Bengü Işık.
Babam bana küçükken kızım senin adının anlamı ebedi, sonu olmayan demektir, demişti. İçime öyle bir dokunmuştu ki o an çocuk halimle ben sonsuza kadar yaşayacakmıyım yani, diye sormuştum. Babam gülerek oradan ayrılmıştı...
Aradan yıllar...
"Bir, iki, üç... Hadi ama yapabilirsin. Korkma." Babama korkuyla bakıyordum. Sudan korkuyordum. Ama babam beni denize getirmiş ve ona sardığım kollarımı çekmemi istiyordu. Dört yaşındaydım. Şimdi bana: Nereden hatırlıyorsun? diyeceksiniz. Ama insan korktuğu anılarını, acı dolu yaşadığı anılarını unutamıyordu. Bende bu anımı o kadar iyi hatırlıyordum. Antalya'ya tatile gitmiştik. Babam bana yüzmeyi öğretmeye çalışıyordu.
"Ufaklık. Şimdi tekrar üçe kadar sayacağım. Bırak ellerini. Yapabilirsin kızım. Korkma." Ağlamaya başladım. Kendi kendime teselli vermeye çalışıyordum.
"Yapabilirsin Bengü."
"Sen güçlü bir kızsın Bengü."
Babamın boynundaki ellerimi yavaşça bıraktım. Bir on saniye suyun üstünde durdum. Tek başıma.
"Aferin kızıma. Hadi bakalım şimdi ikimiz birden kulaç atalım." Sakin olmalıydım. Panik yapmamalıydım. Ama bu olmadı. Bir anda ayağımdan bir şey tutup beni suyun derinliklerine çekti. Ben daha ne olduğunu anlayamadan su ağzımdan içeriye girmeye başladı. Suyun altı karanlıktı. Hızla aşağı çekiliyormuş gibi hissediyordum.
Çırpınıyordum.
Sudan çıkmaya çalışıyordum. Ama beni çeken şey hem hızlıydı hem de kuvvetliydi. Çektikçe daha çok çırpınıyordum. Sanki beni kıyıdan uzaklaştırıyor denizin en dibine , en karanlık köşelerine doğru çekiyordu. O an anlayamamıştım. Ama şuan çok iyi anlıyordum. Beni kıyıdan uzaklaştıran, denizin en dibine, en karanlık köşelerine çeken şey; korkuydu.
Birinin beni sudan çıkarıp sahilin kumunayatırdığınıhatırlıyordum. Ama sonrasını hatırlayamıyordum. Bilincimi kaybetmiştim. Aniden uyandığımda başımda bir sürü insan toplanmıştı.
"Oksijen verin çocuğa!" gibi şeyler söylüyorlardı.
"Sedyeyi getirin. Suyu çıkartmamız gerekiyor. Çok fazla su almış!"
Gözlerimi bir kaç defa kırpıştırdım. Babamı arıyordum. Etrafıma bakıyordum. Konuşmak istiyordum. Ama ağzımı bile açamıyordum.
