Way Back Home

32

Ps: Sorry, I lack understanding and research about the OB thingy. And promise to edit once I am done with this story. 

Hindi ko napigilang hindi makaramdam ng inis sa tono nito at pang-aakusa sa akin. I heard her husband's voice behind hers, scolding her.

"Babe, you can just simply ask her, no need to accuse."

She muttered her apology to him.

Hinintay ko itong humingi rin ng pasensya sa biglaang pagtanong nito sa akin gamit ang kakaibang tono pero wala akong narinig. Naiinis kong binaba ang tawag sa kanya at tiningnan na lamang ang aking social media accounts.

Kumunot ang noo ko sa mga nababasang panibagong balita. It's been weeks since I last had an issue and I just had one. Again. Mas lalong kumunot ang noo ko sa aking nakita.

Isa iyong litratong kasama ko ang aking kaibigang lalaki na modelo na nakahulod ang isang tuhod sa harapan ko. Nakatagilid ako sa kuha ng litrato kaya hindi masyadong kuha ang aking mukha. Pero may kaakibat itong litrato na pareho ang suot ko. Iyon 'yong araw na may ginawa kaming isang photoshoot kasama si Danes.

Hindi nagtagal ay nakita ko ang mensahe ng kaibigan ko sa screen.

Danes, my shoelaces tier. Lol:
Sorry, Ave.
I'll tell my manager to help me take down about that shit.
I'll talk to the press to tell them the truth as soon as possible.
I hope this won't be bad for the baby.
Lovelove.

Hindi ko na nasagutan ang kanyang mensahe nang narinig kong padabog na sinara ang pintuan.

I saw how angry he looks like. Sinipa pa nito ang kanyang gulong bago pumunta sa gilid nito. He pulled his hair, furiously. His jaw was clenched. Kuyom ang kanyang mga kamao at malakas na sumigaw. Hindi ko man narinig iyon pero nabasa ko ang lumabas sa kanyang bibig.

He cursed loudly and frustratedly.

And I suddenly felt a pang in my heart as I saw him frustrated.

Tumingala ako mula sa kinauupuan upang mapigilan ang paglabas ng luha sa aking mga mata. Kinuha ko ang aking suot na sombrero at ginulo ang buhok. Huminga ako nang malalim hanggang sa napakalma ang sarili.

Nang tingnan ko siya pabalik ay nakita ko siyang nakaupo sa gilid ng daan habang nakatago ang kanyang mukha sa mga tuhod. Muling bumalik ang aking pagka-emosyonal sa nakita pero pinilit kong magpakalakas ng nagsimula ng umambon.

Muli kong sinuot ang aking sombrero at inayos ang pantakip ko ng mukha bago ako lumabas sa kanyang kotse.

Parang natutulos ang aking mga paa sa bawat hakbang ko. Nasasaktang baka ito na ang huling panahong makausap at mahawakan siya ng mahigpit bago ko siya tuluyang bitawan.

Our love for each other created us too much pain. That instead of healing each other's wound, we tore it apart even more. That is why we needed to end what something we had in between, in able to let go of the pain. To be free from pain.. to be free from each other.

Mapakla akong natawa sa sarili habang iniisip ang pinagdaanan naming dalawa. Puro sakit at hinanakit lamang ang dumadaloy sa aking isipan.

"Rawl," pagtatawag ko sa pangalan niya.

Unti-unti niyang itinaas ang tingin hanggang sa mapunta ito sa akin. Pulang-pula ang kanyang mga mata at nagmumugto sa pag-iyak.

"Bing," ani niya na parang maiiyak muli.

I froze when I heard him using our endearment for each other before. It pained me that it has a different effect now. Because I used to feel the butterflies in my stomach but all I could feel right now is pain and desolation.