Mijn duistere geheim (dramione)

Hooftstuk 36

Hermelien
Ik deed mijn ogen open opnieuw lag ik in de ziekenzaal, hoe kon dit nu weer. Het laatste wat ik me herinnerde was dat ik hoofdpijn had die was nu volledig verdwenen. Ik ging recht witten en rekte me uit, plots drong het tot me door. Een vlaag van paniek overspoelde me, ik had weer een les gemist. Hopelijk was her maar 1 les uur. Als madam Pleister me hier weer langer had gehouden zou ik echt flippen. Ik had zooooo veel wek dat ik moest inhalen, hoe konden ze me dit aandoen. Ik zou maar eens met professor Anderling moeten gaan spreken of ik nog eens gebrek kon maken van het terug rijzen in de tijd. Dit zou gewoon noodzakelijk moeten zijn voor mijn studies. Ik zou aan Harry en Ron kunnen vragen voor notities, ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan. Die twee hadden waarschijnlijk ook bijna niets gedaan in de tijd dat ik er niet was. Ik zag dat mijn schooltas op de stoel een eindje verder stond. Ik zou waarschijnlijk wel weg mogen, vlug sprong ik uit bed en begon mijn schoenen te zoeken. "Hermelien?" Ik herkende de stem maar de toon en het woord paste er niet bij. Ik krabbelde overeind en keek recht in de grijsblauw ogen van Malfidus. Wat moet je Malfidus vroeg ik mij armen voor mijn borst kruiste. "Ik ik" stamelde hij, Malfidus was gestopt en stond ongeveer 3 meter van me verwijderd. Maar toch kon ik zijn ingevallen wangen zien en zijn triestige blik. "Ik moest naar madam Pleister komen." Hij sprak op een rustige en vriendelijke toon die ik niet van hem gewent was. Ga dan, de woorden kwamen brut uit mijn mond iets bruter dan ik verwacht had. Malfidus zich te keek naar de grond en liep door naar het kantoortje. Ik was even van mijn melk, en ging terug op het bed zitten. Waarom deed me het iets dat Malfidus er zo slecht uitzag, van alle mensen op Zweinstein had ik medelijden met hem. Nee het was geen medelijden het was meschien bezorgdheid. Maar waarom ik staarde ongeveer 10 minuten glazig voor me uit. Ik wachten best op madam Pleister voor ik terug keerde naar de toren van Griffoendor. De zon scheen door de hoge ramen naar binnen wat zou het leuk zijn om nu buiten op het gras te zitten. Met een leuk boek, en fris glas pompoen sap en het gezelschap van Harry en Ron. Jammer dat ik maar beter naar de bij zou gaan om te leren en de lessen in te halen ik zou ook wat van Professor naar professor kunnen gaan om wat extra uitleg te vragen over de voorbije weken.

De deur van het kantoortje ging open. Malfidus kwam naar buite en madam Pleister had hem een glazen fles mee met een rode vloeistof. Ik meen naar het tafereel, hij zag er al een stuk gezonder uit. De kleur was terug op zijn wangen en ook leek zijn gezicht al terug wat voller dan 10 minuten geleden. Meschien was hij wel net heel erg ziek ge rest en had ze hem iets gegeven om heel snel terug aan te sterken. Malfidus keek recht in mijn ogen en, en hij glimlachte. Ik wende mijn blik vlug af maar het was te laat ik voelde mijn wangen rood worden.  "Hermelien" madam Pleister stond voor me en keek me aan. Ik had zo veel vragen voor haar gehad een paar minuten geleden, maar nu leek het alsof ik alles vergeten was. "Heb je nog pijn aan je hooft" haar stem was rustig maar er zat een vleugje stres in. Ik schudde mijn hooft, Nee  hoor alles is in orden. Madam Pleister knikte even en hef me mijn tas aan "zo dan mag je gaan" ze gaf me nog een vriendelijke glimlach en hielp me overeind. Ik knikte even en liep naar de deur, Malfidus was net bij de deur aan gekomen en ik zag hem even aarzelen om de deur open te doen. Iets in mij wilde zich haasten om samen met hem de deur uit te lopen. Om te vragen wat er gebeurt was, en waarom hij zo vriendelijk tegen me is geweest. We waren 4 meter van elkaar verwijderd, ik kon het nog halen als ik mijn pas een klein beetje versnelde. Maar ik was te laat hij deed de deur open en liep de ziekenzaal uit.

