?" Fabian wees de knop aan. "Koe."
"Oe."
"Boeeeeeee," zei Appie hard. Lynn keek hem met grote ogen aan, net als Fabian. "Zo doet een koe: boe!" Lynn keek naar Fabian, alsof ze dacht dat Appie niet goed bij z'n hoofd was. Ze drukte op de knop en er kwam een koeiengeluid uit.
"Boeee," zei Fabian lachend.
"Oe!" zei Lynn hard.
"Een koe zegt boe!"
"Oe, oe."
"Ze lijkt wel een papagaai," lachte Appie terwijl hij chips in zijn mond propte.
"Ap, je moet niet telkens al het snoep opeten. Dat kost een vermogen."
"Weet je wat een vermogen kost? Een baby."
"Ja, maar daar heb je heel veel aan." Toen Lynn haar armpjes uitstrekte naar hem besloot hij haar uit de kinderstoel te halen. Hij zette haar op de grond.
"Wie koken er dan?"
"Joyce in ieder geval," antwoordde Fabian.
"Oh, die zit vast weer bij Kelvin. Dan krijgen we dus geen eten."
"Anders probeer je zelf eens goed te koken?"
"Jullie verdienen die lekkere maaltijden van Appie niet. Daarvoor zouden jullie me toch beter moeten verwennen." Fabian lachte.
"Luie donder." Plotseling hoorden ze een geluid van een vallend kopje. Fabian keek naar de woonkamer waar Lynn zich aan de tafel had opgetrokken. Fabian liep naar haar toe.
"Voorzichtig, Lynn." Appie lachte.
"Je moet nu de hele tijd achter haar aan lopen hè?"
"Nee, dat valt mee hoor." Hij tilde Lynn op. "Ik zet haar nu gewoon in haar loopstoel."
"Nou, ik verstop mijn spullen alsnog." Fabian negeerde hem en zette Lynn in haar loopstoel. Het was een soort van hele lage kinderstoel met wieltjes. Ze kon met haar voeten bij de grond waardoor ze kon lopen/rijden. Ze moesten heel vaak lachen om hoe snel ze de kamer door liep/rolde en hoeveel plezier ze eraan had. Ze was er nu ook alweer snel vandoor. Veel verder dan de woonkamer en de hal kon ze toch niet.
Even later kwam Nienke thuis. Lynn begon te gillen en kwam haar kant op.
"Hé, Lynn! Ben je lekker aan het lopen?" Lynn strekte vrolijk haar handjes uit naar Nienke. Ze werd daardoor al snel opgetild. Nienke liep met Lynn de woonkamer in waar ze Fabian naar haar toe zag komen gelopen.
"Lieverd, hoe is het?"
"Goed." Ze gaf hem een kus en legde haar hoofd op zijn schouder terwijl ze haar ogen sloot.
"Jij moet maar vroeg op bed."
"Nee, ik heb vanavond een feestje, weet je nog?" Fabian werd afgeleid door Lynn die zijn krullen te pakken had.
"Au, Lynn. Dat doet pijn. Niet doen." Natuurlijk begreep ze het niet, maar dit was wel een goede manier volgens Fabian's moeder. Hierdoor leert ze het te begrijpen. "Au." Nienke maakte Lynn's handje los. Fabian keek haar met een pijnlijk gezicht aan waardoor Lynn hem met grote ogen aankeek. Nienke keek Lynn aan.
"Papa, au." Ze keek weer naar Fabian.
"Auw."
"Ja, Au." Fabian lachte. "Ze heeft geen idee, maar goed."
"Ik denk dat ze steeds meer dingen begint te begrijpen hoor."
"Dat zeker." Nienke zette Lynn weer terug in haar loopstoel.
"Ik ga even naar Amber."
"Wil je dan gelijk even vragen of ze zo wil gaan koken? Ik heb het gister van haar overgenomen, kan zij het nu doen."
"Maar Joyce is toch aan de beurt?"
"Die zit volgens mij weer bij Kelvin." Nienke knikte en liep naar de kamer van Amber en Mick waar ze op de deur klopte.
"Hallo!?"
"Als je naar binnen wilt, moet je de deurkruk naar beneden duwen," klonk Amber's stem. Nienke lachte en kwam binnen.
"Weet ik veel dat je alleen bent."
"Hoe was het op stage?"
"Leuk! Maar ik wil nu even liggen hoor." Ze plofte op Amber's bed. "Hoe was het achter de kassa?"
"Saai! Ik heb gewoon vijf dronken klanten gehad. Vijf! En dan werk ik gewoon overdag."
"Die kom je overdag ook in het ziekenhuis tegen hoor, alleen zeggen ze dan niets meer terug." Amber lachte. Ze was in een trouwboekje aan het kijken.
"Kijk, ik zou wel zo'n chocoladefontein willen. Weet je hoe lekker?"
