Anubis Avonturen

Seizoen 1 - Hoofdstuk 8

  09-06-2010
Nienke schrok, maar toen ze zag dat Ronald voor haar neus stond werd ze rustiger.
"Hee, wat doe jij nou hier alleen?" vroeg hij. Nienke keek om haar heen.
"Wat doe jij hier alleen, dat kan ik ook vragen." Ronald begon te lachen.
"Ik ben hier niet alleen. Ik ga hier eten met Roy, die komt er zo aan." Bij de naam 'Roy' werd Nienke een beetje onrustig. Fabian had haar duidelijk gemaakt dat zij ontvoerd was door hem en dat ze bij hem uit de buurt moest blijven.
"Ik ga maar weer." Op het moment dat ze weg wilde lopen hield Ronald haar weer tegen.
"Je hebt nog niet verteld wat jij hier deed."
"Ik werk hier sinds vandaag," antwoordde ze vriendelijk.
"Wat leuk! Werk je morgen ook?" Nienke knikte, ook al had ze geen idee waarom hij dat vroeg.
"Dan ga ik hier morgen ook eten." Nienke durfde niet te zeggen dat ze dat liever niet wilde, omdat ze er eigenlijk nog maar net werktg nietgaatlmaal goed en dan wil e net dat ekenden van haar dat kunnen zien.
"Leuk," antwoordde ze toch maar. "Ik moet nu echt gaan, daag!" Ze was blij dat ze Roy niet was tegengekomen, maar voelde zich wel schuldig dat ze zo kortaf deed tegen Ronald. Was het omdat hij Roy aan haar heeft voorgesteld? Of had het een andere reden?

Amber waewoon naar school gegaan. Het had geen zin om in een hoekje te gaan huilen, ook al zou ze dat wel even willen. School vond ze veel belangrijker en ze wilde haar individuele opdracht niet laten varen door die stomme chantage. Misschien moest ze het maar gewoon doen. Wat maakt het haar uit dat anderen haar lichaam kunnen zien? Ze hebben die foto's misschien ook al wel gezien. Maar als ze dit deed, was ze er dan vanaf? Is het zeker dat Daan haar de camera teruggeeft? Of heeft hij de foto's misschien al op zijn computer? Op school heeft ze geprobeerd er niet veel over na te denken en dat lukte even. Ze is naar verschillende docenten toegegaan die haar idee allemaal erg leuk vonden. Ze heeft erg veel geregeld, de fotoshoot wilde ze zo snel mogelijk doen. Ook hier gin Amber helemaal voor.