Draco
Ik voelde haar blik op me rusten terwijl ik de fles aan nam van madam pleister. De vloeistof was zalig geweest, ik voelde me meteen stukken beter. De vloeistof was warm en romig geweest meteen was mijn lege maag gevuld. Ik stond sterker op mijn benen en had meer zelfvertrouwen gekregen. Ik was wel blij dat ik nog een dosis had mee gekregen voor morgen. Ik moest 24 wachten tot ik de rest van de drank mocht innemen. Ik wende mijn blik af van de fles met de roze vloeistof en keek recht in de ogen van Hermelien. Ze keek gesoleerd en haar wangen weden rood, ik glimlachte naar haar. Ik glimlachte naar mijn mooie meisje, ik kon er niets aan doen het gebeurde gewoon. Ik zag hoe ze vlug haar hooft draaide en naar haar voeten keek. Ik bedankte madam pleister en ze liep op Hermelien af. Ik probeerde te luisteren over wat er gesproken wert maar het was niet echt belangrijk. Gewoon dat ze weg mocht uit de ziekenzaal. Ik liep naar de deur dol graag wilde ik mijn pas vertraagd om samen met haar de zaal te kunnen verlaten. Ik aarzelde heel even aan de deur, maar ik bedacht me. Nu was het geen goed idee om met haar te spreken. De nieuwe gedachten zaten nog maar net in haar hooft. Ik zou haar beter nog heel even met rust laten tot ze zeker volledig hersteld was. Ik liep de ziekenzaal uit en de gang op. "Malfi-Draco" het was Hermelien ze riep je na. Ik stond meteen stil en draaide me langzaam om. Daar stond ze een beetje ongemakkelijk naar me te kijken ze friemelde aan haar rok en wist niet wat ze moest zeggen. Ja, het soort kwam een beetje verbaast uit mijn mond, ik wist niet goed hoe ik moest reageren. "Ik, ik vroeg me af of ik je wat school onderwerpen kon uitleggen" stamelde ze. Ik was zo verast door haar vraag dat ik niet goed wist hoe ik moest reageren. "Ik heb het gevoel dat ik heel veel gemist heb dit jaar. En Harry en Ron zijn niet bepaald mee met school"
Zij Hermelien haastig. Ik knikte kort, tuurlijk wilde ik haar helpen. Maar dit was helemaal niet de manier waarop ik terug contact met haar wou.

Een half uur later.
Ik kon het niet geloven, ik kon het echt niet geloven. Voor me in de bib zat Hermelien mijn notities over te schrijven, ik begreep er niets van. Hoe kon het dat ze me plots niet meer hate? Mijn hand was ik het flesje met onze herinneringen gesloten dat in de zak van mijn gewaad zat. Het gaf me hoop, hoop op een normaal leven, hoop op een betere toekomst. Hermelien schraapte haar keel "dus Malf-Draco" ze nam een korte pauze terwijl ik op keek van een boek. "Hoe komt het dat je plots zo aardig tegen me bent?" Hoe moest ik hier nu op gaan antwoorden, ik kon niet zeggen dat ik al zo lang gevoelens voor haar had. Nee dat zou te snel zijn ik wilde haar niet afschrikken. Hoe komt het dat jij mij plots om hulp vraagt. Ja dit was een simpele zin, want zij dacht dat ik nog steeds gemeen was. Ik zag een frons op haar voorhoofd verschijnen "ik weet het niet het gebeurde gewoon." Ik zag er het nut niet van in om je te pesten, antwoorde ik snel. Ze keek me aan en glimlachte, oooo die lach wat had ik het gemist. Een warm gevoel begin zich te verspreiden door mijn lichaam. De rest van de middag spraken we niet echt veel. We zaten gewoon aan een tafeltje huiswerk te maken in de bib. En paar mensen die voorbij liepen vooral Griffoendor's keken me vuil aan maar het kon me niets schelen. De enige woorden die ik en Hermelien uitwisselden gingen over school dat was meer dan genoeg voor mijn. Ik keek op mijn horloge het was al 17:55 wat was de tijd snel voorbij gegaan. De bib zou over 5 minuten sluiten. Ik schraapte mijn keel, Hermelien ik denk dat het tijd is om te vertrekken. Ze zo danig snel op van haar boek dat haar krullen voor haar ogen vielen. "Ooo is het al zo laat" we hadden de hele zaterdag middag in de bib gezeten. Ik hoorde twee paar voetstappen zeer snel door de bib lopen "Lien?" Het was Harry. Buiten adem stopte hij bij ons tafeltje ook Ron kwam er bij staan. "Madam-madam pleister zij-zij dat je weg was" Harry hijgde nog steeds van het lopen. "We-we hebben je overal - gezicht" vervolgde Ron die ook buiten adem was. Ron en Harry omhelsden haar en vroegen of alles oké met haar was. Ze knikte even kort en keek over hun schouders recht naar mij. "Kom mee" het was rond die haar uit haar doel trok "ja" zij Harry die hem hielp. "Het is bijna tijd om te eten en jij moet echt iets eten" zij Ron terwijl hij haar voorzichtig mee lootste. Hoe kon ik nu zo stom zijn, ik had er aan moeten denken om haar eten te geven. Tuurlijk moest ze eten ze was een hele dag en ochtend buiten westen geweest. Harry kwam wat dichter bij me staan "zijn jullie terug samen?" Vroeg hij voorzichtig, ik zuchtte neen. Ze vroeg me gewoon of ik haar kon helpen met de lessen om dat ik ook toevallig in de ziekenzaal was. Harry Lech de een hand op mijn schouder "wel alvast bedankt om die last van onze schouders te nemen" met die woorden liep hij achter Ron en Hermelien aan.