SOULMATE™ H.S. Greek fanfiction| Copleted #Wattys2016

Chapter 28: Why Don't We Go There

Isabella's POV

"Άναψε το φωτάκι, Χάρρυ.", ψιθυρίζω και το κορμί μου πέφτει ακανόνιστα πάνω στο αφράτο πάπλωμα μου, μέσα στο ήσυχο σκοτάδι. Το φως στον τοίχο ανάβει και η απαλή του λάμψη φωτίζει όσο πρέπει τον χώρο του δωματίου μου.

Το κορμί του στέκεται κοντά μπροστά στο γραφείο μου και τα χείλη του μου χαρίζουν ένα χαμόγελο που μου κόβει την ανάσα πριν βγάλει με μία κίνηση το παντελόνι πάνω από τα πόδια του, αφού ξυλίσει τη λεπτή καφέ ζώνη που περικυκλώνει τη μέση του.

Το μποξέρ του τον καλύπτει τέλεια αποκαλύπτοντας ένα μικρό φούσκωμα ανάμεσα από τους 2 μηρούς του. Το μπλουζάκι του φεύγει από το κορμό του με τη βοήθεια των δύο χεριών του που οι κινήσεις του επιτρέπουν τους μυς να κινούνται και να διαστέλλονται με τελειότητα.

Προσπαθώ να κοιτάξω αλλού μα δεν μπορώ να το κάνω, είναι σαν να με μαγνητίζει αυτό το θεϊκό του κορμί που και μόνο στη θέα του με κάνει να νιώθω ρίγος σε όλο μου το σώμα και να κοκκινίζω ταυτόχρονα, αυτό μου κάνει, με κάνει να νιώθω, να νιώθω ζωντανή κι όχι σαν κούκλα που τις κουνούν τα νήματα όπου θέλουν κι όπως θέλουν. "Ανεβάζεις λίγο τη θέρμανση;", ρωτώ μαλακά, το κρύο είναι έντονο για αρχές Δεκέμβρη.

ΟΧειμώνας μπήκε για τα καλά στο Λονδίνο, μου φαίνεται δύσκολο να προσαρμοστώ τώρα τελευταία με τις καιρικές συνθήκες από αυτές της Μελβούρνης, ναι το μυαλό μου αρχίζει να ξυπνάει σιγά σιγά, αλλά μένει πολύ πίσω ακόμα.

"Μπορώ να σε ζεστάνω εγώ μωρό μου.", πάντα με κάνουν τα λόγια του να ανατριχιάζω και να να δημιουργούν μία ευχάριστη ζέστη στο κορμί μου με αυτό το συναίσθημα που δε μπορώ να το περιγράψω με απλές λέξεις.

Κρύβω το χαμόγελό μου κάτω από τη κουβέρτα και τον παρατηρώ που με ακολουθεί κάτω από τα σκεπάσματα περπατώντας στα γόνατα μέχρι την κορυφή. Κλίνει το ρυχτό του παραθύρου πάνω από τα κεφάλια μας και παρατηρεί για λίγο συνοφρυωμένος έξω από αυτό προσηλωμένος για δευτερόλεπτα.

Αυτές οι μοναδικές στιγμές που κάνει κάτι προσηλωμένα σε αυτό, όπως τώρα, απλά να κοιτάει το παράθυρο με τα τέλεια χαρακτηριστικά του να λάμπουν δημιουργώντας σκιάσεις από το φως του δωματίου που σε κάνει να θες να τον χαϊδέψεις και να μη σταματάς να απολαμβάνεις το αψεγάδιαστο δέρμα του να γλιστράει στα ακροδάχτυλα σου.

Να κι αυτό το χαμόγελο που παίρνει, αυτό το αξιαγάπητο χαμόγελο που παίρνει μορφή καθώς με πιάνει στα πράσα να τον παρατηρώ έντονα και να τον σκέφτομαι ακόμα κι αν βρίσκεται 1 μόνο ίντσα μακριά μου. "Τί;", η μελωδική βραχνάδα στη φωνή του με καλεί και με ξυπνά από το λήθαργο.