Mijn duistere geheim (dramione)

Hoofdstuk 20

Sorry dat ik zo la,g niet geschreven heb. En sorry dat het een kort hoofdstuk is. Maar ik ven al bezig aan het volgende veel lees plezier.

Draco.
Geluidloos sloop ik door de donkere gangen van Zweinstein. Aan mijn toverstok scheen licht zo dat ik kon zien waar ik mijn voeten neer zette. Enkele portretten keken me boos aan. Maar het kon me niets schelen. Mijn oog viel op mijn horloge. Het was 03:15 de woorden van Sneep bleven door mijn hooft spoken. En nu was ik omweg naar de ziekenzaal midden in de nacht. De hele avond zat ik al met Hermelien in mijn hooft. Ik moest haar zien ik moest uit haar mond horen dag alles oké was. Na een paar minuten die wel eeuwig leken te duren stond ik in de grote hal. Nu alleen nog de marmeren trap op en dan was ik bij de ziekenzaal. Ik was zo blij dat de trappen in Zweinstein niet konden kraken. Heg was akelig stil in het slapende kasteel. Op een paar huiselven na die de trap aan het boenen waren. Ik wilde vlug door lopen he weet maar nooit dat ze he verklikken of zo. Maar tien viel mijn oog op een huiself die wel heel merkwaardige kleding droeg. Verschillende sokken een muts maar wat het meest op viel was de kastanje bruine trui. Ik wist dat Hermelien er ook een had. Het was een wemel trui zo als zij het noemde. De moeder van wemel makte er elk jaar één voor ieder van haar kinderen plus Harry en Hermelien. Maar wat deed een huis elf me die trui aan. Ik besloot om iets dichter te gaan kijken. Tot mijn grote schrik keek ik recht in de grote ogen van Dobby. Hij keek me ongelovig aan en viel van schrik een paar treden naar beneden. Hij krabbelde vlug overeind met een betje hulp van mij. Ik herinnerde me nog goed hoe hij voor me zorgde. Hij was mijn beste vriendje geweest toen ik nog klein was. Tot mijn vader me verbood om nog met onze huis elf om te gaan. Ik deed gemeen tegen Dobby als mijn vader in de buurt was. Maar we hadden altijd goed kunnen opschieten. Ik had hem niet meer gezien sins hij vrij gelaten was. Toen haatte ik Harry nog meer. Hij had mijn enige vriend van me afgepakt. De enige waar ik in de zomer mee kon praten. Voorzichtig ging ik op de trede naast Dobby zitten. Ik wast die dat jij op Zweinstein werkster. Mijn stem klonk stil. Donny glimlachte. Ik werk hier al een paar weken meneer Draco. Hij wees trots naar zijn afschuwelijke kousen. De ene was Mostert geel en de andere was fel paars. Gekregen van Harry Potter en zijn vriend Ron welel. Ik was even let stomheid geslagen. Wist Harry dat je hier was dan. Ik voelde me een klein beetje gekwetst. Waarom wist Harry dat hij hier was en ik niet. Dobby keek me vrolijk aan. Juffrouw Hermelien heeft me gevonden in de keukens. Ze kwam tegen de andere huiselven zeggen dat ze betaalt moesten worden en vakantie moesten krijgen. Dobby verdient 1galjoen per week en krijgt 1dag vakantie per maant. Hij keek trots. Juffrouw Hermelien vont het te winning maar Dobby hout meer van werk dat van vakantie. Ik wist niet wat ik moest zeggen. Dobby zou graag verder praten meneer Draco. Maar ik moet verder werken. Ik knikte langzaam. Geen probleem Dobby ik moet trouwens dringend ergens geen. Zou, zou Dobby eens op bezoek mogen komen meneer Draco. Ik glimlachte breed. Waneer je maar wil Dobby ik gaf hem een vlug omhelzing. Wat er raar uitzag. We waren even grond toen ik hem voor de laatste keer een knuffel gaf. Dobby ginge terug aan het werk en ik liep verder naar de ziekenzaal.
Opgelucht opende ik de grote deur waar de ziekenzaal achter lag. Het maanlicht viel uit de hoge ramen en scheen op de bedden. Voetje voor voetje schuivende ik naar het bed waar iemand in lag. En het moet Lien wel zijn want al de andere bedden waren perfect opgemaakt. Ik durfde bijna geen adem te halen terwijl mijn ogen strak gericht waren op de deur waar madam pleister haar kantoortje was. Er stond een stoel en voorzichtig zette ik hem dichter bij het bed. Haar hand lag slapjes naast haar slapende lichaam. Voorzichtig nam ik haar hand op en kuste hel teder. Vol hoop keek ik naar haar prachtige gezicht. Ik wilde met haar praten. Het leek wel weken geleden dat ik haar stem gehoord had. Ik zag hoe ze haar ogen opende. Een golf van oplichting overspoelde me. Ze knipperde met haar lange donkere wimpers. De kringen rond haar ogen waren donker en haar bruine ogen stonden moe en triest. Maar haar lieve glimlach zorgde er voor dat de een gelukkig gevoel verspringen in mijn buik. Hey, haar stem klok zwak en schor. Ik gaf een kneepje in haar hand. Het maanlicht verlichte haar prachtige maar witte gezicht. Voorzichtig boog ik voorover om haar een kus te geven. Haar lippen voelde koud kouder dan de stenen vloer. Alles ik oké Draco zij ze zachtjes toen mijn liepen de hare los lieten. Wil je bij me blijven. Haar grote gogen keken me smeekent aan. Een warm gevoel overviel me weer. Ik hief het dekbed op en ging naast haar liggen. De bedden waren smal maar aks ze half over me heen lag lukte het best. Ik voelde hoe ze in slaap