SOULMATE™ H.S. Greek fanfiction| Copleted #Wattys2016

Chapter 24: Diana

ISABELLA'S POV

Σήμερα είναι το περιβόητο πάρτυ του φίλου τους στο μεγάλο σπίτι του, όπως ενημερώθηκα. Δε ξέρω αν πρέπει να είμαι ενθουσιασμένη ή όχι, βασικά δεν τον έχω γνωρίσει καν και θα παρευρεθώ εκεί σαν ποιος; Ο Χάρρυ επιμένει πως πρέπει να είμαι εκεί και να μη μείνω μόνη σπίτι τους όπως το πρότεινα, αλλά δε σηκώνει κουβέντα. Ο Μάικλ, ο φίλος τους θέλει κι εκείνος να με γνωρίσει, αν και δε το πιστεύω πως έχει γίνει κάτι τέτοιο.

Ο Χάρρυ βοηθάει τόσο πολύ στο να με κάνει χαρούμενη που βοηθάει τόσο όσο και να βρω την μνήμη μου, όχι πλήρως, αλλά αρχίζω να ανακτώ γεγονότα από τη ζωή μου. Τον θάνατο του πατέρα μου ας πούμε, θυμάμαι τη μέρα που μπήκα στη Κλινική και στο δικό του θάλαμο στην Εντατική, πρησμένο από τα χημικά κοκτέιλ που του έδιναν για θεραπεία, το κιτρινωπό του δέρμα και τη τελευταία του πνοή πριν εγκαταλείψει τις δυνάμεις. Πόνεσα πολύ εκείνο το βράδυ που το ονειρεύτηκα και ξύπνησα γεμάτη δάκρυα στο πρόσωπο και μούσκεμα στον ιδρώτα, ήθελα να κοπανήσω το κεφάλι μου στο τοίχο μέχρι να το ξεχάσω, προτιμούσα να μείνω μια ζωή στην άγνοια από το να μου έρχονται λυπητερές μνήμες.

Η δόκτωρ Γκονζάλες μου είπε πως είναι φυσιολογικό να έρχονται οι μνήμες που με στόχευαν και είχαν έντονο συναίσθημα για μένα, όπως τότε με τον Τζέιμσον εκείνη την ημέρα που τον είδα εντελώς τυχαία μέσα στα στενά του Λονδίνου σε μία πρωινή βόλτα με το Χάρρυ μετά το νοσοκομείο για τα καθιερωμένα. Με βοηθάει πολύ σε αυτό και του χρωστάω πολλά για το χαμένο κομμάτι του εαυτού μου, ακόμη δεν έχει ξεχάσει το συμβάν με το αυτοκίνητο Kαι οι τύψεις τον κυνηγάν ακόμη, τον λυπάμαι γιαυτό. Τον έχω ήδη συγχωρέσει από την ώρα που μπήκε στη ζωή μου α δε ξέρω πως θα τον βοηθήσω με αυτό εκτός από το να του δείχνω πόσο ευγνώμων είμαι για όλα αυτά που μου πρόσφερε και θέλω να συνεχίσω να είμαι στη ζωή του.

Το να κοιμάμαι στην αγκαλιά του κρυφά από όλους και να φεύγει νωρίς το ξημέρωμα είναι κάτι τόσο ανακουφιστικό το τελευταίο καιρό που στην αρχή ένιωθα αμηχανία και πως είναι λάθος να με αγκαλιάζει, αλλά την έχω ανάγκη αυτή την αγκαλιά όσο ι εκείνος να με προστατεύει όπως τον αντιλαμβάνομαι, δε θέλει να πάθω κακό από κανέναν και να μη λάβω ποτέ ξανά τέτοιο πόνο όσο νομίζει ότι μου πρόσφερε στο ατύχημα. Είναι ανακουφιστικό να νιώθω το άγγιγμα καλοσχηματισμένων χεριών του πάνω στα σημάδια από παλιές μου πληγές, σαν να με επουλώνει ψυχικά από το βραδινό μου κλάμα για το καρκίνο του πατέρα μου, χωρίς να μου μιλάει και να με παρηγορεί, μόνο άγγιγμα. Είναι τόσο προστατευτικός και ικανός να με κάνει χαρούμε νη μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου. Δεν με αφήνει να βγω στα φώτα τις δημοσιότητας κι αυτό είναι κάτι που πίστευα θα γινόταν γρήγορα.