"Jaaaa, dat moet je doen! Al moet je wel heel voorzichtig doen met je jurk, vooral als je een witte koopt."
"Ik koop ook een witte. Een perfecte witte." Nienke lachte. Amber had al zoveel bruidsjurken bekeken, maar niets was goed genoeg. Ze werd er helemaal gestressed van.
"Faab vroeg of jij nu wilde koken, aangezien hij het gister voor jou heeft gedaan."
"Joyce moet toch nu? Ik zou het voor Faab terug doen."
"Joyce is bij Kelvin, ik denk dat er dan helemaal geen eten komt." Amber zuchtte.
"Verantwoordelijkheid nemen heet dat."
"Ze is verliefd, eindelijk. Vergeef het haar."
"Wij zijn toch ook verliefd?"
"Joyce heeft eindelijk weer iemand. Ik vind het juist leuk om te zien dat ze zo gelukkig is."
"Ik vraag me eigenlijk af wat ze altijd met hem doet."
"Wat bedoel je?" vroeg Nienke niet begrijpend.
"Nou ja, ze hebben geen seks ofzo."
"Echt niet?" Nienke reageerde verbaasd, want dat had ze niet van Joyce gedacht.
"Nee, dat zeg ik."
"Nou ja, dat kan toch?"
"Hallo, we hebben het hier over Joyce hè?" Nienke wist plotseling wat de oorzaak waarschijnlijk was.
"Dezelfde Joyce die de ellende met Bart heeft meegemaakt?" Amber keek haar onnozel aan.
"Dat is toch al heel lang geleden?"
"Nou en? Weet je hoe heftig dat was? Volgens mij draagt ze dat haar hele leven met zich mee."
"Denk je dat Kelvin daar iets van weet?" Nienke haalde haar schouders op.
"Ik denk het niet. Ze wil het er nooit over hebben."
"Maar dan zal hij zich toch gaan afvragen waarom ze niet met hem naar bed wil?"
"Amber, er bestaan ook geduldige jongens hoor. Misschien hebben ze het er wel over gehad." Amber reageerde niet en bladerde verder in haar boekje. Nienke lag nog steeds op bed en keek tegen Amber's rug aan. Ze had medelijden met Joyce. Zij wist waarschijnlijk dat het lag aan wat Joyce had meegemaakt. Volgens haar wist Amber dat niet helemaal precies. Ze besloot dit haar te vertellen.
"Am, Bart heeft haar verkracht." Amber draaide zich om en keek met een ernstig gezicht naar Nienke.
"Serieus?" Nienke knikte. "Jee, dat wist ik niet."
"Ik denk dat dat de reden ook is."
"Ja, dat zou best kunnen." Er viel een korte stilte. "Eigenlijk moeten we haar helpen." Ze stond op en plofte naast Nienke neer. "Kun jij niet met haar praten?"
"Waarom ik? Ik durf dat helemaal niet."
"Ach, natuurlijk wel. Jij kunt dat goed en weet wel een beetje wat ze nu voelt." Nienke slikte. Dat vond ze een veel te moeilijk gesprek, dat wist ze nu al, maar als ze Joyce hiermee kon helpen?
"Weet je wat? Ik zeg het wel tegen Patries, die kan het nog beter." Amber lachte.
"Schijtluis."
"Oh, dat ben ik niet. Ik vermijd liever de nare onderwerpen. Ik ben nu gelukkig." Amber lachte.
"Heel saai, maar ik ook.. Voor zolang dat duurt."
"Zo, wat een vertrouwen," lachte Nienke. "Maar ik snap het."
"Straks voelt Mick iets voor iemand anders, dan staan we voor het altaar en dan vertelt hij dat hij niet kan trouwen en daarna wordt plotseling de kerk opgeblazen."
"En dan blijken alleen jullie twee nog te leven, maar jullie kunnen niet meer met elkaar verder." Ze lachten.
"Dit klinkt wel als een typisch verhaal voor ons."
"Ja, helaas wel," zuchtte Nienke. "Of wij hebben gewoon al genoeg erge dingen meegemaakt voor de rest van ons leven."
"Dat denk ik ook." Ze keek Nienke aan. "Moet je morgen vroeg beginnen?"
"Ja, jammer genoeg. Ik heb een feestje vanavond, dus het wordt een korte nacht. Maar goed, dat ben ik vaak wel gewend door Lynn."
"Ga je met Faab?"
"Nee, met vrienden."
"Alweer met diezelfde van je opleiding?"
"Jep, Freek is jarig. Ik wil wel graag heen, ondanks dat Faab het niet zo ziet zitten." Amber zuchtte.
"Soms is het echt ontzettend irritant hoe jaloers hij is."
"Hij is niet jaloers," lachte Nienke. "Volgens mij is het omdat ik aldoor zo moe ben."
"Oh, nou dat kun je zelf toch bepalen?"
