Mijn duistere geheim (dramione)

Hooftstuk 35

Hier is het dan. Het nieuwe hoofdstuk. Het volgende hoofdstuk is ook al bijna af. Veel lees plezier. En bedankt aan iedereen die is blijven lezen 🥰
________________________________

Hermelien
wazige en scherpe beelden speelden zich al voor mijn ogen. Mijn eerste dag op Zweinstein. Ik stond op het Perón. Het leek alsof ik het beeld uit iemand anders ogen bekeek. Maar toch was ik het, mijn wilde haren en nette uniform. De mooie nieuwe hutkoffer vol mooie nieuwe boeken. Ik herinnerde het me nog goed.  Ik zag mezelf op de mooie glimmende trein stappen. En daar stond hij Malfidus. Ik walgde van die etter. Zelf toen al op 11 jarige leeftijd was hij al gemeen. Ik zag mezelf vriendelijk naar hem glimlachen. En hij glimlachte vriendelijk terug? Verschillende beelden van Malfidus zijn glimlach verschenen voor mijn ogen. Het maakte me vreemd genoeg gelukkig. Ik voelde me op mijn gemak, zijn glimlach Draco's glimlach bracht zo veel gevoelens los. Ik zag hoe Draco vol verachting naar mijn uitgestoken hand keek bij het horen van mijn naam. 'Hermelien Griffel' hij spuwde de woorden bijna uit. "Wat een vreselijke naam vuil modderbloedje". Luit lachend liep hij langs me en duwde me met zijn schouder. Ik zag mezelf klein worden. Ik voelde een steek van pijn door mijn borstkas. Alle gelukkige gevoelens waren verdwenen. Vele prinselijke beelden schoten lang mijn ogen voorbij. Vele waren met Malfidus, hoe hij me uitschold en op de grond duwde. Op de één of andere manier deed het nog meer pijn om mezelf al die dingen te zien mee maken dan ze echt mee te maken. Ik was zo kwaad. Ik zag er zo klein en kwetsbaar uit. Gelukkig waren er ook mooie beelden die mijn hooft iets rustiger maakten. Beelden van Harry en Ron. Van alles wat we samen deden. Beelden van lessen en professoren die me goeie punten gaven. Beelden van Hagrid en Norbus zijn draakje. Beelden van de onzichtbaarheids mantel. En zelf beelden van het nest en de Wemels. De vriendelijke lag van mevrouw Wemel. En het vreselijke tweede jaar. Alle aanvallen en Malfidus met zijn vreselijke opmerkingen.

Mijn hooft deed pijn. De beelden waren te veel. Ik wilde schreeuwen maar er kwam geen geluid uit mijn keel. Jaar 3, scheurtbek die net onthoofd wert. Ik die Malfidus een harde klap in zijn gezicht gaf. Lachende beelden, huilende beelden alles ging zo snel. En nog steeds kwam er geen geluid uit mijn keel. Ook de beelden van jaar 4 begonnen. Ik met met Carlo. Het beeld ging een stuk trager voorbei, wat had ik in vredesnaam met mijn uniform gedaan dit kon niet waar zijn. Het beeld vervaagde. En nieuw beeld kwam voorbij. Terug jaar 4, maar deze keer had ik wel de correcte kleding en en namen we afscheid van de Wemels. Ik kreeg telkens een beeld te zien dat vervaagde en verplaatst wert met en realists beeld. Ik keek naar mezelf die Malfidus kuste in de trein. Het beeld vervaagde, naar ik die een boek las in de trein. Ik en Malfidus die hand in hand liepen over het terrein. Het beeld wert zwart en ik liep er met Harry en Ron. Malfidus die me omhelsde in een onbekende kamer hij troosten me, ik was aan het huilen. Weer veranderde het beeld. Ik in de bib met een stapel boeken. De pijn begon ondragelijk te worden. Het voelde alsof mijn hooft ging exploderen. Ik wilde weg, weg van deze beelden weg van de vreemde onmogelijke beelden die ik voor me zag.

