Way Back Home

19

Alam ko na sa mga oras na ito ay natatanga na talaga ako. The news was like a hidden bomb that allof us were suprised when it exploded, unintentionally. Hindi ko na namalayan na bahagya ko na palang hinahawakan ang kuwentas na bigay niya sa akin kahapon lang.

The call was still connected so I had no choice but to speak a word, I tried to sound like someone he does not know. And obviously lied.

"This is Avabella's cousin, who are you?" my voice was shaking but I need to sound someone.

"Oh,"

"Sorry, your number was not registered. Might as call her, later."

"Wait, you sounded like her."

"She's still sleeping so, gonna end this call." iyon na lamang iyong pagpapamalaaman ko sa kaniya at dali dali pang ini-off iyong cellphone para hindi na iyon tumawag pa.

Ramdam kongg bumibigat na iyong hinga ko nang dahil sa kaba kaya nagmadali akong bumaba at kumuha ng tubig. Ininom ko muna iyon bago napagpasyahan na tingnan kong nandoon pa ba ang lalaki.

And yes, he was still there. Nakikita ko na siya dahil may lumalabas na na araw. May dala pa itong bulaklak sa isang kamay habang hawak hawak naaman nito ang kaniyang cellphone sa kabilang kamay, na para bang may kausap.
Akala ko ay aalis na siya nang magsimula ng pumatak iyong mga butil ng ulan mula sa itaas pero nakita ko lang itong nakatayo pa rin sa ilalim ng puno ng mangga habang nakatingin sa bntana ng kuwarto ko.

Hanggang sa biglaang lumakas iyong ulan. Nakokonsensya na ako sa tao kaya dali dali kong kinuha iyong payong ko sa lalagyan at mabilis na binuksan iyong pintuan.

Akala ko ay iyong magpapayong sa kaniya habang nandoon lang siya, naktingin kung saann wala ako. Pero agad kong nakita na may iisang babae na pinapayungan siya habang papasok na sila sa sinasakyan nilang sasakyan.

Gusto kong sabunutan ang sarili dahil sa ginawa kog katangahan pero hindi iyon natuloy ng biglaan kong nakita na naiwan niya iyong dala dala niyang bulaklak kanina na nasa ibabaw na ng mga damo. Unti unti na itong nababasa kaya hindi ko na inaksaya ang panahon kong kunin iyon.

Kahit iyon na lang, huwag na siya.

Ang dami kasing harang sa pagitan namin.

Kaya kahit iyong nahulog na bulaklak na lang galing sa kanya.

Nabasa pa ako nang pumasok ako sa loob. Hindi na ako muling dinalaw ng antok matapos iyong mangyari. Naligo na lang ako at naghanda, nagluto ng pang-umagahan at nagbihis na. Sinampal sampal ko pa iyong mukha ko tuwing natutulala ako sa nangyari. He ran with somebody. He was saved by somebody when it should had been me.

Matapos kong magbihis ay nakatanggap na naman ako ng tawag. Nagbakasakali akong siya iyon peroibbaiyong dumating. Hindi ko na sana iyon sasagutin pero nang makita ko ang mensahe dito ay iyong utak at puso ko na ang sumagot.

"Ma?" kinakabahan ko pang tanong kahit halos hindi ko na makilala pa ang boses ko.

"Avabella?" rinig ko galing sa kabilang linya bago pa ako makarinig ng iyakan doon.

"Nasaan po kayo?" iyon agad ang lumabas sa bibig ko.

Alam ko na hindi nararapat iyong tanong ko dahil sa una pa lamang, ay ako iyong lumayas, ako iyong nang-iwan. Hindi ko na namalayan hanggang sa agad na akong dumating sa binigay nitong lokasyon sa akin. Ibang iba na ito iyng dating bahay kung saan kami tumira dati. Kay pala noong napagdesisyonan kong magmasid dito ay hindi ko na sila nakita pa.

May naghintay na sa akin mula pa sa labas kaya mas lalong lumakas iyong tibok ng puso ko. Tapos marami pang tao sa loob na halos hindi ko kakilala.