The Sassy Girl Meets the Nerdy Boy

📖 79

Daniella's POV

Isang linggo.

Isang linggo na ang nakalipas magmula ng mangyari ang di inaasahan.

Limang araw na walang paramdam.

Mabuti na siguro yun para matulungan niya akong kalimutan siya.

Limang araw nadin akong hindi pumapasok at nag sa-sakit sakitan dito sa bahay.

Hindi makakain,hindi makatulog.

Pati magulang ko pinahihirapan ko.

"Baka naman may problema sa boy friend yan? Tanongin mo nga  ng malaman ko kung niloloko nanaman niya ako." Dinig kong tanong ni papa.

Wala na pa. Wala na akong problema kasi wala naman akong boy friend.

"Tumigil ka nga Eric,kita mong na mro-mroblema na anak mo pine-preassure mo pa." Saway ni mama.

Nandito nanaman sila sa kwarto ko. Kukumbinsihin nanaman nila akong bumangon kahit ayoko.

Hayop ka talaga,Lucas. Sana lang di mo maranasan 'tong dinadanas ko ngayon.

Kahapon nakipag kita ako kanila Nathalie. Hindi ko inaasahan na kasama niya si Tristan,pero okay lang. Wala nading saysay kung itatago ko pa ang sikreto na 'to.

I told them na fake lang ang lahat. Fake lang ang pag ka sweet,fake lang ang hawak kamay,panggap lang ang relationship namin.

In that way narealize ko,kapag nailalabas ko yung sama ng loob ko parang natatanggalan ako ng bato na mabigat sa dibdib.

Nung araw na sinampal ko si Lucas,pag uwi ko dito sa bahay sinundan niya ako. Kinukulit,mag papaliwanag daw siya.

Nakakatawa kasi para kaming mga bata. Malalaki na kami at alam ko kung ano ang tama sa mali. Alam ko ang totoo sa peke. Kaya wag niya na akong gawing tanga. Magpapaliwanag siya tapos ano? Mahuhulog nanaman ako? Tapos ipagpapatuloy ang katangahan?

Kalokohan.

"Anak bumangon ka muna diyan,may sasabihin lang ako."

I close my eyes and tears had fallen.

I hate being like this.

I hate making them suffer just because of me.

I hate my self.

"Wag ka mag alala,wala na yung papa mo umalis siya. May aasikasohin daw." Muling sambit ni mama.

I force my self to sit,para di na mapagod si mama kakapasunod sa akin.

It's not their fault but why are they suffering too?

Katangahan ko yun pero bakit pati sila nadamay?

"I won't judge you. Tell me what's your problem." Mahinahon pero may pag aalala ang tono niya ng pag sambit.

I didn't speak. I didn't say something.

Pakiramdam ko kasi pag nag salita ako baka humagulgol ako hanggang sa hindi na ako makahinga.

I just close my eyes while silently crying.

I've never wish to just die,para sa g*gong 'yun? No way! Okay nang magkamali ako once but not die for him.

"Is it about Lucas?"

The moment she said it agad akong napalinga sa kaniya.

How does my mom knows?

"I know how you felt,anak. Kahit hindi mo sa'kin sabihin,nararamdaman ko kasi nanay mo ako at parehas tayong babae and it's fine. Normal lang na dumaan ka sa stage na yan kasi sa buhay hindi pwedeng palagi kang masaya,mistake makes your life balance. Wala pang taong nakadanas na puro nalang masaya,na palagi nalang silang nasa taas. Lahat ng buhay ay balanse."