Bengü Işık.
Babam bana küçükken kızım senin adının anlamı ebedi, sonu olmayan demektir, demişti. İçime öyle bir dokunmuştu ki o an çocuk halimle ben sonsuza kadar yaşayacakmıyım yani, diye sormuştum. Babam gülerek oradan ayrılmıştı...
Aradan yıllar...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Bu hikaye karanlıkta kalmış, yolunu aramaya çalışan ya da umudunu kaybeden herkese gelsin..."
---
15. Bölüm: ATEŞ VE BUZ *Elbet bir gün... Ateş ve buz... Sen ve ben.
Sıcak ve soğuk.
Türk dili ve edebiyatında bulunan iki zıt kelime.
Dünyadan geçmiş olan bir kadının; hayatında var olan iki kelime.
Birbirinden farklı anlamlar taşıyan; iki zıt kelime.
Bu iki kelimeyi ögrendiğim o anı hatırlıyorum. Bir sobanın başındayım. Lakin soğuk. Buz gibi. Aynı dışarısı gibi. Aylardan Ocak. Sabah vakitleri. Yalnız daha güneş bile doğmamış. Sokaklar köhne ve ıssız. Tek bir insan silüeti bile yok. Hayvanlar ise ortalıkta görünmüyor.
Soğuk sobanın başından kalkıp minik adımlarla pencereye doğru ilerliyorum. Evin içine azda olsa gece ışığı giriyor. Ama bu odanın içinin karanlık olmadığını göstermiyor. Perdenin arkasına bakıp bakmamakta tereddüt ediyorum.
Küçük bir kız çocuğu.
Korkuyorum.
Her yer sükût içinde.
Sessizliği sevmiyorum.
Sessizliği seviyorum.
Yağmur taneleri direk başımızın üstündeki cama vuruyordu. Gök gürlüyor, şimşekler çakıyordu. Hava karanlıktı. Barış'ın gözleri kapalıydı ama uyumuş muydu bundan emin değildim. Elleri ellerimden bi' an olsun ayrılmamıştı. Kalbim hâlâ ama hâlâ çok hızlı atıyordu. Uyumak istiyordum. Gözlerimi kapatıyordum lakin tam o anda gökyüzünde bir gök gürültüsü kopuyor ve bu da gözlerimi korkuyla açmama neden oluyordu.
Uyuyamıyordum ve ayrıca çok susamıştım. Üzerimdeki pikeyi kaldırdım. Ben burdan nasıl çıkacaktım? Bu karanlığa rağmen etrafıma bakındım, geldiğim yönden çıksam iyi olurdu. Diğer tarafta olan merdivenler merakımı her ne kadar celbetsede şuan kaybolmak istemiyordum. Geniş alandan dar alana doğru geçtiğimde bir kaç basamak aşağıya doğru indim.
Kapı kapalıydı.
Aslında tam olarak bu bir kapı değildi. Kitaplıktı. İttirsem açılır mıydı? Elimle kitaplığa doğru yaslandım. İttirmeye çalıştım olmadı, yana doğru ittirdiğimde ise yine açılmadı. Zaten ellerimde acımıştı. Çok fazla mı güç kullanmıştım? Oflayarak elimle duvarı yoklamaya başladım. Eğer bir düğme ya da çekeceğim bir kol varsa bu kitaplığı hareket ettirebilirdim.
