Mijn duistere geheim (dramione)

Hooftstuk 40

Ik wil jullie al even waarschuwen dat dit het laatste hoofdstuk van dit boek ik. Maar treur niet boek nummer 2 staat al voor jullie klaar. Met een hoop nieuwe inspiratie. Xx
————————————————————————
Draco
Het was muis stil in de grote zaal iedereen keek bedroeft of angstig. Voldemort was terug en nu wist iedereen het. Harry was op een haar na ontsnapt uit zijn klauwen. Ik was blij dat hij niet dood was voor Hermelien ik zou haar verdriet niet kunnen aanzien. Carlo Kannenwasser was dood en er ging een zwaar verdriet over de school heen. De pijn was van de Huffelpuf tafel af te lezen. Mijn ogen zochten naar Hermelien, het duurde een tijdje voor ik haar gevonden had. Haar haar was warrig en haar ogen rood. Een steek van pijn schoot door mijn lichaam. Ik wist wat er zou gebeuren, ik had dit kunnen stoppen. Ik had naar Perkamentus kunnen gaan en het toernooi tegen houden. Hermelien draaide haar hooft en keek recht in mijn ogen. Ze had duidelijk veel gehuild. Ook Harry die naast haar zat zag er niet goed uit, ze had een arm rond zijn schouders geslagen. De pijn was van haar gezicht af te lezen en ik wilde haar troosten en haar vast houden. Diep vanbinnen was ik blij dat ze niet meer wist dat Voldemort haar vader was. Ik voelde al zo veel pijn en schuld, ik kon me niet voorstellen hoe zij zich zou voelen. We hadden elkaar de laatste maand bijna niet gesproken. Ik had vele avonden wakker gelegen met mijn gedachten dicht bij haar. Ik scheurde mijn blik los van het tafereel, ik wilde haar troosten. Het afscheid voor Carlo was voor bij voor ik het wist. Een paar mensen waren opgestaan en hadden de grote zaal al verlaten, anderen zochten troost bij elkaar in kleine groepjes. Bijna alle Hufelpufs waren verdwenen naar hun leerlingen kamer samen met professor Spruit. De andere afdeling's hoofden waren gevraagd om te blijven voor als iemand iets nodig had. Mijn blik ruste terug op Hermelien, Ron was net opgestaan en Harry volgde zijn voorbeeld. Ook Hermelien kwam overeind en de drie liepen in stilte de grote zaal uit.

Hermelien
Harry, Ron en ik hadden de grote zaal verlaten en wasten op weg naar de toren van Griffoendor. Toen we professor Perkamenten tegen kwamen, hij kwam Harry waarschijnlijk weer halen voor één of ander gesprek en ik vond dat geen slecht idee. Harry kropte wijn gevoelens op en het was goed dat hij met professor Perkamentus kon praten over alles wat er gebeurt was. "Meneer Wemel, juffrouw Griffel zouden jullie even met me mee willen komen?" Perkament sprak met een vriendelijke stem, maar zijn ogen waren dof achter zijn halvemaans brilletje. Als je goed naar hem keek zag je dat er wat lijnen op zijn voorhoofd wasten bij gekomen. Maar wie kon het hem kwalijk nemen, de stres en bezorgdheid had vele professoren aangetast. Professor Anderling zag er plots 5 jaar ouder uit en professor Spruit Haar normaal gesproken volle wangen wasten lichtjes ingevallen, zelf professor Sneep zag er bleker uit dan normaal. Ik en Ron keken elkaar vragend aan. Maar Perkamenten had zig al omgedraaid om in de richting van zijn kantoor te lopen. Vlug namen we afscheid van Harry en volgden hem. Ik kook om en zag dat Harry gewoon was blijven staan. Ik voelde me echt schuldig om hem achter te laten, hij zag er zo verdwaald uit. Ik hoopte dat iemand die hij leuk vond zou passeren en hem mee zou nemen naar de leerlingen kamer. Ik en Ron moesten onze pas versnellen om professor Perkamentus bij te kunnen houden. Ik vroeg me echt af hoe hij zo fit kon blijven aan zijn leeftijd, ook al wist ik niet echt hou oud hij was. Ik keek om me heen toen we op één van de bewegende trappen stonden. Zelf de portretten zagen er vreselijk uit. Vele waren leeg en hadden troost gezocht bij hun buren. De geschilderd heksen huilden in grote zakdoeken en de tovenaars staarden dof voor zig uit. Ook de vesten in de school zweefden wat doel loos rond. De dikke monnik was ook samen met de rest van huffelpuf naar hun leerlingen kamer gegaan. En zelf Foppe had geen grappen uitgehaald hij had voor de gelegenheid zijn oranje muts proberen zwart gespoten met een spuitbus. Dit was natuurlijk niet gelukt en hij had een behoorlijk bende gemaakt. De gag op de 5de verdieping zat vol zwarte verf vlekken. Vilder had zelf nog de moeite niet gedaan om het op te kuisen. Toen ik en Ron het kantoor van Perkamentus binnen liepen zagen we dat Ginny, Fred en George er ook waren. Ze stonden heel dicht bij de open haard wat ik nog al vreemd vond. Toen we binnen kwamen zette George een paar stappen opzij zo dat we er bij konden gaan staan. In de haart lagen de hoofden van meneer en mevrouw Wemel. "Zo" begon Perkamentus en hij toverde een paar gemakkelijk stoelen rond de haard heen. "Zal ik wat tee en koekjes laten brengen?" Iedereen knikte en ging zitten. Ik moest zeggen dat de stoelen zeer comfortabel waren, het zachte fluweel voelde zeer aangenaam. Perkamentus zwaaide met zijn toverstok en er verscheen een dien blad op het tafeltje. Zes tee tassen verschenen met een plop ent geluid voor ons, met de warme vloeistof er al in. Ik en Ron keken elkaar weer vragend aan, ook viel mijn blik op George. De tweeling was ouders dan ons dus meschien wisten ze wat meer. Maar hij haalde zijn schouders op een schudde lichtjes zijn hooft. Ik verschoof mijn blik terug op Perkamentus en zag dat hij ook was gaan zitten. "Ik zal beginnen bij het begin, jullie weten dat Voldemort terug is gekeerd. Ik vermoed dat jullie, de mensen die het dichtst bij Harry staan even veel in gevaar zijn al Harry zelf. Daarom heb ik samen met Molly en Arthur beslist dat jullie in veiligheid gebracht moeten worden door de Orde van de feniks." Iedereen keek Perkamentus met grote ogen aan, wat was de orde van de feniks? Perkamentus vervolgde zijn verhaal na dat hij een slok van zijn tee had genomen.