Draco
Zenuwachtig zat ik te wachten op professor Percamentus. Hij had me gevraagd om naar zijn kantoor te komen twee dagen na dat Hermelien opnieuw was opgenomen in de ziekenzaal. Zou ik eindelijk een paar antwoorden kunnen krijgen. De woorden spookten door mijn hooft. Honderden vragen die ik hem wilde stellen. Percamentus opende de deur en ging aan zijn bureau zitten. Hij keek me aan met een zachte blik door zijn halvemaans brilletje. "Draco" begon hij zijn zin. Ik slits even mijn zweterige handen veegde ik af aan de broek van mijn gewaad. "Ik vind dat ik je nog een uitleg verschuldigd ben". Weer slikte ik, het ging moeizaam om dat mijn keel heel er droog was geworden. "Wil je eerst wat drinken een glas water of heb je liever pompoen sap?" Water, meer kon ik niet uitbrengen mijn stem trilde nu al. Percamentus glimlachte vriendelijk en met een zwaai van zijn staf verschenen er 2 glazen en een glazen kan vol water op het bureau. Hij schonk de glazen vol en gaf het aan mij. Ik nam een slok, ik voelde het koude water door mijn slokdarm glijden. Nog nooit had water me zo veel deugt gedaan. Percamentus schraapte zijn keel "Zo als je weet Draco heb ik de gedachten van Hermelien weg gehaald" hij stopte. Bij het horen van haar naam schoot er een steek door mijn borst kast. "Ik wil haar een beter leven geven. Een leven waar er geen duisternis in verwikkeld kan geraken." Ik slikte en knikte kort, tuurlijk begreep ik wat hij bedoelde. Ik hield van haar en een leven zo als ze normaal zou krijgen mocht helemaal niet. Ik wist ook wel dat die ouwe iets mis had gedaan anders had ze nooit zo veel hooft pijn gehad. Ik vond het best dat ze een beter leven kreeg maar konden ze het niet gewoon goed doen. "Zo als je weet is niet alles goed gelopen." Ik moest moeite doen om niet met mijn ogen te rollen. "Ik heb alles opnieuw uit haar hooft moeten halen en op orden zetten." Hij keek me aan door zijn halvemaans brilletje alsof het mijn fout was dat er iets was mis gelopen. "Ik heb nog sporen gevonden van de gevoelens die ze voor jou had. Dus heb ik ze er allemaal uitgehaald." Ik voelde de tranen achter mijn ogen prikken. Was ik daarom naar hier gekomen. Zo dat het er nog wat wert ingegrepen dat ik niets meer voor haar kon betekenen. Een vlaag van haat overspoelde me, hoe kon hij dit nou nog eens zeggen. Ik wist dat haar geluk belangrijkers maar wat dan met mijn geluk. Betekenden de rest van de leerlingen dan niets voor die ouwe. "Maar" sprak Professor Percamentus, ik keek op. Een maar, een maar wat zou hij willen zeggen, wat zou er achter zijn maar komen. "Ik wil haar het geluk dat ze bij jou had ook niet volledig afpakken." Hij zuchtte en breed over zijn hooft en nam ook een slok water. Mijn hard ging tekeer in mijn borstkas. "Ik kon niet anders dan de herinneringen weg nemen maar ik kan je niet tegen houden om haar hard opnieuw voor je te winnen." Mijn mond viel open van verbazing, maar hoe dan ze haat me de woorden kwamen traag uit mijn mond. Percamentus haalde een flesje uit zijn bureau met daarin een zilverkleurige vloeistof. Het was helder en zo mooi, ik wilde het aanraken. "Dit zijn haar herinneringen aan jullie, de herinneringen die helder zijn. Aan deze herinneringen kan ik zien dat ze echt gelukkig was bij jou." Ik nam het flesje aan. "Deze herinneringen zijn nu van jou ik wil dat je iets hebt om op terug te vallen als het even moeilijk gaat." Ik nam het koude flesje in mij hand en hield het stevig vast. "Draco, ik zou graag hebben dat je naar madam Pleister gaat om een slaap drank en iets om wat voedingstoffen binnen te krijgen." Ik knikte krachtig tuurlijk want hoe kon ik haar ooit terug winnen als ik er zo uitzag. Dank u professor, ik sprong op en rende de bewegende trap af. Een vlaag van geluk bewoog zich door mijn lichaam heen. Ik kon haar terug krijgen ik zou haar weer vast kunnen nemen. Al die tijd had ik gedacht dat ik uit haar buurt moest blijven voor haar eigen goed. Maar dat was niet nodig. Het zou geen gemakkelijke taak zijn, ik zou het zeker langzaam moeten aanpakken. Met een beetje geluk zou ze terug mijn vriendin zijn in september. Het schooljaar was namelijk bijna voorbij. Ik zou haar nu al anoniem brieven kunnen schrijven. Honderden kleine plannetjes begonnen zich te ontwikkelen in mijn hooft. Voor ik het wist stond ik voor de ziekenzaal vlug deed ik de deur open en glipte naar binnen.