"Dat vind ik nou ook. En Lynn slaapt dan toch, dus." Ze keek Amber glimlachend aan. "Fijn dat jij me begrijpt."
"Natuurlijk. Je bent nu nog student, dan moet je overal van kunnen genieten. Je moet ook gewoon uit kunnen gaan en met vrienden lol kunnen maken. En met mij natuurlijk." Nienke lachte weer om de woorden van Amber. Wat kon ze het ook altijd leuk brengen.
"Ja, wij moeten nog steeds gaan wijnproeven voor je trouwdag natuurlijk."
"Ja, die staat als derde op mijn checklist, dat moeten we gauw doen." Voor de trouwdag wilde ze natuurlijk alles perfect hebben, dus ook de wijn. Ze zouden samen gaan proeven om tot de perfecte wijn te komen. Op dat moment kwam Fabian binnen.
"Wat liggen jullie daar nou? Amber, jij moet nu eens koken." Amber stond zuchtend op. Ze kon toch niets tegen Fabian inbrengen. Terwijl zij wegliep keek Fabian naar zijn vriendin, die uitgeput op het bed van Amber en Miick lag.
"Is het niet gewoon verstandig om thuis te blijven?"
"Nee, dat is heel onverstandig," reageerde ze sarcastisch. Ze kwam overeind en zag dat hij haar aankeek. "Ik ga, oké?"
"Oké." Hij hief zijn handen op alsof hij elk moment geraakt kon worden door Nienke's vernietigende blik. Hij lachte er even bij en ging naast haar op bed zitten. "Ik wil gewoon niet dat je zometeen instort van oververmoeidheid."
"Ik ben niet oververmoeid, dus dan kan ik ook niet instorten."
"Nien, kom op. Je bent wel oververmoeid door je stage, werk en ook nog de zorg voor Lynn." Ze slikte. Ze wist dat het zwaar was, maar zij had het gevoel dat ze het wel aankon. Dat moest ze toch kunnen?
"Het is heel logisch dat ik vermoeider ben dan normaal. Zolang loop ik nog geen stage hè?" Fabian zuchtte kort en keek haar met opgetrokken wenkbrauwen aan.
"Wat ben je toch ontzettend eigenwijs."
"Hoezo?" lachte ze. "Ik weet toch zelf beter wat ik voel?" Fabian reageerde niet, maar trok haar op zijn schoot.
"Maar je bent wel lief, hoor."
"Oh, ik ben alleen nog lief?"
"Nou, je bent ook wel aardig, en ook wel mooi." Ze lachte terwijl ze haar armen om zijn nek sloeg. "En misschien ook wel lekker." Plotseling drukte ze haar lippen op die van hem. Hij ging er op in, maar de zoen duurde niet lang; Mick kwam binnen.
"Hebben jullie geen eigen kamer om dit te doen?" Hij keek hen verbaasd aan. Nienke stond als eerste op en lachte.
"Ik ga even naar Lynn." Mick gooide zijn tas op de grond.
"Sorry," lacht Fabian.
"Ik hoef toch nog lang niet te slapen, dus maakt niet uit."
"Hoezo?" vroeg Fabian. "Ga je ook op stap?"
"Ja, jij ook?"
"Nee, maar Nien wel."
"Oh, dan kom ik haar vast wel tegen."
"Kun je haar gelijk een beetje in de gaten houden." Mick keek Fabian met opgetrokken wenkbrauwen aan.
"Waarom dat? Ben je bang dat ze er met een andere jongen vandoor gaat?"
"Nee, hoor. Gewoon."
"Heeft ze dat nodig dan? Alsof ze niet voor zichzelf kan zorgen."
"Natuurlijk wel, maar ik heb gewoon het gevoel dat er iets met haar is. Ze is aldoor zo moe en duizelig enzo."
"Misschien is ze weer zwanger?"
"Nee, dat heb ik al uitgesloten." Hij keek Mick heel zeker van zijn zaak aan.
"Komt het niet omdat ze het gewoon te druk heeft?"
"Ja, dat kan, maar dan snap ik niet waarom ze ook nog eens naar dit feestje moet."
"Ach, ze wil gewoon naast moeder zijn ook nog eens met vrienden feesten. Dat lijkt me logisch. Als je je er teveel mee gaat bemoeien dan krijg je haar alleen maar tegen je, geloof mij maar."
"Spreek je uit ervaring ofzo," lachte Fabian.
"Ja, eigenlijk wel. Hier moet je in ieder geval niet mee doorgaan, maar je moet haar ook niet verwaarlozen, want..."
"Dan gaat ze vreemd," maakte Fabian zijn zin af. Het was even stil. "Dat wilde je toch zeggen?"
"Ja."
"Dat was misschien bij Amber het geval, maar..." Hij stopte even, want hij wist dat het gemeen was tegenover Mick. "Het is alleen haar gezondheid waar ik me een beetje zorgen over maak, dat is alles."
"Als jij het zegt."