SOULMATE™ H.S. Greek fanfiction| Copleted #Wattys2016

Chapter 35: Girl Almighty

Isabella's POV

"Ώστε εδώ έμενες.", μου λέει η Ελέανορ καθώς μπαίνουμε μέσα στο παλιό μου διαμέρισμα, πριν ζήσω με τον Χάρρυ. Ευτυχώς το ενοικιαστήριο υπήρχε ακόμη όταν τηλεφώνησα, δεν προτείμησε κανείς το γλυκό μου διαμέρισμα ευτυχώς μέχρι τώρα, εκτός από το mini Cooper μου, από ότι έμαθα το απέκτησε μία τρειμελής οικογένεια. "Ναί, αυτό είναι!", σήμερα είναι προπαραμονή Πρωτοχρονιάς και η Ελέανορ προτίμησε από το εορταστικά ψώνια να έρθει να γνωρίσει το διαμέρισμά μου, που επικρατεί ένα χάος από τότε που έφυγα και για να μου φέρει κούτες με πράγματά μου.

Ακόμη δεν έχω ανοίξει φυσικά τίποτα, έχω ξετυλήξει τα έπιπλά μου και χρειάστηκε ένα 24ωρο για συνδεθούν το ρεύμα με το νερό, ήταν οι χειρότερες ώρες τις ζωής μου, ακριβοπλήρωσα ένα ξενοδοχείο κοντά στο διαμέρισμα για να μην πεθάνω από το κρύο εδώ μέσα, σκεπτόμενη τις τελευταίες μέρες μακριά του.

Πέντε μέρες και ήδη μου λείπει, είμαι σκέτος ράκος χωρίς εκείνον κάτω από τα σκεπάσματα μαζί μου, να μην ακούω την αναπνοή του στο αυτί μου, τώρα πλέον έχει μείνει μόνο μία παραίσθηση πως νιώθω το άγγιγμά του στη μέση μου για να μπορώ να κοιμηθώ ήρεμη.

Φιάχνω καφέ και για τις δύο, όσο εκείνη παρατηρεί τη θέα έξω από το παράθυρο, καθισμένη στο προσκεφάλι του χακί καναπέ μου, αναμνήσεις πλυμμηρίζουν το μυαλό μου.

Μου λείπει η Μελίσα, η αγαπημένη μου αδερφή, η Αλι, η κολλητή μου, το Imperial πιο πολύ από όλα και τα χοντρά βιβλία της Ιστολογικής Ανατομίας που ξενυχτούσα για να γράψω καλά στις εξετάσεις του εξαμήνου. "Δεν είχα ιδέα πόσο όμορφη είναι η Τάβιστοκ και είσαι τόσο κοντά στην Όξφορδ, όλα τα καταστήματα στα πόδια σου.", βγαίνει στο χωλ βαδίζοντας αργά μέχρι το τραπέζι του φαγητού για να με συναντήσει, ακόμη θυμάμαι τη τελευταία μέρα μου εδώ μέσα, ήταν μαζί του, δεν μπορώ να ηρεμίσω ποτέ, όλα τον θυμίζουν, μέχρι και το διαμέρισμά μου.

Ξεφυσάω κουνόντας το κεφάλι μου περά δώθε και σερβίρω με τραμάμενα χέρια στη κούπα μου και στη δική της τον καφέ. Σερβίρω και μπισκότα αφγάν μαζί με το ρόφημα, το απόλυτο. Κοιτά τα μπισκότα και ορμάει όπως πάντα, αλλά αυτή τη φορά πιο λαίμαργη. "Θεέ, αυτά είναι σκέτη κόλαση.", τρώει και δεύτερο μουγκρίζοντας, είναι πραγματικάη δεύτερη καλύτερη απόλαυση από τότε που ήρθα στο Λονδίνο.

Περνάει ελάχιστη ώρα μέσα στην ησυχία, με τον Ελέανορ να τρώει από τα περσσότερα κι εγώ να χαζεύω την αγαπημένη μου κόκκινη κούπα μου τσιμπολογόντας από τα soft μπισκότα από τη καλύτερη πατισερί στη Τάβιστοκ. "Μας λείπεις.", ψυθιρίζει χωρίς να με κοιτάει και μου κόβεται η ανάσα. Κι εμένα μου λείπουν, πολύ και όλοι τους εκεί μέσα, όχι μόνο εκείνος.