Bengü Işık.
Babam bana küçükken kızım senin adının anlamı ebedi, sonu olmayan demektir, demişti. İçime öyle bir dokunmuştu ki o an çocuk halimle ben sonsuza kadar yaşayacakmıyım yani, diye sormuştum. Babam gülerek oradan ayrılmıştı...
Aradan yıllar...
Mutlu olmak istediğiniz anılarınızı mı yoksa kötü anılarınızı mı hatırlıyorsunuz?
Aradan yıllar geçti.
Bir sürü anı birikti. Bir sürü hatıra birikti. Bir sürü sayfa birikti. Bu sayfalar çoğaldı.
Çoğaldıkça toplandı ve bir romana dönüştüler.
Bir sürü anılar, hatıralar birikti. Bu anılar, hatıralar çoğaldı.
Çoğaldıkça toplandı ve kamburuma yük oldular.
Bazıları iyiliği ile yük oldu, bazıları kötülüğü ile yük oldu.
Bir kitapçıdayım. Tozlu raflardaki kitaplar eskimiş ve yıpranmış. Köşede genç bir kız kitap okuyor, yaşlı bir adam ise raflardaki tozları siliyor. Genç kız beni görünce kafasını istemeyerek kitaptan kaldırıyor.
Silik bir tebessümle, "Hoşgeldiniz." diyor. Başımı bir kez sallıyorum.
"Ben çok yoruldum. Anılar ve hatıralar bana yük oluyorlar." diye ben istemeden kelimeler dudaklarımın arasından dökülüyor.
Kız gülümseyerek elindeki kalın kitabı bana uzatıyor. "Bu kitapta geçen hikaye genç bir kızın kaçırılma hikayesi. Yalnız sadece bununla ibaret değil." diyor.
Kitabın kapağına bakıyorum ve kızın uzattığı kitabı elinden alıyorum. Kitabın sayfalarında gözümü gezdiriyorum. Kitabı okuyacağım diyerek bir rafa kaldırıyorum.
Aradan çok uzun zaman geçiyor. Sonra kitabı hatırlıyorum. Tozlu rafımda bulup okuyorum. Aklım yıllar önceye gidiyor.
Genç kızın bana bu romanı verişi gözlerimin önüne geliyor. Bu romandaki ana karakterin o kız olduğunu yıllar sonra anlıyorum.
Sonra yine o kitapçıya gidiyorum. O yaşlı adam daha da yaşlanmış bir şekilde elindeki kitaba göz atıyor. O genç kızı arıyorum ama bulamıyorum. Sonra adama soruyorum.
"O kız..." diyor devamını getiremiyor. Artık daha emin oluyorum. O kız o kitabın baş karakteriydi.
Bende kendi romanımın baş karakteriyim. Yıllar geçince elime bu romanı alacağım ve hüzünle kendi hikayemi bir kez daha okuyacağım.
