Way Back Home

25

I couldn't move. My mind couldn't process everything. Lugmok na lugmok na ako mula sa kinahihigan ko simula nang magising ako. I blackout after hearing about their death. As my I could not process it.

Kinuha ko iyong nakakabit sa akin na oxygen at tumayo na rin agad. The next thing I knew, sinasabunutan ko na ang sarili at pinagsisipa ang kama.

Nurses immediately looked after  me as they tried to calm me down. I felt they injected something on me. Little by little, my vision started to become blurry and then everything went black.

Nagising na lamang ulit ako nang maramdaman kong may humahaplos na sa braso ko. Agad  namang sumagi sa isipan ko ang pagkawala ng kakambal at ama kaya hindi ko na ulit napigilan pang umiyak.

"Auntie, ang Papa ko." pag-iiyak ko pa na tila ba ay para akong bata na nagsusumbong tuwing inaaway ng kalaro.

Patuloy lang ito sa paghaplos ng braso ko habang pinapakalma ako.

"Kasalanan ko po 'to e, kung sana hindi na lang ako nagalit pa sa kanila. Paniguradong hindi ito mangyayari."

Hinayaan lang niya akong umiyak hanggang sa ako na lang iyong tumigil sa pag-iyak nang dahil sa pagod at kumalma na.

Hindi pa sana ako papaalisin doon sa ospital pero nadala lamang iyon ni Auntie sa kanyang pakikiusap kaya hindi nagtagal ay nakaalis na rin kami roon. Total wala na rin naman doon iyong katawan nina Trina at Papa.

Ni hindi ko man lang nalaman kung saan iyon dinala dahil wala na akong ibang kaalam-alam sa kanila. Kahit na pakiusapan iyong ospital ay hindi na rin namin iyong napilit pa.

Ipina-uwi ko na lang muna sila dahil balak ko pang maghanap hanggang sa hindi pa natatapos ang araw. Pinuntahan ko ang lahat ng embalsamador pero hindi ko nakita ang mga katawan nila doon.

Dinala na lang rin ako ng aking mga paa doon sa daan patungo sa amin nang mapatingin ako sa gawi ng isang gusali na kahit kailan ay hindi pumasok sa isipan ko.

I was already walking on the stairs when I was thinking to stop and just go home. But instead of going back, I continued walking on the stairs until I found myself in front of Namiel, who's eyes were bloodshot.

It couldn't move nor speak. We're just facing each other and waiting for someone to speak first.

"Sorry for your loss," he said.

I was fighting over myself if I should thank him or not. Knowing that it might be my fault that they died.

But minutes later, I thank him and we were in the arms of each other. Sobbing and crying. "It was all my fault." I blamed myself.

And for another time, I cried. He hushed me and made me stop blaming myself.

We were just sitting on their office, silently. He kept on glancing and his phone enter the door opened, releasing Rawl, who had his eyes red.

It was awkward but Namiel suddenly broke down and cried loudly. Creating the noise and stopping the awkwardness.

Gusto kong maiyak muli pero mas nangibabaw sa akin ang pagtawa dahil sa biglaang pag-iyak nito nang makita ang kanyang kakambal. Dinamayan naman ito ng kakambal kaya silang dalawa na naman iyong magkayakap.

I smiled bitterly. I wanted to do the same with my twin. Pero niloloko ko lang sarili ko, ngayon alam ko na hindi na 'yon mangyayari pa.

Kung kailan alam kung hindi na pwede pa.

Because I was left alone, again. This time, I could not see them again. Even the slightest possibility.

Sanay na ako e, pero nananaig pa rin iyong sakit at pagkadismaya sa sarili.