Mijn duistere geheim (dramione)

Hooftstuk 34

Hermelien.
Professor Anderling liep helemaal meer tot de ziekenzaal. mijn hooft bonkte vreselijk. En herinneringen van de afgelopen jaren schoten door mijn hooft. Beelden van Harry en Ron. Maar ik kon niets plaatsen waneer ze gebeurt waren. Zelf de herinneringen van mijn eerste jaar op zwijnstijn lekker precies gisteren. Mijn kindertijd schoot door mij hooft. Het was onmogelijk dat ik dit nog kon weten. AUW een nieuwe pijn scheut schoot door mijn hooft. Mensen op de gang staarden naar mij en professor Anderling. Eindelijk was de deur van de ziekenzaal in zicht. Ik kon niet wachten tot ik iets tegen de pijn zou krijgen. Madam Pleister deed de deur open. Ze keek ons met grote bezorgde ogen aan. Vlug liep ze mee naar een bed dat achterin de zaal stond. Met behulp van professor Anderling en madam Pleister ging ik op het bed zitten. Ik lach op mijn rug op een bed inde ziekenzaal. Mijn lichaam voelde zwaar aan en mijn hooft bonkte. Mevrouw Pleister ging langzaam met haar toverstaf over mijn lichaam heen. Professor Anderling stond naast het bed en keek bezorgd. Ik snapte er niets van. Ja de hoofdpijn was erg, maar het was niet de eerste keer sins ik op Zwijnstijn zat dat ik erge hoofdpijn had. Meestal moest ik een drankje drinken en een uurtje blijven liggen. En nu was iedereen zo over bezorgd. Ook professor Sneep kwam de ziekenzaal binnen.  Ik wilde overijld gaan zitten toen hij naast Anderling ging staan. Ik begreep er niets van. Al dit gedoe voor een hoofdpijn. Het moest niet gekker worden. Anderling zij iets tegen Sneep. Sneep knikte en keek me strak aan. Toen ging de deur weer open. Nu kwam het schoolhoofd ook nog binnen. Wat was er aan de had. Ik ging recht overeind zitten om een uitleg te vragen. Maar ik kon niet bewegen. Perkamentus vergrendelde de deur en liep haastig op mijn bed af. Hij nam Anderling, Sneep en mevrouw pleister mee naar het kantoortje in de ziekenzaal. Er schoten verschillende gedachten door mijn hooft geen. Zou iemand mij vergiftigt hebben? Maar wie dan, en waarom zou iemand zo iets doen. Meschien op Harry in de war te brengen nu de laatste opdracht in zicht kwam. Of meschien was dit voor de laatste opdracht, net als de vorige keer dat ik betoverd werd om onderwater vastgebonden te worden. Dat zal het zijn. Zo meteen zouden de rest wel binnen komen en betoverd worden. De deur van het kantoortje ging terug open. De professoren kwamen terug rond mijn bed staan. Perkamentus boog zich over mij geen. Juffrouw griffel, we gaan u nu inslaap brengen en kijken wat er aan de hand is. Voor ik kon protesteren voelde ik zijn toverstaf tegen mijn voorhoofd drukken. Alles werd wazig en ik voelde mezelf weg draaien.

Draco
Ik stond voor de deur van de ziekenzaal met Hermelien haar tas voor me op de grond. Ik wilde naar binnen gaan en naast haar bed zitten, haar hand vasthouden en zachtjes over haar gezicht vrijven. Maar stekje voor dat ze wakker word en weer begint te flippen. Het zou me te veel pijn doen om dat weer te moeten mee maken. Meschien zette ik de tas beter gewoon voor de deur, dan zou iemand hem wel binnen zetten. Ik hield de tas nog even stevig vast. Oo dit moest er stom uit zien. Vlug zette ik de tas op de grond en liep snel door. De bel was al gegaan dus ik moest vlug naar toverdranken. Sneep zou niet blij zijn dat ik te laat was.

Voorzichtig opende ik de kerker deur van het toverdranken lokaal. Meteen draaide iedereen zijn hooft om. Er was nog een plaats vrij naast Harry, hij zat gelukkig op de laatste rij. Stilletjes pakte ik mijn boeken en ging naast Harry zitten. Ik had hem niet meer gesproken sins Hermelien alles vergeten was. Hij en wezel liepen me gewoon voor bij. Soms haf Harry me wel een medelevende blik als hij me naar Hermelien zag kijken, maar dat was ook het enige. Hij schoof een stuk perkament naar me toe. Er stonden aantekeningen op. Dankbaar nam ik het perkament aan en begon het vlug overgeschreven. "Waar was je" ik keek op mijn mijn blad. Ik aarzelde even of ik het zou vertellen. Harry herhaalde zijn zin nog eens "waar was je Draco" ik legde mijn ganzen veer neer en keek Harry aan. Hermelien fluisteren ik zachtjes. Harry keek me met bange en verwarde ogen aan. "Wat is er met Lien" siste hij tussen zijn tanden door, zo dat Sneep ons niet zou horen. Ze kreeg daarnet vreselijke hooft pijn, en professor Anderling heeft haar naar de ziekenzaal gebracht meer weet ik ook niet. "Ben je niet mee gegaan dan?" Neen Harry, ik heb haar spullen ingepakt en voor de deur van de ziekenzaal gezet. Harry wilde weer reageren maar Sneep was hel voor. "Potter" zijn stem klonk ijzig. Harry dook in elkaar toen een regen van krijtjes op hem af kwam. "50 af voor Griffoendor wegens niet opletten in de les" alle zwaderaars begonnen te gniffelen. En de Griffoendors keken verontwaardigt en boos naar mij. De rest van de les verliep zo aks gewoonlijk.  Sneep trok nog ongeveer 100 punten af van Griffoendor en gaf zwadderig er nog een hoop bij. Na de les zag ik Harry en wezel in de richting van de ziekenzaal lopen. Ik wilde met ze mee gaan. Maar dat was onmogelijk. Langzaam liep ik naar de leerlingen kamer van zwadderig. De mouw van mijn gewaad rook nog naar Lien haar parfum. Ik moest het maar snel laten wassen. Hoe sneller ik haar vergat hoe beter. Voor mij en voor haar.

Perkamentus
Ik wist niet wat ik moest doen. Dit was een ramp. Haar hooft stote de nieuwe herinneringen af. Maar ik moest haar bevrijde van haar vader. Marten Velijn mocht haar leven niet kapot maken. De laatste week was ze terug gelukkig geweest als Hermelien Griffel en ik wilde dat zo houden. Albus, Minerva's stem trilde. Wat moeten we doen straks verdwijnen alle herinnering uit gaar hooft en is ze niets meer waart, ziek voor het leven. Ik keek haar aan door mijn halvemaans brilletje. Minerva begon ik, denk je echt dat ik dit kind aan haar lot over zal laten. Ik heb gezworen dat ik haar zal reden van heer Voldemort en dat is wat ik ga doen. Ze knikte maar zag er niet echt overtuigd uit. "Ik moet terug naar de les, hou me op de hoogte" met die woorden brede ze de ziekenzaal uit. Ik bleef achter met madam pleister. Ik heb een sterke slaapdrank nodig, zij ik haar. Madam pleister knikte en liep vlug naar haar kantoortje. Uit mijn mantel haalde ik een aantal glazen flesjes. Het zou een poosje duren voor ik alle valse herinneringen terug uit haar hooft had weg gehaald. Dan zou ik ze weer allemaal controleren en op orde zetten. Ondertussen kon haar lichaam wat uitrusten. Meschien had ze gewoon wat langer moeten herstellen.