"De Orde van de Feniks werd opgericht door mezelf, toen Heer Voldemort langzamerhand aan macht kwam. Ik wist natuurlijk al lang dat hij gevaarlijk kon zijn, maar ik had nooit een oorlog verwacht. Ik richte de Orde op om krachten te verzamelen, om de nodige inspanningen te kunnen leveren die nodig waren om Voldemorts bedreigingen en krachten te laten afnemen. Vele tovenaars en heksen sloten zich al snel aan. Zo al Arthur en molly, Lilly en Jams, Lies en Frank de ouders van Marcel en vele anderen. Schouwers van het Ministerie van Toverkunst sloten zich al snel aan bij de Orde, weliswaar in het geheim, zodat ze de Duistere Zijde beter wisten te benaderen.
Ik heb dus besloten om de orde op nieuwe op te richten. Sirius heeft het huis dat hij geërfd heeft open gesteld als hooft kwartier. Het huis in beschermd en ik ben de geheim houder. Arthur en Molly zijn er al samen met Sirius. Jullie zullen er de zomer door brengen. Ik weet dat het moeilijk kan worden maar het zijn de nodige maatregelen. Het is een groot huis dus ik hoop dat iedereen er zijn weg kan vinden en dat jullie het wat gezellig kunnen maken. Er is wel nog 1 iets zeer belangrijk. Harry mag hier niets van weten. Hij zal later in de zomer overgebracht worden maar het is belangrijk dat hij bij zijn oom en tante is. Ik kan jullie niet vertellen waarom jullie zullen mij gewoon moeten vertrouwen. Zo dra Harry weg is met zijn oom en tante van het Perón zullen leden van de orde jullie naar het huis begeleiden."

Perkamentus keek ons allemaal aan. Iedereen zag er een beetje verbouwereerd uit. Ik wist niet goed hoe ik me er bij voelde. Wat zou ik zeggen tegen mijn ouders. Ze zouden het nooit oké vinden dat ik niet haar huis zou komen. Ik wist dat Perkamentus ons wilde beschermen maar toch zou ik liever naar mijn eigen huis gaan deze zomer. Ik had zo veel zin om één's een wilde zomer te hebben. Ik wilde uitgaan in de dreuzel wereld waar ik was opgegroeid en ik wilde gaan kamperen. Het gaf me een heel verdrietig gevoel dat ik heel de zomer zou opgesloten worden in een out huis met de Wemels en Sirius. Niet dat ik ze niet leuk vond of zo de Wemels wasten zeer aangenaam gezelschap, maar ik wilde naar huis. Ik wilde leuke dingen doen en genieten van het mooie weer en de zon. Molly schraapte haar keel iedereen keek naar het haart vuur. "Ik weet dat het moeilijk zal worden maar we moeten er door. Ik zal er alles aan doen om iedereen een leuke zomer te kunnen bezorgen. Arthur en ik moeten nu gaan want het vuur zal bijna uitgaan. We zien jullie volgende week." Ik keek hoe de twee hoofden verdwenen uit het vuur. Mijn keel voelde zeer droog aan en de tranen prikten achter mijn ogen. Vlug keek ik naar boven en ik knipperde een paar keer.