Nienke was op weg naar Fabian's ouders. Ze had al een sms van Fabian gelezen waar ze bleef. Het was niet zolang meer fietsen, dus ze besloot niet terug te smsen. Op een gegeven moment zag ze Joyce op een bankje zitten, ze huilde.
"Joyce?" Nienke zette haar fiets neer en ging naast haar zitten. Joyce keek starend voor zich uit, maar had wel door dat Nienke naast haar zat.
"Waarom is mijn leven toch één grote puinhoop?" Nienke keer haar vol medelijden aan, dacht ze echt zo over haar leven?
"Er kan echt nooit iets goed gaan. Het lijkt wel alsof iemand daarboven mij geen geluk gunt. Alsof ik telkens weer opnieuw te put in geduwd word wanneer ik bijna boven ben." Nienke vond dat ze het mooi verwoordde, geen wonder dat ze Journalistiek deed. Ze wist niet of het echt zo was wat ze zei, maar heel veel geluk heeft Joyce nog niet gehad.
"Heeft het met Bart te maken?" vroeg ze voorzichtig. Joyce knikte kort, het had alles met Bart te maken. Nienke wist niet wat ze moest vragen of zeggen, gelukkig begon Joyce uit zichzelf te vertellen.
"Ik hoorde hem met Tim over mij praten, echt zo respectloos. Hun doel is om mij uiteindelijk achter het raam te krijgen, dat gaat volgens hen binnenkort gebeuren." Nienke kon haar oren niet geloven en keek Joyce met open mond aan. Ze had hier en daar al wel gehoord dat Bart niet te vertrouwen is, maar dat hij zo ver zou gaan had ze nooit gedacht. Ze wreef over Joyce haar rug, ze wist echt niet wat ze moest zeggen.
"Al die maanden was dit gewoon hun plan. Lief doen, cadeautjes geven, hij pakte me helemaal in en ik had niets door. Patricia en anderen hebben me zo vaak gewaarschuwd, maar ik wilde niet luisteren."
"Hé, je was verliefd, dan zie je de slechte kanten van hem niet. Liefde maakt blind, weet je nog?"
"Ik dacht echt dat hij van mij hield, maar dat was allemaal gespeeld." Nienke omhelsde haar, ze kon het niet aanzien dat Joyce zo ongelukkig was.
"Dat soort jongens spelen het slim, die weten precies hoe ze zoiets aan moeten pakken." Joyce was daar inderdaad achtergekomen, maar zij weten nog niet dat zij dat weet.
"Trap er alsjeblieft niet meer in Joyce." Op dat moment ging Nienke's telefoon. Toen ze haar telefoon had gepakt en op het schermpje keek zag ze 'Faab <3' staan.
"Neem maar op hoor," zei Joyce die haar tranen wegveegde. Nienke drukte hem toch weg en richtte zich weer tot Joyce.
"Wat ga je nu doen?" Joyce vertelde wat ze van plan was en dat Denise, het meisje die hetzelfde heeft meegemaakt maar dan nog erger, haar ging helpen.
"Daar moet je echt voorzichtig mee zijn." Joyce knikte, dat besefte ze gelukkig wel.
"Ik ga eerst zijn sleutel laten bijmaken die ik houd, dan kan ik zijn huis in als hij weg is." Nienke stond er echt van te kijken dat ze dit durfde.
"Doe alsjeblieft voorzichtig." Op dat moment ging Nienke haar telefoon voor de tweede keer af.
"Dat doe ik, neem jij je telefoon nou maar op. Het is Fabian zeker?" Nienke knikte glimlachend en nam de telefoon op.
"Faab, zeg het eens."
"Liefje, waar blijf je nou? Ik begin bijna ongerust te worden." Ze kon hier eigenlijk wel om lachen. Ze kon nooit later thuis komen zonder dat hij ongerust werd.
"Dat hoeft niet, ik kwam Joyce nog even tegen. Ik kom zo naar je toe."
"Goed zo, was het leuk?"
"Ja, maar dat vertel ik straks allemaal wel."
"Oké. Ik zet het eten voor je in de magnetron. Wij hebben allang gegeten aangezien mijn vader naar het werk moest."
"Oké, dank je! Tot zo!"
"Krijg ik geen kusje?" hoorde ze Fabian lachend vragen. Nienke rolde lachend met haar ogen. Ze vond het een beetje vervelend omdat Joyce erbij zat. Zij dit namelijk in een liefdesdip en dan is het niet leuk dat zij zo'n lief telefoongesprek voert, vond ze.
"Zometeen een hele dikke."
"Daar houd ik je aan, tot zo!"
"Doeg!" Nienke hing op en keek Joyce aan die weer wat rustiger leek.
"Dank je wel," zei ze eerlijk. Nienke gaf haar weer een knuffel, ze toonde haar medelijden.
"Wanneer kom je weer terug naar huis?" Nienke haalde haar schouders op.
"Binnenkort wel denk ik. Het is al wel weer een beetje rustiger in mijn hoofd." Joyce realiseerde zich dat Nienke ook heel wat heeft meegemaakt. Zag zij haar ooit huilen? Niet in haar buurt in ieder geval. Zij wilde zelf ook zo dapper zijn. Dat moest ze bewijzen door Bart te grazen te nemen.